Licht in de duisternis

En voor de derde dag deze week was het aanpoten om op tijd alle twee klaar te zijn voor de reis naar de tijdelijke woonplaats van mijn lief aan de kust. Bijna blind volg ik de weg, weet feilloos het voorsorteren toe te passen, met of zonder TomTom. Onverstoorbaar volgt de kleine blauwe de gegeven voetsporen. Onderweg blijven de gebeurtenissen van dit moment, en wat volgende week nog staat te wachten, rondzingen. Te belangrijk en te overheersend voor het leven van alledag. Eerst de oplossing uitvoeren en daarna pas verder met de toekomst en mogelijkheden. Zo gaat dat in het hoofd van iemand die een aantal jaren toch in een soort van isolement heeft geleefd. Welke tweede oorzaak het ook heeft aangezwengeld, Corona was de onderliggende boosdoener en de onbereikbaarheid omdat het reizen tijden lang onmogelijk was. Ze zijn er niet meer. Er staat niet langer iets in de weg om verder te bouwen.

Mijn kordate aanpak gaat soms te snel voor de denker. Al van jongsaf was duidelijk dat Le Penseur van Rodin hem op het lijf geschreven was. Vanaf het begin in dat verre verleden was hij mijn eigen Epicurus, met een logica waar geen speld tussen te krijgen was. De laatste had bijvoorbeeld stellingen als: ‘Vrees de dood niet, want zolang we er zijn is de dood er niet, en als de dood er is, zijn wij er niet meer’. Een welhaast Cruijffiaanse gedachte.

Als je uit de koffer leeft, zoals hij nu, komt er nog een tweede gegeven bij. Het ontheemd voelen, dat niet in de koude kleren gaat zitten. Afhankelijk van de overhaast ingepakte bezittingen, die een weekendtas behelzen, is het nauwelijks mogelijk een thuisgevoel te creëren. Als we relativeren, zeggen we tegen elkaar ‘ En al die vluchtelingen dan, verstoken van huid en haard, waar dan ook, voor oorlog op de vlucht, hoe moeten die zich voelen’. En vult hij aan ‘ik heb mijn huis nog, ook al staat het over twee grenzen heen en niet hier’. Onmiddellijk schuift bij zulke overwegingen de betrekkelijkheid naar voren en komt het op nummer een.

Ik denk aan het lied ‘Kom Kees, het is maar tijdelijk‘ van die onvervangbare kleine Leen Jongewaard, groot in zijn cabareteske liedjes, door A.M.G. Schmidt gevoed. Positief denken is een kunst op zich, vooral als het gedoseerd wordt toegepast. Er zijn tijden, bijvoorbeeld als de nieuwe Tijd aan de poort staat te kloppen zoals nu, dat het moeilijker is vol te houden vanwege de nog onbekende begaanbare weg.

Pluis vind het geweldig om een nieuwe dierenvriend erbij te hebben en nog wel eentje, die het leuk vindt om met haar te spelen. Enthousiast en jeugdig beantwoordt ze de moeite en geeft uit pure dankbaarheid kopjes aan de om haar heen wandelende onderdanen van vriendlief die daar dan weer verheugd op reageren kan.

Op de voederstandaard is het een komen en gaan van het grote vliegende volk. Ook hier heerst het recht van de sterkste. Vrouwen zijn toch sneller geneigd om samen te werken, wordt per observatie duidelijk. Dikke Dollie Duif heeft de Turkse Tortel weggejaagd en smult haar kostje superieur bijeen. De tortel komt onvervaard weer terug en nu pikken ze gezusterlijk samen van de granenkost. Als mannetje houtduif met veel uiterlijk vertoon van wapperende vleugels zijn roodblozende borst laat zien, kuiert de tortel gemoedelijk over de balkonrailing weg. Wat zou je je ook druk maken. Mekkerend bekijkt Pluis het tafereel en legt zich er dan gelaten bij neer, al blinkt er waakzaamheid in haar ooghoeken.

Het is de dag van de vier seizoenen, werkelijk alles komt voorbij, hagel, miezermot, slagregen, zon, zelfs natte sneeuw, een vlok of vier. Alsof we zelf mogen kiezen welke we prefereren. Doe dan de blauwe lucht met stralende zon maar. Dat kunnen we wel gebruiken. Licht in de duisternis.