Oprecht fijn

‘Scherts’ vraagt de kruiswoordpuzzel uit mijn dagelijkse krant en onmiddellijk springt de associatieknop op aan. Grap. ‘Is dit een grap of om te huilen. Is er iemand die haar benijd. Wie zou er met haar willen ruilen. Dag in, dag uit waar blijft de tijd’. Herman ‘s sonore stem druist door het hoofd en ik zing uit volle borst met hem mee, terwijl ik probeer zijn diepe doorklinkende galm te vangen. Het lag verborgen in een puberaal grijs verleden. Fantastisch dat het boven komt drijven, net nu het even nodig is. Maar de puzzel vraagt humor en geen ander woord. Humor bedrijf je, denk ik, en een grap of scherts maak je en tik de puzzelbedenker licht op de vingers.

Vannacht, ja weer die vroege ochtenduren in het spoor van de midwintermaan, keek ik het wetenschappelijk jaaroverzicht van Matthijs van Nieuwkerk en Robbert Dijkgraaf terug. Wat een genot om tussen alle quizzen, woordspelletjes, kerst met het hele omroepbestel, de parels uit de wetenschap te mogen aanschouwen en uitgelegd te krijgen in heldere duidelijke taal met prachtige panoramabeelden erachter. Alles wat van belang is om over te horen kwam aan bod. Van de ontwikkelingen en de werking van Moderna en Pfizer, de opwarming van de aarde tot aan het quantumkompas van het roodborstje, verstopt in zijn schrandere kraaloogjes en met aan het eind de hamvraag: ‘Hebben de algoritmen de wetenschappers al ingehaald of zijn ze nog steeds niet in staat nieuwsgierigheid op te wekken’. ik hoop dat veel weifelende twijfelaars omtrent de vaccinatie hebben gekeken en geluisterd. Het was exact de boeiende uitleg, die mijn lieve etsvriend begin november zo helder uiteengezet had op die late avond. Een boeiend betoog en zo ook dit hele gesprek, een uur lang.

Mijn tweede kerstdag zit erop. Gisteren kon ik precies rond enen de kleine blauwe voor het huis van zoonlief parkeren. De kinderen lagen op bed en schoondochter was naar haar eerste werkdag op de nieuwe praktijk. Dat betekende, meegebrachte sloffen aan en heerlijk in mijn warme slobbertrui op de bank achter een kopje thee en de diepte in met zoonlief. Wij kunnen dat als geen ander. Dit was, wat je noemt een extra cadeau. De ‘kerstbijdagen’ zijn niet zo officieel en opgeprikt. Sans scrupules je hele eigen zelf kunnen zijn als je op visite bent is een prachtig gegeven.

We delibreerden en filosofeerden tot de jongste kleine huiltjes liet horen. Daarna kwam schoondochter al snel thuis en sloeg aan het redderen. Binnen een handomdraai had ze een kerstbrunch uit haar mouw getoverd. Feestelijk en sfeervol rood, compleet met kaarsjes zaten we om tafel. Het was heerlijk, de gekozen klassieke carpaccio en het verse stokbrood. Grote broer had de kerstmannetjes met groene basilicumblaadjes helpen prikken en keek vergenoegd naar de vrolijkheid op het bord. Alle zoetigheden waren voor hen met de andere twee kerstdagen indachtig. Dikke sneeuwman- donuts en kersttompoezen.

De benjamin mocht na de borst bij mij op schoot en viel in de behaaglijke warmte van de trui en het gestage ritme van de harteklop al snel in slaap. De grote broer at met smaak anderhalve croissant weg omdat het feest was en reed met zijn kleine autootjes tevredenheid naar binnen.

Na de maaltijd was er nog een vragenspel, dat in een kerstpakket had gezeten, terwijl grote broer zoetjes verder speelde met zijn wagenparadijs. Het vroeg om antwoorden waarbij je hoge ogen zou kunnen gooien, maar ook met hetzelfde gemak irritatie en ongemak kon los kietelen. Niet anders dan verwacht, bleef het bij het opsommen van elkaars eerlijke en goede kwaliteiten en daarmee kreeg heel deze tweede kerstdag zomaar midden in de week een prachtig, bijzonder en persoonlijk tintje. Oprecht fijn.