Goud voor alle partijen

Missie geslaagd. Zoals gezegd spoorslags, nou ja met de kleine blauwe prins, na de fysio richting huis van zoonlief en schone dochter. Een stief half uurtje rijden, om grote broer in het zonnetje te zetten.

Bij de fysio had mijn therapeut een nieuwe stagiaire, ook een vierde jaars net als de vorige, en stelde moeilijke vragen aan haar, die ze al gissend en verlegen probeerde te beantwoorden. Terwijl zij diep in de grijze hersencelletjes grabbelde bemerkte de therapeut mijn parelende zweetdruppels op het voorhoofd. Soms kost iets meer inspanning dan op het oog lijkt. Makkelijker wordt het niet voor hen, omdat de tendens van het bikkelen en zwijgen over de moeilijkheidsgraad nauwelijks wordt doorbroken van mijn kant. ‘Niet zeuren Marie. er zijn ergere dingen’ was jarenlang het motto.

Vanmorgen keek ik al een programma in het Uur van de Wolf over Francine Oomen met de titel ‘Hoe overleef ik’. Vanavond wordt het uitgezonden op de televisie. Het intrigeerde mij hoe ze haar leven in beeld bracht, letterlijk en figuurlijk. Een veelzijdige vrouw die met haar hoe overleef ik serie vooral de jeugd tegemoet is gekomen en nu zichzelf een hart onder de riem heeft gestoken, door een van haar eigen wortels bloot te leggen. Een indringend verhaal. Verder verklap ik niets, natuurlijk. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om te streamen.

Gisteren voor het eerst sinds lang weer in een file met enorme obstakels aan exceptioneel vrachtverkeer, dat twee banen nodig had, zo breed waren de vrachtwagens. Het vergde geduld, maar bracht ook overpeinzing. Af en toe de zon, dan weer een paar druppels en prachtige rijke herfsttinten in de bossen langs de weg. Er was altijd het verlangen af te slaan, kleur te kiezen, maar nu diende mijn rit een ander doel. Kleinzoon was jarig en zou dat voor de eerste keer groots vieren op a.s. zaterdag, maar een paar kiepautootjes en een dominospel zouden vast en zeker welkom zijn.

De stille straat en een bel die het niet deed. Ouderwets klepperen met de brievenbus en kloppen op het raam mocht niet baten. Natuurlijk, ik kon haar bellen. Ze was boven de kleine aan het voeden en had me niet gehoord. Na wat gestommel ging de deur open en voor het eerst zag ik de nieuwe Benjamin klaarwakker. Wat een mazzel. Thee met gebabbel en het kind in mijn armen. Zo’n gestolen moment van innige warmte en tevredenheid gratis in de schoot geworpen. Zijn grote broer was naar het dagverblijf en die zouden we een half uurtje later ophalen. En terwijl de lage middagzon de beentjes van dit nieuwe kleine wereldwonder kietelde, kon zijn moeder de vaatwasser uitruimen en de was ophangen. Hoe heerlijk als daarbij de handen vrij zijn.

Het waaide flink, een gure ondertoon, dat aangaf dat we diep in de herfst zaten. Zo’n klein stukje lopen was met de snijdende wind mijl op zeven, een moment dat ik alle longblazen naar het einde van de wereld verwenste, zo ver mogelijk uit mijn buurt. Bij het dagverblijf speelden de kleintjes buiten. Mijn onverwachte bezoek werd niet direct in dank afgenomen. In zijn kleine krullenbol dwaalde de associatie met een oma die kwam oppassen en het verdwijnen van alles wat vertrouwd en hem lief was. Dus ging hij demonstratief op de koude tegelvloer liggen en staarde bezwerend in de lucht. ‘Als ik het negeer is het er niet‘ hoorde ik hem denken. ‘Oma heeft cadeautjes’ verklapte zijn moeder en het stille verzet verdween als sneeuw voor de zon. Dat was andere koek. Welwillend schoof hij op het stoeltje dat aan het onderstel van de wagen was geklikt en reed onder een luid ‘taduu, taduu’ met ons mee.

De kiepauto’s waren een schot in de roos. Nog meer thee, zingen en moedermelk voor broerlief, verstoppertje in de grote doos, de blijdschap om papa’s thuiskomst en een paar happen spaghetti met rode saus verder werd het tijd om zoetjesaan op te stappen. De verrassing van mijn komst werd door zoonlief bij de voordeur al geraden. Hij had me al geroken. Haha. De patchouli, een druppeltje op de pols, was ruim voldoende om een goede voorbode te laten zijn. Onderweg sloot de dag feestelijk af met een prachtige zonsondergang en mooie Hollandse luchten. Verrassingen zijn goud voor alle partijen.