Tot een volgende keer

Er kwam een allerliefst berichtje binnen van onze host in Duitsland voor de komende zaterdag. Ze gaan zelf op vakantie, maar de hulptroepen om ons te verwelkomen zijn ingezet in de gedaante van de buurvrouw, tot haar kinderen slapen en anders zijn de deuren open. Wat een fijn idee, dat dit eventueel wel eens een vaste verblijfplaats zou kunnen worden.

Gisterenochtend was het gelukkig heel kalm, want de rest van de dag zou het druk genoeg zijn. Bij aankomst zagen we al dat casual smart gewoon gepikt en gesteven bleek. Keurige kapsels, glanzende pumps, nette pakken en stropdassen en prachtige jurken. De setting was een restaurant dat hier en daar in de oorspronkelijke oude staat bewaard was gebleven. De ceremonie zelf vond onder het overdekte terras plaats dat voor de dienstdoende gelegenheid omgetoverd was met een idyllisch bruids-guirlande, waaronder het uitwisselen van de ringen plaats zou vinden.

Zo viel het sprookje op haar plek met een ambtenaar die zich goed ingelezen had en twee aandoenlijke kleine subambtenaren, die het stuk mochten afhameren. Een ander kleinkind bood de ringen aan . Zo werden de twee in de echt verbonden. Er waren de nodige toespraken en levensverhalen, soms ontroerend, soms hilarisch en er werd a capella gezongen door de familie van de bruid die uit een hele muzikale familie komt.

De bombastische bruidsmars liet men luid klinken tijdens de binnenkomst van de twee en de twee kleintjes strooiden rozenblaadjes. Een echte bruiloft dus. Als je een feest viert, mag er uitgepakt worden, ongeacht de leeftijd. Wij hadden in allerijl een cadeau in elkaar geknutseld met een zelfgemaakte kaart en het gevraagde geld erin. Het diner bestond uit drie gangen en alles was even lekker, kleine hapjes en ruim voldoende. Smaken die in lang niet meer langs gekomen waren. Er bleek ook een tafelschikking waarvan de indeling werd aangekondigd door geprinte chocolade namen op een zilveren achtergrondje, netjes verpakt, zodat het kon gebeuren dat we slechts zijdelings met broer en schoonzus konden spreken, maar des te meer met zijn lieve zoon en dochter en aanhang. De manier om mensen beter te leren kennen. Voor Lief oude jongens-krentenbrood, voor mij was het wennen aan al die nieuwe gezichten, families, verhalen en stijl.

Schoonzus had een metamorfose doorgemaakt. Ik moest denken aan mijn kleurenpalet waarmee ik de portretten kon aanpassen, zachter maken, meer schaduw hier, wat oplichten daar, een vleugje accent aanbrengen. Dat dus. Broer van lief had zich een paar mooie schoenen aangemeten en daar het hele pak bij uitgezocht. Een genietend gezicht erboven en een wat ongelovige blik. Wat een werk moest het zijn geweest voor zijn ceremonie-dochter. Die liep bedrijvig heen en weer in een van de mooiste Gudrun-creaties en zorgde stilletjes voor alles wat aangepast of uitgebreid moest worden, dat diëten niet vergeten werden en er voldoende aanspraak was. Er was een oude klingelbel als er publieke aandacht nodig was. Het verhaal ging dat het een erfstuk was van een hele oude oom, maar gaandeweg begon men toch te twijfelen. Dan zou het minstens uit de 19e eeuw stammen en ooit bij de eerste oom Jodokus hebben gehoord. Het vermeende familiestuk deed zijn werk ondertussen evenwel behoorlijk en regelmatig viel het geroezemoes even stil om de volgende aankondiging te horen.

De fotosessie kende ik nog van de bruiloft van oudste dochter in Frankrijk, het echtpaar met de hele groep, met de familie, met de kinderen, met de vrienden, met de kleinkinderen, de bruid met haar familie, de bruidegom met zijn familie, en zo ging het nog even door. De zon had bedacht als feestelijke belichting even te gaan schijnen, dus een en ander kon in de prachtig aangelegde tuin. De wind was ook van de partij en blies dwars door alle dunne stofjes heen.

Na het afscheid nemen en de laatste uitwisselingen spotten we de futen met jonkies in de vijver, maar het was inmiddels zo koud geworden, dat een fotootje er niet meer in zat. Dat bewaarden we tot een volgende keer.