Er is niet veel tijd over om te schrijven, terwijl er toch eigenlijk zeeën van tijd zouden moeten zijn. Nog steeds loopt de tijd in een bodemloze zandloper weg en sijpelt tot in de laatste uurtjes van de dag door. Slaap en droom vullen de hiaten op, die gaten in de bodem van de nacht hebben geslagen.
De post bracht gisteren een lieve warme kerstgroet van een blogger, die ik al heel lang volg en die ik bewonder om de moed, waarmee ze de grenzen van een belemmering weet te verschuiven tot aanvaardbaar en mooi leven, vol oog voor alles wat schoonheid in zich draagt. Het inspireert en is de broodnodige stimulans om steeds maar weer de schouders eronder te zetten, te focussen op wat haalbaar is en te weten, dat er mensen zijn, net als jij, die op een dergelijke manier in het leven staan. Ons kent ons.
Dochterlief appt, of ik zo voor een lunch kan zorgen en kan brengen naar het huis van de oudste, waar uit alle macht geschilderd wordt om, na een forse verbouwing door de verhuurder, er weer tiptop bij te kunnen zitten. Eerst de prik en dan de broodjes, appte ik terug.
Door de booster kon ik vandaag niet mee om met acht urban sketchers op ruim afstand van elkaar te tekenen in het Musiom, het museum voor hedendaagse kunst in Amersfoort. Daar had ik me op verheugd. Een zittende activiteit met veel afleiding, want genoeg mooie moderne kunst om me aan te laven, om me heen. Vanmiddag maar eens zien of ik op afstand wel er een tekening uit kan brouwen, veilig op de bank dan maar. Het zijn van die heerlijke uitjes, ook weer met een groep gelijkgestemden.
Een ander bericht van een door mij veel gelezen blogger komt binnen en valt rauw op mijn dak. Haar geliefde is gisterennacht volkomen onverwacht gestorven in haar armen. Ik ben er stil van. Gezond, sportief, relatief jong. Van het ene op het andere moment, ogenschijnlijk zonder aanleiding. Onmiddellijk zwerft de gemeenplaats van lang geleden door het hoofd. ‘Van het concert des levens krijgt niemand een program’. Volkomen misplaatste tegeltjeswijsheid, om met een zwaai in de verste hoek van de kamer te keilen. Onbevattelijk, zo’n gebeurtenis. Elke vorm van leedbetuiging lijkt er een teveel te zijn. Gillen wil je, als dat je overkomt, jammeren, uitschreeuwen over alle zeven zeeën van tijd heen. Het moment terugdraaien en het overdoen maar dan met een goede afloop. Dapper schrijft ze eronder: Blogpauze. Alles valt letterlijk uit je handen op zo’n moment. Waar moet je beginnen met je rouw, het lijkt eerder een zwart gat, waarin de werkelijkheid opeens verdwenen lijkt te zijn, er komt geen hemel aan te pas, enkel dat doffe(vooral dat), verdovende gevoel. Kwetsbare mensen in alle opzichten, dat zijn we.
Het roert iets los, een angstig gevoel. Ik ken beiden niet en bedenk, dat er toch meer binding is dan alleen het bloglijntje. Je leert elkaar kennen, leeft mee met elkaar en deelt die intieme gedachtensprongen. Het schift zich vanzelf, de trouwe volgers, die lezen en vinden, wat de ander hen toebedeeld en de vluchtige passanten.
Cijfers zeggen niets, het gaat om de respons, de voeling met elkaar, de waarachtige belangstelling. Dat te delen heeft gelijkvoelende geesten opgeleverd. Ze houden van kunst, van schoonheid, de natuur de kleine geneugtes des levens en bovenal houden we allemaal van de taal om dat gevoel te vangen in woorden.
Mijmeringen 
Ik kan die nacht met onverwacht vreselijk gemis niet vangen in woorden. Hoe goed ook omringd, je staat en voelt je alleen in de wereld, waar vind je nog kracht en moed om te aanvaarden? Je hebt geen andere keuze, het leven kan zo onvoorspelbaar wreed zijn.
Dankbaar om de volgende nacht en dag te mogen beleven, zolang het ons, broze mensen met zoveel ingewikkelde radertjes, is gegund.
Ook bloggen schept vaak warme verbondenheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Het zorgde ervoor dat ik helemaal van sokken was. Vermoedelijk ook om het totaal onverwachte. Mijn moeder is ook zo weggerukt. Het gemis telt ook het niet afscheid hebben kunnen nemen. De pijn van weggaan is hetzelfde, maar de vorm en vooral deze vorm blijft lang en schrijnend nadenderen. ❣️
LikeLike
Mijn vader ‘mocht’ (wat andere mensen zegden) ook zo gaan. Zelf heb ik het er altijd heel moeilijk mee gehad, ik kon niet vatten, geen laatste woord. Lang afzien is natuurlijk ook vooral geen oplossing….
Ik heb op mijn vaders sterfdag een TGA gekregen, voor de omgeving heel beangstigend.
Voel je vooral niet verplicht om te lezen.
LikeLike
Heftige ervaring en toch ook een klein wonder om je te behoeden voor een hevige pijn van dat slechte nieuws. Al haalt het het in het geheel niet weg. Integendeel, ik kan me voorstellen dat het vreselijke nieuws over je vader je alsnog in alle hevigheid raakte. We dragen al heel wat kruizen, Lieve. Het leven vloeit er omheen en soms slaat ze gaten in de dijken. Dan worden we overspoeld, met verdriet, met schrijnend gemis, met eeuwig durend verlangen. ❣️
LikeGeliked door 1 persoon
Het duurde lang eer ik terug tot de wereld behoorde en de realiteit kon begrijpen en aanvaarden. Een buiten-gewone ervaring. Een bescherming voor mezelf, zoals de dokter me vertelde. Ik heb de échte momenten letterlijk gemist….
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een ervaring inderdaad, wat een schrik ook voor de lieverds om je heen. 🤭
LikeLike
Woorden, vaak ontsnappen me de verkeerde, ook al zijn ze goed bedoeld en zijn ze nietszeggend of cliché. Toitoi dan maar.
LikeLike
Verlies, hoe schrijnend, pijnlijk, verdrietig, ik lees het in je woorden en herken het ook. Afscheid zonder woorden, maar een afscheid met woorden, een groet, een lastste oogopslag, alles schrijnt, doet pijn, is verdrietig en maakt je ‘klein’.
‘Het roert iets los, een angstig gevoel. Ik ken beiden niet en bedenk, dat er toch meer binding is dan alleen het bloglijntje. Je leert elkaar kennen, leeft mee met elkaar en deelt die intieme gedachtensprongen. Het schift zich vanzelf, de trouwe volgers, die lezen en vinden, wat de ander hen toebedeeld en de vluchtige passanten.’
Dit zijn jouw woorden waarin ik alleen maar mee kan gaan, dat gevoel dat je hebt elkaar te kennen, een binding te hebben. Je hebt het zo mooi verwoord Berna, zo is het ook, zo voel ik dat ook! ♥️♥️
LikeLike
Ja hè, we herkennen elkaar bijna blindelings. Dat is fijn, want dat brengt nieuwe ideeen en je voelt je een. Met de ander. Een waardevol gevoel. En soms wilde je dat je nog. Meer kon betekenen dan de blijk van medeleven. ❣️❣️❣️
LikeLike