Samenzijn en de gedeelde tijd

Stop het leven niet in een doosje zegt de ogenschijnlijk frêle vrouw in een YouTube-filmpjes van ‘All in The mind’. Ze heet Elrieda. Zuslief heeft het ontdekt en vond het de moeite waard om te delen. De omgeving is heel ideaal, een vrij afgelegen huis, veel natuur om haar heen, wat mooie zachtogige pinken, een hond en een poes, mooie geurige bloemen. De schoonheid der kleine dingen. We nemen afscheid van haar als ze gelukzalig op de schommel zit en al wiegend in de lichte bries van al wat haar leven vult, geniet.

Heel even wil ik het ook zo. In mijn oor zingt het eeuwenoude gezegde: Het gras is altijd groener bij de buren en trekt een lange neus. Kijk om je heen zegt ze er bestraffend achteraan. Een dak boven je hoofd, een boom voor je raam waar zich elke dag een wereld vol leven voltrekt, de rijkdom aan kinderen en kleinkinderen, je eigen tuintje en het vermogen om er altijd weer nieuwe levensenergie uit te halen. Als dat niet genieten is. Er valt niets anders te doen dan deze wijsheid te beamen. We zijn groot in het vinden van het kleine geluk, ondanks de tegenslagen en de lichamelijke ongemakken. ‘Je mag best eens verdrietig zijn’ zegt Elrieda, ‘Of boos, of angstig, maar zorg dat het ook weer voorbij gaat’. Ze heeft gelijk. Het leven hoort niet thuis in een doosje, ook al heet je Donald Jones. Het is bedoeld om ten volle geleefd te worden.

Wat een mijmering al niet los kan maken. Na de prachtige haiku van Basho gisteren schreef vriendinlief hoe blij ze was met de weergekeerde herinnering aan dat lieve herderstasje met haar fijne blaadjes en haar fantasie als kind of de herder wel alles in die tasjes zou kunnen prutsen. Een retrospectie in de tijd door een haiku, een gedachte van een Boeddhistische monnik uit de 17e eeuw, dat zijn mooie eindjes om verbondenheid aan te knopen en alle emotie, die dat met zich meebrengt, te koesteren.

In Winteren piekert Katherine May over de oudejaarsavond en het wel dan niet ophouden van de kinderen, wat betekent dat je zelf een stukje van je eigen ruimte af zal moeten staan. Ze vindt een middenweg door eerder met haar echtgenoot en zoon de kerstboom op het strand in vlammen op te laten gaan, zoals de jaarlijkse gewoonte is en net te doen alsof het jaar dan geëindigd is. Soms is het vrediger, de dingen naar je hand te zetten en het tij eigenhandig te keren. Straks begint haar nieuwe jaarcyclus. Het boek is het verhaal van een jonge vrouw en dat klinkt in alles door. Een zoektocht naar een leven in de tijd, een tweespalt tussen de alledaagse druk, de snelheid van het moment en de hang naar de oude bedachtzame riten van weleer. Soms heb ik de neiging haar toe te spreken. Ach meisje…Als een wijze oude Elrieda. Iets in de trant van ‘hebben we niet allen op zo’n drempel gestaan’.

In het kader van de nieuwe hapjes voor de zussen probeerde ik gisteren een eigen combinatie. Flammkuchen met cranberrycompote en geitenkaas, majoraan, basilicum en grote zwarte kalamata-olijven met rucola. Het werd te droog bij elkaar, terwijl de smaak goed was. Ik denk dat een roomkaas op de bodem een oplossing zou kunnen zijn, of in ieder geval meer olie. Eigenlijk zou je Flammkuchen zelf moeten maken, zodat het deeg veerkrachtiger en smeuïger is. Dat wordt oefenen, of gewoon ander deeg proberen. Het moet namelijk snel en makkelijk te bereiden zijn. De dag zelf zal in het teken van kringlopen en hilarische vondsten bestaan, maar bovenal gaat het om het samenzijn en de gedeelde tijd.