Wie wil het niet

De schimmel in de plant van zoonlief bleek achteraf toch Wolluis te zijn. Die had zich van de beste kant laten zien en zat inmiddels in alle oksels van de plant kleine jasjes te breien voor haar tientallen nakomers. Dan toch maar resoluut, inderdaad als de handwerknon uit de tweede klas lagere school, de harde douchestraal erop gezet en hun wollige holletjes weggespoten. Sorry lieve wolluizen, maar het is de dood of de gladiolen, want een zieltogende plant is zo deprimerend om naar te kijken. Het had wel effect. Morgen nog een keer. Vandaag is de grote broer van de benjamin jarig. Hij wordt al weer twee. Dat wordt na de fysio een verrassingstocht, want hij viert het eigenlijk pas zaterdag. Wat is het hard gegaan en wat een gunstige wendingen heeft hun leven in die twee jaar genomen. Iets om dankbaar voor te zijn.

Kinderboekenweek. De parels onder de literatuur, vind ik. Eigenlijk, en dat heb ik al eens vaker bepleit, zouden we allemaal kinderboeken moeten blijven lezen en het kind in onszelf daarmee naar boven te halen. Echt, we staan er niet zo ver vanaf, dat lijkt maar zo door alle regels en normen die we onszelf hebben opgelegd en de oren die we hebben laten hangen naar alle meningen van anderen, in plaats van naar die van onszelf. Wees lief voor jezelf en gun je, net als ik, de verwondering, de onbevangenheid, de frisse kijk op de schoonheid der dingen tot in de nietigste details. Kinderboeken dus.

De kleine blauwe en zijn tomtom stuurde me regelrecht naar het kinderdagverblijf van kleindochter. In mijn tas wist ik ‘Krekel’ van Erich Carle en De eend op de pot van Nannie Kuiper. Twee evergreens, geschikt voor peuters. De bel was nergens te vinden, dacht ik, maar een vriendelijke begeleidster deed open en wees me de groep. Acht kinderen zaten aan een hoge tafel klaar voor de thee en de cracker. Lang leve de suikervrije staat. Overal in het lokaal stonden en lagen boekjes. Inderdaad, kinderboekenweek. Kleindochter schrok op toen ze mij zag. Vanbinnen in dat kleine hoofd flitste duidelijk de plaatsing en de verwarring van twee werelden in een, die van de veilige thuishaven waar oma ook in hoort en die van het dagverblijf waar ik niet hoorde, maar papa of mama je kwamen halen. Sussende woorden. ‘Ik kom alleen maar voorlezen, lieverd’. Even wachten op de volle aandacht, daar moest eerst het thee-uurtje voorbij zijn. In de tussentijd vielen twee volle bekers om, siepelde de thee tussen twee tafels door op de grond, en ook de crackers tarten tot twee keer toe de zwaartekracht, maar daarna mocht ik beginnen.

Het heerlijke van de krekel is de eindeloze herhaling. De twee vleugeltjes, die steeds weer tegen elkaar wreven konden ze mee doen door in de handen te wrijven, even als het schouder ophalen op het eind. ‘Niets’. Ze konden er geen genoeg van krijgen. Twee keer hetzelfde verhaaltje en daarna nog een zelfgekozen boekje in de boekenhoek. Of ze nog eens een beroep op me mocht doen, vroeg de juf. Ja hoor, er gaat niets boven voorlezen en je kan het niet vaak genoeg doen.

Bij dochterlief was er, toen de kinderen thuis kwamen, spaghetti met hun geliefde groene saus. Spinazie en broccoli in de vermomming. Een beetje pardana erop, wat gedroogde tomaat en pijnboompitten en klaar. Nog een kleine discussie over uien en knoflook, de sofrito, maar die bleek in al hun maaltijden te zitten. De kleine filosoof accepteerde het schouderophalend. ‘O, weer wat geleerd’. Enthousiaste verhalen over de dag en knus gekabbel over van alles en nog wat begeleidde het lekkers.

Daarna weer op huis aan, waar zoonlief zijn weekdieet stond klaar te maken. Tijd om even nergens aan te denken met Masterchef Austalie als onschuldig vermaak. De opdracht voor #inktober van vandaag was ‘Stuck’. De ergste vorm van ‘Stuck’, vogels in een kooitje die niets liever willen, dan vrij zijn, twee treurspreeuwen, leken me de juiste verbeelding. ‘Free as a bird’. Wie wil het niet.