Tot het weer lente wordt

Een kopje thee bij dochter en ouderwets langs de lijn bij de pupillen, die als een krioelende kluwen onder leiding van twee vaders met de bal aan het dollen waren. De kleine filosoof trapte zijn benen moe. Ondertussen zat kleindochter aan de rand van het kunstgras met haar Duplo ijsjes en spaghetti te koken in het mandje van haar step voor hongerige moeders en oma’s. Het werden soms hele lange ijsjes en de spaghetti viel, onbedaarlijke schik, regelmatig om.

Het werd allengs drukker op het veld, door ouders die hun kroost weer kwamen ophalen. Aan afstand deden ze niet echt wat, met voelsprieten op alert, het ongemakkelijker maakte dan anders. In het kanaal achter het veld gleden grote binnenvaartschepen op ooghoogte langs. Dat bracht altijd wat vervreemding met zich mee. Er was een spectaculair doelpunt van de tegenpartij, tijdens het laatste partijtje van de keeper in het ene doel in de kruising van het andere doel. Andersom had nooit gelukt, want dat doel was veel kleiner. Bij het afscheid was de spaghetti in de tas belandt, had kleindochter zich uit haar jas weten te pellen en dronk de kleine filosoof in een keer de drinkfles van zus leeg. Ziezo, we konden op huis aan.

‘S Avonds was er een vergadering van de tuin. Half life, half zoom. Het leek me wijselijk om het laatste te doen. Vooral het rook en stookgedeelte na de pauze leverde discussie op. Na veel gesoebat werd het op drie rookvrije dagen gezet. Te weten, de maandag, de donderdag en de zaterdag. Ietwat teleurstellend omdat het belang voor het milieu overruled werd door de wens om fikkie te mogen blijven steken. Deels voor de warmte, deels om te barbecuen. Hoe het zou worden gecontroleerd bleef in het midden.

Stef Bos geeft antwoord op een paar belangrijke vragen. Hij schreef in zijn column de slotzin: ‘Zo wordt een mens een paar keer herboren, zolang je durft los te laten wat je denkt vast te moeten houden’. Een mooie gedachte, die tot nadenken stemt. Daarbij schreef hij nog iets waardevols. ‘Zie mijn plek in het grote geheel, aanvaard mijn beperkingen en zie daardoor juist meer mogelijkheden’. Vroeger leerde mijn ouders ons’ ben tevreden met wat je hebt’ en ‘Het gras is altijd groener bij de buurman’. Twee simpele lessen, maar o, zo goed te gebruiken in een tijd dat overvloed de norm is.

Eigenlijk pleit hij ervoor om vooral in oplossingen te denken, door wat binnen je macht ligt, te doen en daarbij het inslaan van nieuwe wegen niet te schuwen. Daarbij volg je vooral je hart en minder de ratio of zorg je ervoor dat die twee in balans komen, dat is ook een mooi gegeven.

Nu met die beperkte tijd op de tuin, valt er een nieuwe invulling te geven aan mijn natuurbeleving. Naast het wandelen en fietsen, zou dat weekenden in mooie natuurhuisjes kunnen zijn, of een B&B bij vriendelijke en zorgzame mensen. Hoe heb ik niet genoten van de natuur in dat prachtige Reesdal. Waar een deur gesloten wordt, opent zich een ander. Een fijne gedachte en beter te verteren dan krampachtig te blijven vasthouden aan iets dat onder de handen afbrokkelt.

Donderdag, zangdag. Er staan wat nieuwe nummers op de rails. Zou het allemaal door kunnen blijven gaan is de vraag, nu men al weer spreekt over een ‘milde lockdown’. Afstand houden en waakzaam blijven, lijkt de juiste weg. Als er toch weer ingedamd moet worden, is er die heerlijke huiselijke winter om te schilderen, te lezen bij kaarslicht en te mijmeren tot het weer lente wordt.