Voedt de geborgenheid, vult het leven

‘Misschien kan ik met gips wel fietsen’ bedacht ik me, toen ik mijn zus schreef dat vijf weken niet autorijden voelde als een nieuwe lockdown. Natuurlijk kan alles met het openbaar vervoer of lopend, maar sommige plekken liggen, letterlijk en figuurlijk, buiten (hand)bereik. Het is een kwestie van de knop om zetten.

Er was een tijd dat we geen geld hadden om een nieuwe tweedehands auto aan te schaffen en toen moest ik echt ook diezelfde knop vinden. Vooral mijn geestelijke plaatje moest anders worden ingekleurd. Als ik zie hoe mijn stadse lieve dochter met het grootste gemak haar twee kinderen op de fiets installeert en er zelf ternauwernood tussen past, boezemt het ontzag in. Terwijl in die autoloze dagen van weleer het automatisme met datzelfde gemak te voorschijn peuterde en daarnaast nog een aantal ingenieuze ingevingen bewerkstelligde. Het leverde nieuwe energie op, maar het kostte ook het nodige.

Een ander probleem zijn mijn haren. Ik zal eens gaan speuren naar zo’n douchezak die om de arm kan. Dat durf ik alleen maar als er gips om zit en de breuk nagelvast geen kans meer maakt op verschuiven. Nog een dag touwhaar plat op het hoofd.

Vandaag ga ik een voettocht maken naar de medische ‘bedevaartsoorden’ Apotheek en Huisartsenpraktijk. Bij de een liggen de medicijnen klaar en bij de ander het formulier van de bloedafname en het bijbehorende urinepotje voor de halfjaarlijkse cardiocheck. Daar had de praktijkassistente om gevraagd. Dat is voor later.

Gisteren was de uitzending Zomergasten, waarin Janine Abbring praatte met Robert Vermeiren, de hoogleraar kinderen-en jeugdpsychiatrie. Zijn onderwerpen zijn beladen, de manier van uitdiepen straalt grote betrokkenheid uit. Niet over mensen rapporten schrijven of behandelingsplannen op stellen maar mét mensen samen is het eerste standpunt wat me opvalt en dat zo wezenlijk het verschil toont met de handelingen over de hoofden van betrokkenen heen. Hij vertolkt mijn gevoel, dat alles, hoe zwaar soms, hoe beladen of hoe emotioneel ook, besproken kan worden. Niet belerend en betuttelend maar door te luisteren en er in te duiken.

Mijn stelling in het onderwijs was dat geen kind ‘stout’ is, maar dat het handelt vanuit een diepe beweegreden. Vermeiren trekt deze stelling door. Benadert zijn kinderen in de psychiatrie vanuit die empathische gedachte en gaat op zoek naar de oorsprong voor het gedrag, de uitingen en de gevoelens die het opwerpt.

Er waren heftige fragmenten bij. De Zweedse fotografe met anorexia die het streven naar ‘de beste fotograaf ter wereld’ verkiest boven het leven, bijvoorbeeld. Een kwetsbare en integere Máxima, de jongen in het Braziliaanse bendeleven in ‘Cidade de DEUS’, die de ‘ goede’ kant opvalt en zich staande houdt door het toeval en de fotografie. Het levert een pleidooi op om toch vooral meer aan het toeval over te laten en mee te weven met wat soms onverwacht, op je pad komt.

Het prachtige breekbare ‘Father and Daughter’ een animatie van Michael Dudok de Wit over de verbondenheid en verlaten worden, eenzaamheid en hoe gebeurtenissen in de jeugd het hele leven kunnen kleuren.

Alles draait om verbinding, het hebben van een kleine basis van vertrouwelingen, die weten wat er leeft en speelt, die luisteren en onvoorwaardelijk voor je klaar staan als dat nodig mocht blijken. Dat alles spreekt uit het laatste fragment, waar de blik van Wende naar de zangeres S10 toe, boekdelen spreekt. Liefde en dat rotsvaste vertrouwen in elkaar voedt de geborgenheid, vult het leven.