Daarna is hij aan de beurt

Wie zich brandt, moet op de blaren zitten. De opgelopen blaren van vandaag vallen reuze mee. Een gat in de dag, een halve ochtend naar de vergallemise en een gebutst brein, dat is alles. Gisteren was ik pas om half elf thuis, na een gewaagde ensemble-avond op zeer gepaste afstand. Verder dan anderhalve meter, om rondvliegende aerosolen niet de kans te geven door de kat op het spek te binden. De grote afzuigers, drie in totaal in het hoge plafond, deden hun werk optimaal. Een koude stroom lucht wapperde langs en nam alles wat onbetamelijk was, mee naar boven, door de ventilatoren naar buiten. Maar dan nog. Gewaagd was het wel. Een opmaat naar de grote winterstilte die vanaf vandaag zal volgen.

Eerst was er de fysiotherapie geweest, waarbij de arme verlegen stagiair zo weinig initiatieven durfde te nemen, dat mij plaatsvervangend het schaamrood naar de kaken steeg om het ontbreken aan de kennis, die ze eigenlijk in vier jaar opgedaan zou moeten hebben. De oefeningen bleken wel de graadmeter van mijn conditie. En knie speelde die ochtend na een jaar weer op, daar moest ze rekening mee houden. Knie, pols, heup waren weerspannige obstakels bij alles wat ze me voorschotelde, terwijl bij het planken het lijf, stijf als een massief stuk hout, niet te liften was.

Bij zus bogen we ons over een Ruhetal van Mendelsohn en de andere pittige stukken, die in grote getale werden toegezonden door de juf. Piano erbij en noot voor noot ontcijferen, de kruizen van de herstellingstekens onderscheiden was lastig met de wat kippige blik, de krieuwelende kluwen aan noten in onvaste stemmen een plek geven, zwoegen en zweten, maar we kwamen best ver.

Achteraf vroegen we of er niet eerst en liever wat eerder toegezonden werk beter uitgespit kon worden. Als antwoord bleek dat onze juf alle koorleden, het merendeel echte leken, tevreden wilde stellen, dus ook die ene sopraan met heel veel ervaring. Ons bescheiden protest is in gang gezet. Ze heeft waarschijnlijk weken de tijd om erover na te denken.

Thuis wachtte de bank en de rondtollende gedachten, die ik met het aanbod op tv even het hoofd boog. Matthijs van Nieuwkerk bij Jinek om over het eclatante succes van ‘Chansons!’ te praten, die voor een herbeleving van dit prachtige genre heeft gezorgd en weg’zappend’ uit politieke praat viel ik midden in de film ‘I don’t wanna dance’. Een film van Flynn von Kleist. Een hartverscheurend verhaal over een jongen en zijn jongere broer, die na twee jaar bij een oom en tante te hebben gewoond, er alles aan doet om zijn moeder de liefde en de waardigheid te gunnen, die ze met de eerdere uithuisplaatsing kwijt was geraakt. Intriest is het om te zien dat de jongen met al zijn liefde toch tenslotte kiest voor een ander bestaan en broerlief met zich meeneemt. Het drama is de hoofdrolspeler, Yfendo van Praag, helaas niet onbekend. Het helpt hem wel om een realistisch beeld te scheppen dat niet in de koude kleren gaat zitten. Het duurde naderhand lang eer de slaap vat kon krijgen op de woelende emoties van het gemoed.

Familie appt, er zijn verwikkelingen met griepachtige verschijnselen, een positieve zelftest en overvolle teststraten. Dat betekent op z’n minst stand-by zijn voor hand en spandiensten als boodschappen aan deurknoppen hangen en dergelijke. Ergens doemt alweer een plan op om het Oma-journaal op te schudden, dat misschien zou kunnen dienen als afleidingsmanoeuvre.

Erasmus ligt me nu al uren lang aan te kijken. Even wachten nog en de boel laten bezinken. Nu weer. En het gemiste begin van de film terugkijken om het hele beeld compleet te krijgen. Daarna is hij aan de beurt.