Zussen, zon en zilte zee is een aanbevelenswaardige combinatie.

De laatste volle vakantiedag besloten we er een fietsdag van te maken. De fietsen waren tot zeven uur van ons en we hadden nog steeds aardig wat uren voor de boeg.

Om half twaalf was het ochtendritueel achter de rug en stonden we gepakt en bezakt voor de laatste keer voor het hek, dat met een’ Sesam open U’ door op het knopje te drukken, open zwaaide, terwijl zuslief het dynasty-hek open had gedaan, dat voor dat eerste hek lag. Telkens als ze met andere zus de twee hekhelften van elkaar trok, klonk er de bekende openingstune van dat ‘glamoureuze’ programma.

Het automatische hek had kuren en kende derhalve een foefje om met de hand open gerold te worden. De buurvrouw die er vlak naast woonde, kwam als een duveltje uit een doosje tussen haar planten vandaan, zodra ze beweging zag en knoopte maar al te graag een uitgebreid praatje aan, om de eenzame dagbeslommeringen van tuinwerk en huishouding te compenseren met wat broodnodige afleiding. Op het laatst van de zeven dagen kregen we het gevoel er voorbij te moeten sluipen. We begrepen haar eenzaamheid wel.

De tocht ging langs een uitgestippelde fietsknopenroute en leverde veel meer mooie wegen en mooie plekjes op dan de opbrengst van ‘op de bonnefooi.’ Reden we eergisteren nog op fietspaden vlak langs of op autowegen, waren er nu fietspaden met gedoogbeleid voor een enkele auto aan de beurt.Er waren bijzondere plaatjes. Tijdens de eerste koffie aan het Grevelingenmeer, zagen we twee zeehonden, waarvan ik er een met het fototoestel kon vastleggen. Ze zwommen betrekkelijk ver weg, dus misschien is het maar een speldenprikje, maar dat is voor straks als ik al die cadeaus ontfutsel aan mijn oude toestelletje.

Daarna liepen twee zussen naar boven, de dijk op, want daar begonnen de slikken, maar wij bleven bij de koeien, echte mestkoeien die naar aller tevredenheid, zich wentelden in onder andere de gierberg die daar lag. Iets verderop konden we met de ondersteunende fietsen de dijk op en zagen die prachtige schorren en slikkenmet eigen ogen, die zozeer de moeite van het bezichtigen waard waren.

O, geef me een palet en ik vul het met die kleuren, onnavolgbaar van schoonheid, het grijsblauw van het water, de gele en roestbruine slikken, de witte pelikanen, de grauwganzen. Eindeloze combinatie van kleur en energie.

Haar in de wind en door. Dan is er een theetuin. Uitstekend om te lunchen onder de lommerrijke bomen in de boomgaard met de tijdloosheid van buiten. Eindeloos geduld kweken en daarna oogsten. En de vriendeiljkheid van het boerenplatteland van Goeree. Nog tot voor kort ons onbekend en nu al onvolprezen. En weer opnieuw een duik in de wuivende halmen, de grazende weiden, de dijken en het goudgele graan. Langs de schorren op smalle paadjes, lastig om fietsers te ontwijken en toeristen corrigeren die de grazende buffels als Spaanse stieren herkenden.

Bij een kroeg met het dorp met de mooiste naam uit de buurt, Melissant, vinden we een onvervalste ‘Ouddorper’, die ons herkende aan onze ‘ Bever’ fietsen. Hij had in het steegje er tegenover gewoond. Aanpassingen en cultuurverschillen in een notendop en lauwe bitterballen. Toch een ervaring rijker. Fietsen ingeleverd en de bonte avond op een schraal wijntje, maar met een vol blik van terugkijken met voldoening ingezet. Zussen, zonnig weer en zilte zee is een aanbevelenswaardige combinatie.