Wie weet hoe een koe een haas vangt

Klokken die beieren om zes uur op maandagmorgen. Misschien is er een katholieke feestdag vandaag. Straks eens navragen. Vooralsnog kwam de slaap met grote tussenpozen, waarin ik de erfhonden tekeer hoorde gaan als huilende wolven, hier en daar wat kraakgeluiden niet kon plaatsen, een rammelbak hoorde, die langs reed over de hobbelige weg en de kalme serene ademhaling van lief. Te allen tijde rustgevend baken.

Gisteren bleven de beloofde stortbuien uit. In de ochtend was het werkochtend op het terras. Wat schrijven, wat lezen, uitwijken naar de keuken als de verbinding slecht was en daarna de gebruikelijke ochtendrituelen met het ontbijt tot besluit.

Het voornemen lag er om het doek met het vrouwtje op de markt in Kaposvar een gezicht te geven en zodra het kon, vertrok ik richting Datsja. Beginnen met de lieflijke klanken van Georg Moustaki, die woordelijk meegezongen konden worden. Ooit, in de periode van de kleuterkweek, leerden we de franse zinnen uit het hoofd, soms zonder te weten waar het geheel over ging. Eenmaal ingeprent zat het wel snor met dat geheugen. Daarna op Stand up van Jethro Tull verder. De lp hebben we samen, lang geleden, grijs gedraaid en er zijn zelfs nog momenten helder voor de geest met de precieze plek, de gelegenheid, waar we waren of wat we aan het doen waren en hoe we samen mee stampten op het ritme van die opzwepende dwarsfluit van Ian.

Kwam het door de muziek of door de goede sfeer die er rond de Datsja hing, maar alles lukte. Soms zijn er van die dagen. Onder dat gelukkige gesternte kwam ze uit mijn penselen vloeien en zat er precies bij zoals we haar gezien hadden. Afwachtend en bescheiden, met een vleugje verlegenheid. De vier zussen waren daarna aan de beurt, maar het voornemen lag er om bij de eerste neiging tot poetsen te stoppen. Dat gebeurde in de eerste opzet bij de vierde zus. Klaar.

Op het menu stond volkoren penne met saus en een caprese met vegetarische mozzarella, basilicum en balsamico. Met het vooruitzicht zaterdag weer terug te moeten, is het deze week vooral dwars door de kast eten. Als toetje hadden we bedacht om wat oude gemeenschappelijke vrienden op te speuren via social media. In de wetenschap dat de meesten afkomstig waren van de Antillen, zochten we in die richting en omdat lief de achternaam van een van hen wist, hadden we er al snel twee te pakken. Praktiserend op Aruba en ze zagen er nog precies hetzelfde uit op de foto. Daar moest snel een berichtje naar toe. Vroeger waren er fijne avonden, met discussie, domino en dansen in die volgorde. Nu maar afwachten wat het vervolg zou kunnen zijn.

Het programma ‘Zomergasten’ was met Raven. Een kijkje in haar leven en het moeilijk begaanbare pad, dat iemand af moet leggen die niet binnen de geijkte kaders past en hoe dat niet anders kan uitmonden dan het trappen tegen de ‘schijn’heilige schenen. De fragmenten die ze liet zien wil ik vandaag nog eens terugzien. Het nadeel van het programma is met name de lengte en om het dan nog geconcentreerd te kunnen blijven volgen. Leve uitzending gemist. Alles in eigen tijd en op eigen uur, zodat het beter beklijven kan.

Hotels proberen te boeken die om de haverklap van prijs wisselen of een aanlokkelijk aanbod doen, maar op de gegeven data geen plek hebben. Het is een ‘irritatiefactortje’’, waarbij Jochem Myjer steeds weer opnieuw in mijn oren klinkt met dit grandioze lied. Precies. Meer is het niet, maar lastig bij het boeken is dat wel. We blijven het proberen. We hebben nog tot zaterdag te gaan. Wie weet hoe een koe een haas vangt.