De vleugels van gelukzaligheid

De dag des oordeels was aangebroken. Door het idee niet precies te weten wat me te wachten stond, had de morgenstond nog geen goud in de mond. Daarvoor was het veel te vroeg. Ik zag er niet tegen op, tegen het testen, want dat had ik al eens eerder in Uden laten doen, maanden geleden. Toen gaf het slechts gekriebel en verder niets.

De navigatie stuurde me alle kanten op behalve de goeie. Gelukkig was ik, omdat er toch zeeën van tijd waren, vroeg vertrokken. Ik zou op de parkeerplaats in de auto kunnen blijven wachten tot het mijn tijd was, had ik me voorgenomen. Maar met die mijl op zeven door de zoektocht naar de juiste weg was ik er slechts een kwartier voor tijd. Om vijf voor verliet ik de auto en werd onmiddellijk bij mijn naam geroepen. Ik tuurde door mijn ietwat beslagen brillenglazen boven het mondkapje uit. Daar stonden drie lieve schatten van de oude school. Iedereen moest thuis blijven in verband met een corona-uitbraak, dus moest ook iedereen zich laten testen. Zij waren net geweest. O, wat had ik ze graag even geknuffeld.

Ik nam mijn plaats in in de wachtrij en schoof steeds een pijl in een rondje naderbij. De doorloop ging vlot. De vorige keer zong ik luidkeels ‘Is dat alles…doeahdadoe’ in de auto omdat het een fluitje van een cent was, maar dit staafje zoog zich vast in het hersenvocht en kietelde en passant een paar traanklieren. Dat had een brandend effect. Oef, maar goed dat ik dit niet vooraf heb geweten. De keel had daarvoor al een eigenzinnige geirriteerde reactie gegeven op het gewriemel. Dat het paars van de handschoenen prachtig kleurde bij het blauw van de schort registreerde ik ter afleiding.

Als je daarna in de buitenlucht staat, is de opluchting letterlijk dubbel aanwezig. Mijn pad werd door pijlen in goede banen geleid, eenmaal heen is er nooit dezelfde weg terug.

De meneer achter het loket die mijn gegevens had gecontroleerd, ze worden steeds jonger, had me fijntjes herinnerd aan de afspraken waar je je aan te houden hebt, direct naar huis, ga niet langs af en doe geen boodschappen. O verleiding. Ik schudde als het kleine meisje diep in mij bedremmeld van nee. Afgesproken. Het was wel een avontuur na vijf dagen binnen, zo leer je het kleine te waarderen.

Het was nog geen twaalf uur, dan maar aan het ruimen. De beurt was aan de zolder, waar nog een deel kledingvoorraad hangt van oudste zoon en een respectabel derde deel van zijn sneakers. Zo jammer dat maat 45 een tikje te hoog gegrepen is. Alles in het gelid, stofzuigen en verbaasd omzien naar alle wonderlijke voorwerpen, die ik het hele jaar nog niet had bekeken. De boekenkast grondig gezogen. Een versregel rolt uit mijn herinnering naar buiten. ‘De zolder ruikt naar boeken, waar iedereen van houdt’. Maar toen ik het opzocht, bleek het te moeten zijn: ”De zolder ruikt naar boeken/waar niemand meer in leest./De dingen in de hoeken/zijn eenmaal mooi geweest…Mies Bouhuys is de schrijfster. Hier liep mijn wensgedachte dwars doorheen. In mijn beleving is iedereen verslingerd aan dat knisperende papier vol geheimen en avonturen.

“s Avonds, met sterren op het doek, werd ik gefascineerd door de manier waarop Eus zijn gasten toch immer weet te ontroeren, of misschien roept de sfeer het ook op. Hadewych Minis vertelde openhartig over haar familie en de onzekerheden, die ieder van de kunstenaars goed wist te vertalen naar het doek. Wat kan televisie toch heerlijk zijn, ondanks het nasnuffen en de loopneus.

Het gepor en geprik liet mij een oude vrouw in de spiegel zien. Opbollende wallen onder de ogen, vermoeide blik, maar bij het lezen van de uitslag ’s avonds laat, had al deze moeite haar effect bewezen. Negatief. Dus onmiddellijk de afspraak voor het vaccineren. Ook geregeld. We hebben al precies uitgerekend wanneer we elkaar weer in de armen kunnen vallen, de kinderen en ik. Over anderhalve maand is het al bal. Wedden. Dat redden we op de vleugels van gelukzaligheid.

In 80 dagen de wereld rond was een feest. Ik toog op papier naar de ijsblauwe impressie van de kunstenaar Jóhannes S. Kjarval en in de kom, geserveerd in een uitgehold broodje, een vegetarische paddestoelensoep. Zóóó lekker.

1 l water/25 g gedroogde paddenstoelen/1 ui/1 flinke teen knoflook/100 g boter
500 g verse gemengde paddenstoelen (ik gebruikte 350 g witte champignons en 150 g oesterzwammen)/1 el verse tijm/100 ml witte wijn/2 x 10 gram paddenstoelenbouillon
200 ml room/ 2 el verse (blad)peterselie/versgemalen peper, naar smaak/6 grote harde broodjes.

Breng het water aan de kook.Spoel de gedroogde paddenstoelen goed schoon onder de kraan en week ze zo’n 25 minuten in een halve liter van het hete water.Schil en snipper ondertussen de ui en de knoflook, en borstel (zo nodig) de verse paddenstoelen schoon.Smelt 50 gram boter in een soeppan en fruit hierin de ui en knoflook op een laag vuur glazig.Snij driekwart van de verse paddenstoelen grof en bak ze mee met de ui en knoflook.Ris de tijmblaadjes van de takjes en voeg ze toe bij de uien en paddenstoelen.
Giet de gewelde paddenstoelen af, maar bewaar het vocht. Bak ze ongeveer vijf minuten mee met het uien/paddenstoelenmengsel.Als de paddenstoelen lichtbruin beginnen te kleuren, blus je het mengsel af met de witte wijn. Laat de wijn een beetje verdampen en voeg het paddenstoelenvocht, de rest van het gekookte water en de bouillonblokjes toe.Laat dit tien minuten zachtjes koken. Roer af en toe door.
Snij ondertussen de achtergehouden paddenstoelen in fijne reepjes.Smelt de overige 50 gram boter in een koekenpan en bak de fijngesneden paddenstoelen in vijf minuten tot ze lichtbruin zijn. Draai dan het vuur uit.Hak de bladpeterselie fijn en roer dit door de gebakken paddenstoelen. Breng op smaak met versgemalen peper en eventueel een beetje zout.

Pureer de soep met een staafmixer, voeg de room toe en mix nog eens goed door met de staafmixer. (heb ik niet gedaan, ik hou van kauwen)Breng op smaak met versgemalen peper.
Snij een dunne plak van de onderkant van de broodjes, hol ze uit en schenk de soep in de uitgeholde bolletjes (zie de foto).Garneer met een flinke lepel gebakken paddenstoelen.Eet smakelijk!