De wijde blik

Tassen uitgepakt en de routine van voor de vakantie ingegleden. Zo snel went het normale leven weer. De foto’s in my-album opgeborgen en het appje van de achterbuuf van de tuin gelezen. Of ik om twee uur ook naar de tuin kwam. Dat wel, maar nog niet om te werken. Samen het verlies delen, want zij had de lifestream wel bekeken.

Maar eerst naar de opticien. Nog altijd kon ik me verkneukelen om de gemaakte keuze. Vorige week zaterdag was het bericht al binnen gekomen dat de bril gereed was. Nu was het moment daar om haar op te halen. Het naburige stadje lag er verlaten bij. Parkeergelegenheid bij de vleet. Ik vermoedde dat er al heel wat mensen op vakantie waren. Ook in de winkel heerste rust. Met hetzelfde genoegen waarmee ik de bril kwam ophalen, bekeek de opticien mijn keuze en was in zijn nopjes. Ook hier weer de waarschuwing, dat er nauwelijks een middenweg was. Of mensen vonden het geweldig of ze vonden er niets aan. Wat men er van wil denken mag allemaal, maar ik vind het geweldig en dat telt. Dit is een bril die me past als een handschoen.

Het nieuwe hoofd ontlokte een brede glimlach en die bleef de hele weg lang van boodschappen doen tot aan de tuin, waar ik bij het hek buuf al ontmoette. Samen liepen we op naar haar tuin en daar namen we mijn week en haar week door. Zij was vorig jaar naar Goeree-Overflakkee geweest en was net zo verbaasd als wij over de schoonheid van het land daar. Vlak onder de rook van Rotterdam verwacht je het anders, maar de industrie is ver te zoeken. Alleen vanaf het strand zie je de enorme maasvlakte in de verte, maar zelfs daar stoort het niet en toen ik de foto’s van de Heckrunderen bekeek zag ik in de heiige achtergrond ineens de windmolens op een lange rij. Die waren me ter plekke niet opgevallen.

Het was goed te horen dat er mooi gesproken was, al had ik niet anders verwacht. De pijn zo ondraaglijk, dat langer leven geen optie meer was. Natuur wist zichzelf, als de tijd daar is en gaat daarmee voorbij aan wensen en verlangens. Het werd een intiem onderonsje daar in het struweel voor het huis. Twee vrouwen die hun gedachten uitspreken, hun zorgen kunnen delen en daarmee het leven zachter kleuren en het leed draaglijker. De diepte ingaan boort een nieuwe dimensie aan, die tot dan toe nog niet op die manier aanwezig was geweest. Nieuwe rijkdom. In ieder geval was daarmee mijn werklust om in de tuin aan de gang te gaan, tot het nulpunt gedaald. Dat bewaarde ik voor een paar regenvrije uren van de volgende dag. Peinzend wandelde ik terug naar de Kleine Blauwe.

Hoe belangrijk het is om gedachten uit te spreken en te delen om ze op die manier zelf te kunnen verwerken. Als de woorden hun eigen plek vinden door de associatie van de ander levert het een meerwaarde op die van groot belang is om je eigen ideeën en acties helder te kunnen bezien. Spiegelen legt gewicht in de schaal.

Ik denk aan de aflevering van Binnenstebuiten, in de herhaling weliswaar, maar nog altijd van waarde als het draait om duurzaam en bewust leven. In de uitzending van gisteren kwamen een jurist en een kunstenaar aan bod. Ze zijn in een oude boerderij gaan wonen en laten bewust de permacultuur op hun erf toe, inclusief alles wat er van nature groeit tot en met de brandnetels. Hun dieren zijn altijd met twee of meer van dezelfde soort en ze hebben geleerd om te observeren hoe de dieren met elkaar communiceren. Aan hun natuur buiten, de natuurlijke bron, de beesten, de planten en het kleine grut er omheen, de veld-en bosmuizen, de eekhoorns, de vogels, de marter, kunnen ze zich spiegelen en voelen ze de rijkdom van het buitenleven. Het draait om ieders plek in het bestaan, wat is de relatie tot elkaar, hoe verhoudt het zich,

Een mooie manier van omgaan met je omgeving en het kweken van een natuurlijke habitat. Nog een nieuwe bril, nu figuurlijk, voor een nieuwe kijk op de mensheid. We gaan ervoor. De wijde blik.