Dansende letters zijn niet te doen

Vandaag ga ik horen hoe ik een bepaalde lelijke verkleuring weg kan werken onder de maquillage. Voor het eerst van mijn leven mee naar een schoonheidsspecialiste maakt me zenuwachtig. Wat zitten wij mensen toch wonderlijk in elkaar. Voor mezelf noteer ik in mijn hoofd, wat ik perse niet wil. Geen gefruts aan wenkbrauwen of het laten opdringen van een andere make-up anders dan mijn eigen huidcrème, de foundation, mijn streepje Kohlpotlood onder de ogen, de mascara en de lippenstift graag. Daar voel ik me senang bij en niet in de laatste plaats omdat ik in 2 minuten klaar ben.

Een toepasselijke uitspraak van Coco Chanel in de krant van gisteren: ‘Beauty begins the moment you decide to be yourself’. Het blijkt te zijn overgenomen uit een artikel in het nieuwe magazine ‘Vol’. Een blad dat ‘een positief beeld moest neerzetten van de volle vrouw’. Ik weet het niet. Heb toch altijd een aversie gehad tegen de beperking van het isolement. Een goed blad komt iedereen tegemoet en variatie op een thema geeft meer ruimte en inspiratie in het hoofd dan een benadering van een kant. Na een nummer weet ik het wel. Kom met vernieuwende informatie. Het blijkt een tweede poging te zijn van de maker en men gooit het nu over de boeg van de ‘Body positivity’. Vergeef me de Engelse termen. Het blad staat er vol mee. Het blijkt dan ook vooral een blad te zijn voor de ‘Curvy Fashionista’s’, de golvende vrouwelijke fans van de mode. Een andere doelgroep. De spreuk van Coco is er een voor op de koelkast of boven je bed en voor iedereen van belang. Vanuit mijn jeugd loopt een lange draad van Ariadne langs het spoor van het ontbreken van zelfacceptatie. Dat stamt nog uit mijn jeugd als dikkertje van het gezin. Achteraf bij het terugkijken van de foto’s en afgezet tegen de huidige tijd, valt het ongelooflijk mee. Ik was weliswaar de dikste van ons gezin, maar absoluut niet heel erg dik. Het gevoel van die frustratie is nooit helemaal weggeëbd. Nog steeds denk ik dik, waar van een redelijke omvang sprake is. Zo vreemd hoe sommige herinneringen als beeld vast blijven zitten in je hoofd. Ingeklemd tussen vroeger en nu.

Zoonlief vroeg gisteren of het fijn was om ouder te zijn. Het leek hem vervelend om steeds weer tegen een grens aan te lopen. Een van de dingen die bijna geslecht zijn en waar ik dus een heel leven over gedaan heb, is deze zelfacceptatie. Door verschillende gebeurtenissen, aangedikt of breder uitgesmeerd of tijdelijk verdwenen door een goed gevoel. Als je besluit jezelf te zijn en niet anders dan heb je geen bevestiging van iemand meer nodig. Je bent oké zoals je bent. Dat is ook het voordeel van ouder worden. Het is ondoenlijk om iedere nieuwe rimpel te tellen. Haha. Dat loopt in de honderden. Niet doen. En toch, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Weifelen bij dat ene vlekje en zoeken naar de grote verdwijntruc, juist als je ouder wordt en de huid gepokt en gemazeld, levervlekken en anderszins in stelling brengt. Zo blijven er van die kleine ‘onzekerheden’. Ze zullen er altijd bijhoren, denk ik.

Bij zoonlief was het heel gezellig. ruimschoots de tijd voor samenspraak omdat de benjamin al op bed lag en na het wakker worden een wandelingetje naar de supermarkt op een steenworp afstand om daarna naar volle tevredenheid weer naar huis te keren, dankbaar voor het goede gesprek.

Zwarte schuur is spannend aan het worden. Ik kan het bijna niet dichtslaan, maar vinden de ogen het welletjes, dan moet het wel. Dansende letters zijn niet te doen.