Ze hadden het begrepen

Om kwart voor een precies stond dochterlief naast de flat in een gloednieuwe auto met een turquoise kleedje, de jongens achterin. Vol verwachting volgden we de gewenste richting van een sprakeloze TomTom. Ook niet gek, zo’n stille, dat gaf ons de kans om even bij te kletsen, terwijl er achterin broertjesbakkelei werd gespeeld, het spel van aantrekken op het scherpst van de snede en net op tijd laten vieren. We hadden er zin in, zo’n middagje Middeleeuwen.

Op de website waar het festijn werd aangekondigd stond dat Het Groene Huis de plek was waar we moesten zijn. Er heerste rondom, in het lommerrijke park, volkomen stilte. Geen hoorngeschetter, geen klinkende lansen, geen rammelende harnassen of Vikingen, in geen velden en wegen een piezeltje geluid, anders dan het kwinkeleren van de vogels en het zoemen van de bijen. Twee meisjes zaten aan een houten tafel te picknicken, de deuren van het gebouw waren potdicht. Een vader met twee kinderen keek ook zoekend rond. Aan twee wandelaars vroegen we hoopvol of zij iets meer wisten. Ze wezen naar een paadje achter het huis, aan het eind ervan was een kleine nederzetting. In mijn megalomane brein had ik er iets groots van gemaakt, zoals Fairtrade Nights in kasteel de Haar, met sprokevertellers, oude ambachten, magische verhalen, luitspelers en zwaardgevechten.

Het smalle paadje leidde naar een tweetal boerderijen met rieten daken, waar een groepje mensen onder een luifel zat. Ze hadden sjofele ruw katoenen kleding aan. Een kleintje speelde met wat houtschilvers. Een iemand zat te draaien op een pottenbakkersschijf. Een vriendelijk meisje zei dat we aan iedereen alles konden vragen over waar we meer van wilden weten. Alleen bleek dat niet voor de gemiddelde ‘Middeleeuwer’ te gelden.

Er lagen ongekaarde schapenvachten op een schraag. Iemand naaide een blaasbalg van leren stroken aan elkaar met een gewone glinsterende naald. Een ander groepje was bezig met het zagen van een dikke balk met een hedendaagse schrobzaag.

Niemand vertelde ons iets als we er niet naar vroegen. We konden niet in de huisjes kijken en toen onze spring-in-‘t-veld een houten schild opnam, schoot een van de jongeren vuur. ‘Eerst vragen, dat is iemands eigendom’. Dochter en ik keken elkaar stilzwijgend maar veelbetekenend aan. Het feest was slechts voor de kleine groep middeleeuwers zelf bedoeld, die zoetjes in hun eigen luchtbel aan het bouwen waren. Ieder andere bezoeker bleek eerder een storend element, dan een eventuele pupil van de meester.

Slechts een van de mannen was toeschietelijker en ging zijn zwaard uit de tent halen, die onder de matras lag. Hij liet ook nog zien wat een lans was en hoe zij daar mee trainden.

Gelukkig waren er Prachtige Garvo geiten in een kleine kraal, waar het vriendelijke meisje van het begin aan het mest kruien was. Zij vertelde ons meer over de dieren en het weiden ervan. De vrouw die het erf schoonveegde, wees ons de kruidentuin.

Er viel niet veel meer te halen, helemaal niet toen er een paal geslagen werd voor een geitenstal en er ineens vier ‘aannemers’ rond liepen, die elkaars wijsheid bestreden. Bij het brandende open vuur hingen twee mannen onderuit gezakt in spijkerbroek en sweaters en schonken geen aandacht aan vragende jongetjes. We lieten de plek voor wat het was, liepen door een heerlijke vlindertuin naar de natuurspeelplaats.

De jongens compenseerden de teleurstelling met de klimbomen en het hutten bouwen. Volgende keer weer naar Archeon jongens, beloofd is beloofd. Het leek wel of de twee zwijnen aan het eind het gehoord hadden Ze liepen vol aandacht en nieuwsgierigheid op ons toe en kwamen ons onder tevreden geknor uitzwaaien met hun wapperende oren. Ze hadden het begrepen.