Dat is de schoonheid van het moment

Wat te doen met beren op de weg. Parkeren, een mooie plek zoeken waar ze mogen sluimeren, winterslaap bij uitstek. Heeft het zin om in Wat-Als te denken. We hebben naar aanleiding van een gesprek gisteren in de vroege ochtend een kleine verhandeling over dit feit en komen tot de conclusie dat het lucht en ruimte geeft door in het ‘Nu’ te blijven. Het is geen onverschilligheid, maar het is de realiteit van wat je behappen kan. Het heeft geen zin om in vooronderstellingen te denken, als die er nog niet zijn. Op het moment tot een oplossing komen heeft meer effect.

Het is niet hetzelfde als ‘Wie dan leeft, die dan zorgt’, maar het schuurt er wel degelijk tegenaan. ‘Vrolijkheid met vlijt kent geen tijd’ verzin ik, door een aantal spreekwoorden op een hoop te gooien en er een nieuwe van te maken. De tijd is niet belangrijk in ons geval. Ze is onvoorspelbaar. Het ligt tussen nu en later. Er valt niets zinnigs over te zeggen. Samen er een feest van maken zonder de beren, die als logge bruine gevaartes, als het zwaard van Damocles boven het hoofd kunnen hangen. Strikt genomen is het een feit dat het leven eindig is. Zuchten erover zet geen zoden aan de dijk. Het antwoord is in oplossingen denken en wel vandaag, hier en nu, ter plekke. We kunnen er een feest van maken, zolang je de dag plukt zoals ze zich aandient.

Eigenlijk zijn het fijne gesprekken. Het is fijn om naar elkaars diepste gedachten te luisteren en daar over na te denken, ieder op een eigen manier. Lief is er aan toe om een flinke wandeling te maken. Beschouwen in het nu en niet driedimensionaal met een gedachte aan de slag te gaan. Bij mij is er de neiging om de vleugels uit te slaan en dochterlief te zien, het over hele andere dingen te hebben. Maar eerst mag ik even los bij de fysio. Vanwege het tekort aan zuurstof zitten we nog steeds op de krachttraining en het sterken van de borstspieren. Er komen gewichten aan te pas. Ik zie mezelf daarbij in de spiegel, altijd weer een overwinning, maar eigenlijk ook een goede oefening op zich. Laat het maar zien, het is goed zoals je bent, iets in die trant. Al schieten er hele andere gedachten door me heen. ‘Volgende keer een ander t-shirt aan, buik verdient geloof ik ook wat aandacht, span die spieren’.

Na de fysio in versneld tempo lekkere dingen halen voor dochterlief en de middelste kleinzoon, die voor de drumles nog even aanwippen. Hij is de meest creatieve van het stel. Het zit er allemaal in, theater, dans, schilderen, verhalen, muzikaal en ritmisch. Natuurlijk mag Greetje, mijn kleine mensenkind, crackertjes eten. ‘Njam, njam, njam’ klinkt zijn stem, al zwaarder door de opkomende baard in zijn keel. De Djembe wordt beroerd, maar het liefst wil hij schilderen. Daar komt mijn pas aangeschafte aquareldoosje goed van pas. Dochterlief en ik babbelen honderduit. Als hij aan het schilderen slaat, een zee met haai en bootje, bestudeert dochterlief het boek over tekenen met het rechterbrein en ik geef haar een leeg blad in het schetsboek om omgekeerd een tekening van Picasso na te tekenen, maar dan per detail. Het is een hele leuke oefening en voor we het weten moeten ze er alweer vandoor om de kleine dribbel bij een vriendje op te halen en op tijd bij de drumles aan te komen.

Ik zwaai ze uit en als ik de tafel opruim valt me de schoonheid van de tulp op, die bijna klaar is met zijn lange bloei. Wijd spreidt ze haar blaadjes uit, alsof ze wil zeggen, ‘Kijk nog maar goed. Straks is het voorbij’. Zo is het. Dat is de schoonheid van het moment.