Bijzondere koesteringen

Er was nog een klein staartje van feestvreugde na die heerlijke dag van gisteren. We hadden afgesproken weer naar het strand te gaan, zelfde plek. Duin over, aan de arm van dochter, die even een duik wilde nemen in het zilte nat.

De ochtend was al vroeg begonnen, na het ontbijt achter elkaar douchen, spullen inpakken, laatste restjes aan kant en alle bagage in de auto. Met de opblaasbare sup in haar hoes paste het precies, waar kleine blauwe Prinsen al niet groot in kunnen zijn. We namen hartelijk afscheid van de eigenaresse en prezen haar kleine maar fijne bakhuis de hemel in.

Dochter had de bikini al aan, dus vlakbij de aanrollende golven stapte ze uit de kleren de zee in. De oudste dochter baadde pootje en ik keek toe, schoot foto’s en filmde die eerste duik van het jaar. Woest braken de golven in twee op haar verschijning en nog hoger rolde de volgende golf al. Een paar golven verder kon ze weer in de handdoek duiken die ik haar voor hield. Alle voornemens waren vervuld, tijd voor een laatste koffie en om het te vieren Amerikaanse pannenkoekjes met vers fruit toe. Geheel tegen mijn gewoonte in besloot ik mee te doen. De combinatie van die dikke koeken met het verse fruit en de romige slagroom was precies goed, niet mierzoet gelukkig en het geheel was een feestelijke afsluiting van een topweekend samen. Dit houden we er in. Bij leven en welzijn volgend jaar weer. Dan gaat de reis naar Rome.

De weg terug was relaxed, nauwelijks verkeer. Rustig doorzoemend snorde de kleine blauwe en bracht ons in een uur weer op de plaats van bestemming. Onderweg haalden we herinneringen op. Eigenlijk achteraf te rigoreus, want ik prikte de beleving van de kinderen stuk met mijn eigen ervaring en beleving. Mijn beeld was dat van een volwassene, terwijl zij de kinderlijke onschuld alleen maar op het netvlies hadden. Niet meer doen, werd me pijnlijk duidelijk, maar toen was het al te laat. Wat eens gezegd is, valt nauwelijks meer terug te draaien. Een nieuw leerpunt. Hou de herinnering in tact zoals de ander hem ontvangen heeft. Er hoeft geen mening of verklaring achter aan. Als ik een driewerf mea culpa had kunnen aanheffen had ik het gedaan. Maar goed. Gedane zaken nemen geen keer. Trek de les eruit en verbeter jezelf.

De tassen sjouwen naar boven ging niet vanzelf. Ik probeerde zoonlief te bellen voor hulp bij het sjouwen maar die gaf geen sjoege. Hij was wel thuis helaas, maar ach. een goeie oefening om elke tas per trap omhoog te sjouwen en daarna de tweede en zo voort. Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet. Thuis wachten op Oranje en halverwege van vermoeidheid in slaap vallen om daarna te merken dat je niets, maar dan ook niets had gemist. Nou ja, de totale deceptie waar Nederland aan leed misschien. Accepteren en doorgaan met ademhalen. Tijd voor een behaaglijk bed en dobberen op de golven van de mooie beelden van dit weekend en mijn twee prachtige dochters.

‘Jullie gaan steeds meer op elkaar lijken’, schreven mijn vriendinnen onder de foto en dat vond ik ook. Duideliijk trotse moeder met haar dochters. Het was een heerlijk weekend, een met een gouden randje en om toe te voegen aan al onze bijzondere koesteringen.