Een geluk bij een ongeluk

Een soort van pech, wat aanvankelijk zo rooskleurig begonnen was. Typen met één hand is een dingetje. Voor je al je gedachten in letters hebt gevangen, zijn ze al verwaaid. Beter bij de les blijven. Bij de fysio stond ik op het balansbord. Oef. Opstappen, midden zoeken en balanceren. De fysio stond vlak bij me om me op te vangen, maar ik viel toch om, naar achteren. Eerst op de stuit en toen op de pols. We keken of alles het nog deed en hij haalde een coldpack. In de auto merkte ik al, dat een en ander niet soepel ging, dus toch even langs de huisarts.

Die vertrouwde het zaakje niet. De pols had inmiddels vreemde vormen aangenomen. Ze verwees me door naar de radiologie voor een foto. Ondertussen was zoonlief gebeld door dochter, die ik belde vanwege de afspraak voor het etentje, dat in de soep dreigde te lopen en waarop vooral kleindochter zich verheugd had. Hij woonde dichtbij en kon naar het ziekenhuis lopen om me terug te rijden. Gelukkig maar, want ik kreeg een doorverwijzing naar de gipskamer. Het vonnis was wel duidelijk. Gebroken, weliswaar een schone breuk, maar toch. Alles was opgezwollen, dus eerst in een spalk en volgende week gips. Joviale jongens, die gipsmeesters. Ouwe rotten in het vak. Met een slendang en een mooi wit armpje mocht ik weer naar huis. Een advies voor paracetamollen om de pijn te onderdrukken. Zoonlief ging boodschappen met me doen en bracht me thuis.

Gelukkig was alles aan kant. In de ochtend had ik de galerij schoon geveegd en hoera, de eerste penseelstreken waren gezet. Nu kon ik er in ieder geval een week op spinnen, hoe het verder moest. Natuurlijk was ik vroeg wakker. De pijn was draaglijk, maar het bleef een stomme stijve onderarm, waar ik niets mee kon. Zelfs geen boek vasthouden. Dus keek ik vannacht in wat loze uren ‘Ma Vida’ met Loes Luca. Daar zou ik normaal niet snel voor kiezen, maar zorgeloze afleiding was de beste remedie om niet te hoeven denken aan pijn, jeuk en de onmogelijkheid der basale handelingen.

En…het was een fijne film. Een oproep om toch vooral je hart te volgen. Te gaan voor het geluk. Vanuit haar perspectief volkomen begrijpelijk. Het ging over keuzes maken en vermeende verantwoordelijkheden, doorzettingsvermogen en verder kijken dan je aannames zijn. Als je goed beschouwend bezig bent, zal je de werkelijkheid sneller zien. Het is een film die is opgedragen aan moeders, de zich eeuwig wegcijferende zorgzame moeders en de kinderen werden afgeschilderd als berekenende mensen en kwamen er zeer bekaaid af. Een film in cliché ‘s met een waarheid als een koe en het bracht me twee uur verder.

Arm op het kussen, een soort van foetushouding voor zover mogelijk en toch nog even in dromenland verzeild geraakt. Appjes over en weer om de afspraken van van de week aan te passen. Als de pijn zich zo verhoudt, staan er toch wat leuke ontmoetingen op het program. Donderdag een kleine mini-reünie met drie meiden van de kleuterkweek. Dat doen we ieder jaar maar met Corona even niet. Bijkletsen en herinneringen ophalen. Vrijdag gaan de dames van de Royal National Garden naar Voorlinden. The place to be als het om mooi tuinen gaat. Daar vinden we geen viervleugelige snuifmotkevers, maar aan schoonheid geen gebrek.

Straks is het poedelen geblazen. Met de vrije rechterhand. De breuk zit links. Een geluk bij een ongeluk.