Tijd om te overpeinzen

Het eerste ei is gelegd. Een verhaal per mail verzonden en nu in spanning wachten op groen licht. De prioriteiten lagen daardoor wat anders dan normaal. Gisteren was het al met al nog een pittige dag. Bij de fysio kwamen we uit op een hele harde spierstreng, vermoedelijk ontstaan door mijn manier van lopen met de knie. Een stagiair, met dezelfde naam als mijn zoon, mocht mij als proefkonijn gebruiken. Altijd goed en zorgvuldig, met diep nadenken er tussendoor en kritische vragen van zijn begeleider. Volgende week weer in de actie en huiswerk mee naar huis. We gaan weer toewerken naar de sportschool. Het stijve beweegaparaat wat op gang zien te krijgen. Een loffelijk streven. Het voelde prettig. Een moderne praktijk, jonge en energieke mensen, die het niet uit de weg gaan om iets te ondernemen.

De regen komt hier met bakken uit de lucht. Het onweert zelfs. Zo fijn dat we vandaag niet met de wereldwandelaar op stap zijn gegaan. Dan was beslist alles afgelast. De boekenclub kwam gisteren eindelijk weer eens bij elkaar. We hadden elkaar al veel te lang niet gezien, of ik dan, want bij de vorige sessies met zoom thuis gebleven. Zoals altijd ging het de diepte in en kwamen we buiten de boeken om ook op het persoonlijke vlak terecht. Dan hebben we het over wensen en verlangens, problemen in de persoonlijke sfeer en ervaringen van de afgelopen tijd. Het boek ‘Zuurstofschuld’ van Toine Heijmans werkte daar ook aan mee. Veel levensvragen en bij ons vooral: ‘Wat maakt dat een mens zo op zoek gaat naar zijn grenzen, ook al is een eindigheid niet ondenkbaar daar op die hoogte’. De filosofische gedachten, die bij hem opborrelden in de ijle lucht vond ik nog het meest boeiend. Daarin ging hij zo diep als zijn toppen hoog waren.

Ik tel net als vroeger de slagen die de lichtflits van de donder scheiden. Onweer vormde dreiging, hoe je het ook wende of keerde. Alle lichtknoppen gingen uit, verhalen van onder trappen en in kasten kwamen op verjaardagen veelvuldig voorbij en pas nu bedenk ik me, dat dat misschien ook te maken had met het oorlogsgeweld, dat nog maar een decennia achter ons lag. Ik werd angstig door de krijsende kinderen in de bunkers, waar we moesten schuilen tijdens de week ‘vakantieontspanning’. Geen pretje op het moment suprème. Wel vond ik de verhalen spannend over de hellewagens en hun berijders, die woest ten strijde trokken en over en weer hun bliksemschichten gooiden. Wapperende rode haren en baard bij de Noren en woeste zwarte bij de Grieken en Romeinen. Thor, Zeus en Jupiter trilden de meest verschrikkelijke denkbeelden los. Later was het natuurverschijnsel te mooi om weg te kijken, maar tellen ben ik altijd blijven doen.

In de gesprekken over het boek was de gedrevenheid leidraad en daarmee tegelijkertijd het verschil tussen een werkend leven en een verstilling, die we ook allemaal tijdens corona voor een deel ervaren hebben. Die drang naar wat er nog gebeuren moet voor je de eindstreep over trekt, is voor sommigen een reden om te dromen in grootse plannen. Door grenzen te verleggen en alles wat er maar nooit van kwam, leidraad te laten zijn. Die drijfveer op volle sterkte verdwijnt, ervaar ik. Het heet geen berusting, maar losmaken van wat men, de anderen, de omgeving, vindt en de drang tot het vervullen van die verwachting die daar doorgaans door versterkt wordt. Het is loslaten op hoog niveau en terug weten te vinden wat de essentie van het leven voor ieder van ons is. Een boeiende queeste, die net zo goed met vallen en opstaan gaat, maar ook met veel meer tijd om te overpeinzen.

In 80 dagen de wereld rond” stuurt me naar Iran. Op papier: Hessam Abrishami en in de kom Mast-e-Khiar met op het bord een pide.

• 450 gram yoghurt
• 2 komkommers
• 1 eetlepel gedroogde munt
• Zout & peper naar smaak

Snijd de komkommer in plakjes en vervolgens in kwartjes. Voeg dit in een kom toe aan de yoghurt. Vervolgens voeg je de munt en zout & peper toe naar smaak. Goed doorroeren en klaar!

Ter garnering kan je ook een vers blaadje munt neerleggen.