Het buitenleven zong samenzijn en liefde

Alweer een wonderlijke start. Er moest bloed afgenomen worden. Douchen is nog altijd een klus, die dan beter eerst geklaard kon worden. Zaken gaan voor het meisje, een goede raad van wijze voorouders.

In het oude hoge schoolgebouw waarschuwden gele neonstrepen voor de anderhalve meter en er mochten op ruime afstand maar 8 mensen in de wachtkamer. Vier buizen bloed armer stond ik binnen tien minuten weer buiten. De huisarts kreeg de resultaten toegespeeld. Routineklus.

Zo blij met het televisieprogramma ‘Kijken op gevoel’. Tussen de eindeloze herhalingen eindelijk een uurtje inhoud. Samen met Wieteke van Zeil dook je de kunst in en in een notendop werd geschiedenis ingegoten. Door de afbeelding te plaatsen in de context kreeg het diepte. In deze aflevering kwam vooral de emotie ‘Woede’ aan bod. Een Streetart kunstwerk in Rotterdam, Medusa’s deerniswekkende hoofd en de geschiedenis van haar leven en de Ennuit godin Sedna, die er voor zorgde dat de jacht met eerbied voor het dier plaats vond, passeerden de revue. De beeldenstorm en het vernielen van een kunstwerk uit pure woede voor het systeem of de belichaming van de onderdrukking was ook een onderdeel. In het Dordts museum hingen de foto’s van Gert Jan Kokken van die bekraste doeken en daarmee werden de vernielingen weer verheven tot nieuwe kunst.

Dochterlief belde gisteren. Had ik zin om morgenmiddag mee naar de tuin te gaan. Ze zouden me komen halen. Als een kind zo blij, want al te lang verstoken van natuur. Vlinders in de buik, lekkernijen in de rugzak en de seconden voorbij gekeken. Schoonzoon en de kleine filosoof kwamen me halen. Op de tuin was het druk aan de auto’s op de parkeerplaats te zien. We liepen eerst naar hun tuin. Kussens in de stoel, tafel schoongepoetst en kleed erover. De hangmat werd in gereedheid gebracht om lui te schommelen, als de vermoeidheid toesloeg. Ze hadden de hele morgen gezwommen en heel veel energie zat er niet meer in het vat.

Ik wandelde met angst en beven naar mijn tuin. De distel had zich over het achterpad gevouwen ter bescherming van de verlaten tuin. De paarse pracht had plaats gemaakt voor stekelige bleke pluis. Geen puttertje te horen of te zien. Woelmuis haar weg was, zoals gewoonlijk, gebaand. De oude kwam met twee dames langs gelopen en ik zag de o zo vertrouwde gezichten uit de Hombourgperiode, waar zijn pas overleden zus ook toe behoorde. Het was fijn om het verdriet van mijn afwezigheid die dag van de begrafenis te kunnen delen. De onmacht om de snelheid waarmee het gegaan was. Meewarige blikken bij het blauw om de arm. Maar een gebroken pols was niets bij wat we bespraken. Delen is helen.

De tuin was, zoals verwacht, overwoekerd. Een handschoen over de aangedane hand trekken lukte niet. Precies de verkeerde beweging. Binnen in het atelier lagen de zaaddozen aan droge takken van het vingerhoedskruid. Afrissen met één hand dan maar. Rust en stilte tussen het groenste groen. De wilgen sloten het paradijs in. Binnenkort moesten ze er aan geloven, dan wilde ik het uitzicht op de molen terug. Een volk bijen was neergestreken op de bloemen van het leverkruid. Ze deden zich uitgebreid tegoed aan de zoete nectar en waanden zich God in Frankrijk.

Om de tuin heen lag de weidsheid van het park, met een zweem van de oude polders. Blanke waterlelies trotseerden het kroos, het hen omringende riet en de kikkers, de kroon op een bescheiden boerensloot.

Inmiddels was dochterlief gearriveerd bij haar tuin met Dahl en Naan, salade en wijn. Ik had dadels met kruidenkaas bij me en kleine eenhapsbroodjes, de achterbuur maaide de paden met de grote traktor. Het buitenleven zong samenzijn en liefde.