Tijd voor een nieuwe dag

Er was iets waar ik al dagen tegenaan liep te hikken en wat je eigenlijk dan beter niet uit kan stellen, omdat het in je hoofd alleen maar groter wordt. Afscheid nemen van de garage waar ik al 25 jaar een trouwe klant was. De jongens hadden me vanaf het begin af aan door de moeilijke tijden heen gesleept, iedere keer als ik door een of ander voorval stremde. Bijvoorbeeld die aanrijding met het gevolg dat de auto total loss werd verklaard, of toen de motor op vakantie in de brand was gevlogen en ook na die keer dat de eerste oude blauwe prins werd afgekeurd en er een nieuwe van een lieve vriendin op de proppen kwam, zorgden zij voor de juiste stappen in mijn ontwikkelingsproces, om maar te zorgen dat ik opnieuw vervoer kreeg. Onbaatzuchtig hielpen ze mij en trouw bleef ik komen en alle garagekosten betalen. Bij sommige auto’s twee keer per jaar en bij nieuwere exemplaren een keer in de twee jaar, net zo het uitkwam.

Bij de warme bakker haalde ik appeltaart, cake en bananenbrood, stopte er een brief bij in met een foto van een tekening, die ik ooit van de kleine blauwe had gemaakt, met wat vriendelijke en vooral lovende woorden, die ze echt hadden verdiend. Zo zenuwachtig als ik me voelde, zo nuchter waren de twee mannen achter de desk. ‘Ze zullen me missen’ had ik opgemerkt tegen zoonlief. Die moest lachen en antwoordde: ‘En je centen’. Sentimentele oude dwaas, dacht ik toen ik opgelucht weer achter het stuur van de kleine blauwe kroop.

De witte bolide stond, na mijn onrustige nacht, nog ongeschonden te prijken op dezelfde plek. Samen met Lief maakte ik een ritje naar de jongste zoon om een door hem besteld pakketje te brengen. Het was opgehouden met miezeren en nu daalden grote vlokken sneeuw neer, terwijl de auto dapper meekeek tijdens de rit. Ze liet weten dat de auto voor me optrok als ik te lang bleef talmen, dat de weg glad was, stuurde bij als ik over de streep ging en deelde allerhande waarschuwingen uitvoerig met ons. Voor de carplay was zoonlief nodig, die vingervlug iets met de telefoon deed en als vanzelf kwam alles wat in de telefoon zat, ook op het scherm van de auto tot en met Spottify aan toe. De telefoon bleek draadloos op te laden, door hem neer te leggen, maar daarvoor moesten we wel eerst naar een van de vrienden van hem, om een ander hoesje te halen. Iets wat hij regelde op afstand, zodat we het alleen maar in ontvangst hoefden te nemen. Gouden jongens, natuurlijk.

Mijn onrust gold trouwens niet alleen de angst voor de nieuwigheid of het afscheid van de garage, maar het bleek ook bijna volle maan. Terwijl lief al op een oor lag, zat ik, net als mijn moeder vroeger, nog wat na te mijmeren over alles en ineens viel me de schoonheid op van een maan dwars door het filigrain van de boom heen. Een foto waard.

Vannacht scheen ze vol verve naar binnen, een heldere nacht die resulteerde in mooie blauwe lucht met wat sluierbewolking. Langzaam kunnen we de winter weg strepen en de lente omarmen. Straks komen broer van Lief en diens vrouw langs om samen de belastingpapieren door te nemen. Dat betekent soep voor bij de lunch. Een noodlesoep of een groene groentensoep met prei, doperwt en courgette, daar ben ik nog niet uit. Ondertussen is de rijm op de daken verdwenen, schijnt de zon uitbundig en is de krant volledig uitgespeld. Tijd voor een nieuwe dag.