Er is altijd weer een nieuw begin

Amechtig hijgend bereikte ik de bovenverdieping, terwijl schoonzoon en de aannemer vrolijk, zonder een centje pijn, achter me aangekomen waren. De man bekeek de schade met een inschattende blik. Schoonzoon en ik vulden aan. En daar, en daar, en daar. Wat kleinere oude gebreken aan dit huis. Hij zou buiten de boel in ogenschouw nemen, zei hij en mat het dakraam dat waarschijnlijk voor de tweede keer voor vervanging in aanmerking kwam en bij afwezigheid van een ladder, dan toch maar een inschatting buitenom. Vinger aan de pols, daar zou die lieve bonuszoon van mij wle voor zorgen. Niet langer uitstel, dat bijna tot afstel leidde, ware het niet dat de dakplaat op doorbuigen stond. Een grote operatie zou het worden, waarschuwde de man. Pfff, gelukkkig dat was achter de rug. Op de een of andere manier word ik toch altid een beetje zenuwachtig van aannemers en dakdekkers of andere huizenverbouwers binnen mijn territorium. Ze kijken altijd bars of is dat mijn perceptie en bespiegeling op hun handel en wandel. Eenzelfde angst, of is het ontzag, voor garagemannen is door de jaren heen verdwenen, maar dit bleef.

Gisteren bleek de boodschappenlijst aanleiding tot een heuse speurtocht. Het hoofdingrediënt van het gerecht uit Tsjaad bestond uit okra’s. Bij de buurtsuper was het niet te krijgen, bij de groenteboer werd er gerept over een bijna vergeten groente, maar bij de toko vond ik ze. Twee zakjes met vijf en zes stuks erin. Wat een heerlijke smaak hebben deze onrijpe vruchten. Onmisbaar voor dit gerecht.

Van een lieve Blogvriendin kreeg ik praktische beweegoefeningen. Fantastisch. Ze schreef erbij dat zien bewegen doet bewegen bracht. Zeker een stimulans, met kleine stappen opgebouwd en kalmpjes uitbreiden tot meer. Vanavond is er een meeting met mijn mederedacteuren. Heerlijk om elkaar te kunnen spreken en ideeën uit te wisselen. Al hadden we natuurlijk wel gehoopt dat we elkaar in levende lijve hadden kunnen ontmoeten. Nog even geduld. Vandaag geen tuin, want er staat ook een bezoek aan de tandarts op het programma. Morgen trotseer ik elke regenbui en zal me laven aan alles wat welig groeit en bloeit. Vermoedelijk ook de brandnetels. Ik meende vorige keer dat de vijg de vorst niet had overleefd. Als dat zo is, komt er een nieuwe. Voor moederdag had ik van dochterlief vier bloemenbommen gekregen. Die kunnen dan de grond in om goede sier maken. Tijd om te zaaien, want nu zal de vorst wel eieren voor zijn geld kiezen, verwacht ik zo. Wat een lange winter was dit. Door huiselijke beslotenheid trok de tijd langzamer voorbij dan ooit. Dat is wat ‘Het verglijden der dagen’ vermag.

Een nieuwtje uit de krant bracht ware vreugde. De grootmeester van de literatuur heeft eindelijk de Librisprijs gewonnen. Jeroen Brouwer is voor zijn laatste literaire werk ‘Cliënt E. Busken’ gehuldigd met deze kroon op zijn hele oeuvre. ‘De jury kon er niet meer om heen’ stond er bij de aankondiging. Lang heb ik naar de bijgaande foto van zijn markante kop gekeken. Gebeeldhouwd haast. De vorsende blik half verscholen onder die verwaaide borstels van wenkbrauwen, een foto uit 2014, zo bleek uit het opschrift. Het boek is een aanrader voor wie van zijn stijl houdt. Het jury-rapport kopt in met ‘Brouwers zuigt je mee in een verslavend taalcircus. De roman is een ware krachttoer, hilarisch, ontroerend, griezelig en ontluisterend tegelijk. Met deze unieke verkenning toont Jeroen Brouwers dit jaar als geen ander wat literatuur vermag: een reis te maken door de binnenwereld van een ander. Het is fenomenaal, wild, ongeremd: het is de ultieme beheersing van ongeremdheid’. Vanaf mijn allereerste kennismaking met Brouwers door ‘Bezonken rood’ ben ik hem blijven bewonderen. Wat beschikt hij over een mooie rijke taal en inderdaad maakt hij niet alleen proza en poëzie van de meest alledaagse dingen, maar tevens van de meest gruwelijke of spannende situaties. Zijn boek ‘Het Hout’ heb ik in een adem uitgelezen. Deze ‘Busken’ moest ik af en toe even wegleggen, om de narrigheid van de oude in zijn troosteloze situatie en zijn gedachtengang te laten bezinken.

Nog meer heuglijk nieuw. De eerste gierzwaluwen zag ik voorbij komen op het parkeerterrein. Het hart maakt altijd een sprongetje. Vriendin zweeft met ze mee en glimlacht hier vanaf een plank in de boekenkast goedkeurend naar me. Er is altijd weer een nieuw begin.

‘In 80 dagen de wereld rond’ en ik reis af naar Tsjaad. Op papier een waterdraagster en in de kom Daraba, een okra, aubergineschotel. Oorspronkelijk met lam, maar dat heb ik er uitgelaten.