Verleden tijd op een presenteerblaadje

Zoonlief belde op. Hij was ziek geworden tijdens hun kerstdiner voor twee, de dag ervoor. Ging zich laten testen, maar we besloten de brunch te laten voor wat het was en ergens in deze week gewoon mijn vijfde kerstdag te maken. Het hangt niet op een dag of wat.

Dat betekende een lange relaxte ochtend met als film, weinig vrede, De bende van Os. Ik kende het verhaal niet, maar het gaf prima de sfeer weer van de dorpse ons-kent-ons mentaliteit, waartussen geen vreemde komen kon. Iets met de gelederen sluiten en zwijgen als het graf.

Op tijd gleed de kleine blauwe haar parkeerhaven in en was er thee in het warme honk van dochterlief en schone zoon. De kinderen speelden zoet en we besloten toch nog even een rondje te maken, ondanks de ijzige kou. Fototoestel mee en naar de kerk, waar ik zo graag even naar binnen wilde om een kaarsje op te steken en de kerststal te zien. Een beetje nostalgie met het grut. Helaas had ik het fototoestel op het verkeerde niet-flitsen gezet, met een zeer bewogen beeld als gevolg, los van de emotie.

Schaapjes tellen bij de stal en vooruit, twee kaarsen branden. Een voor opa Sterretje en een voor alle bezette wolken daarboven. Om de hoek van de kerk kwam ik zowaar mijn oma tegen op een naambordje, in de wetenschap dat alle Broere’s familie van elkaar zijn. De Broerestraat.

De winterse kou dreef witte ademwolkjes naar buiten, die stuk sloegen tegen de dikke dassen. Een potje warm voetbal voor de kleine filosoof en zijn vader en een rondje speeltoestel voor zijn zus. Aan ons bleef een wandelingetje rond het veld, met de eeuwenoude bomen, die met hun wirwar aan staketsels van takken grepen in het bijzondere licht.

Thuis was er een bescheiden wijn met knabbeltjes en een heerlijke vegan shoarma met ketchup uit de pot van Pieter Pot. Wat een zaligheid zo’n kalme kabbelende tweede feestdag. Een mooie overpeinzing tot slot over mijn utopisch beeld dat wij allen niet anders dan mensen zijn met een vel, organen en emotie en dat geaardheid, ras en kleur niet vernoemd hoeven te worden in een gesprek, omdat het er niet toe zou moeten doen. Dochterlief vindt de bewustwording ervan belangrijk, juist om boven dat witte bolwerk uit te stijgen en mensen wakker te schudden. Ook een mooi en loffelijk streven. In mijn optiek zou elke vorm van begrenzing opgeheven mogen worden met respect voor het bestaansrecht van ieder mens. Een kerstgedachte bij uitstek.

Gevoed en gesterkt op huis aan. Mijmerend over deze gedeelde kerst, die zo goed is bevallen tot nu toe, omdat er voor ieder persoonlijke aandacht was, kleinkinderen incluis. De drukte is er ook niet. Er hoeft niet veel overhoop gehaald te worden, er is plek genoeg, de dagen zijn zeer gevarieerd en de veiligheid optimaal, wat wil een mens nog meer.

Ons gezamenlijke tochtje straks aan zee om boodschappen te schrijven aan de vader van de kinderen kan hopelijk wel doorgaan. Dat is pas over drie weken en zo niet, dan valt er vast weer een mouw aan te passen. Het virus prikkelt niet alleen de emotie, maar ook de inventiviteit.

Thuis wachtte een lieve kleine biedermeier, een heerlijk tulband en een zieke schoondochter. Geen Corona, want dubbel getest, thuis en in de teststraat. De kou is er naar om een griep op te lopen.

Straks komt dochterlief met de kleine filosoof en dan mesten we de kast van vergeten spullen uit. De puddingvormen, de ongebruikte keukenapparatuur en oude tierelantijnen uit het grijze verleden. Vergeeld, versleten en in onbruik geraakt. Als een deur eenmaal dicht zit en nooit meer open hoeft, beginnen de verhalen. Verleden tijd op een presenteerblaadje.