Verse herinneringen

In de Tijdsgeest, een bijlage van Trouw, schrijft Liesbeth Mende over het feit dat ze kleiner gaat wonen en moet ruimen. Ze neemt daarbij de kledingkast onder handen en komt vooral herinneringen tegen. Haar moeder in dat grijze mantelpak, dat nu tussen haar kleren hing, een terugblik door een door haar gedragen gestreept vest op de middelbare school, waarin je haar uit kon tekenen, de herinneringen aan uitgaan in de Witte Olifant met een zwijgende neef op de achtergrond die als chauffeur fungeerde. Van die herinneringen die, als je je ogen erbij dicht doet en ondertussen de stof door je vingers laat glijden, ook de geur en de sfeer naar boven kunnen toveren.

In mijn kast liggen de herinneringen aan vroeger vooral op de onderste plank opgestapeld. Een groene batik feestjurk van mijn moeder, waarmee ik haar heb zien dansen op een georganiseerde Pasar Malam in het bejaardentehuis in de jaren tachtig. Mijn eigen wikkelrokken uit de jaren zeventig liggen daar ook. Een ervan had ik aan op de Pasar Malam Besar in den Haag, toen hij vlam vatte tijdens het eten van de Saté Babi met Lontong. En ik maar denken dat de Satébranders zo rookten, maar het was inderdaad de rok. Er ligt ook een gouden jasje, dat ik koester en dat stamt uit de jaren tachtig, gevonden in de kringloop waar ik vrijwilligerswerk deed. Ze kwam goed van pas op mijn harembroeken met de beenwarmers, als we fanatiek meededen aan de volksdansworkshops. De korte zwarte leren rok is uit de periode van onze coverband. Nu ook al weer een paar jaar geleden en goed voor tien jaar Bühne als Backing Vocal. Daaraan kleven nog veel meer herinneringen door al het reizen wat er bij kwam kijken. De oranje broek was mijn vossenoutfit als verhalenvertelster op de avond van Mevrouw Sprokkelhorst. Toen vertelde ik het verhaal van de Kleine Prins en de Vos, een mooi staaltje van filosofisch denken, in een kleine intieme huiskamersetting samen met vriendinlief. Wat was dat bijzonder en fijn om er in gedachten weer even bij terug te zijn.

Ik vouw alles weer op en leg ze op hetzelfde plekje. Van alle lappen en jurken, door de jaren heen verzameld, meer dan koffers vol, voor verkleedkisten en uit pure nostalgie, rest slechts dit ene plankje. Uitstel van executie.

Hetzelfde moet gisteren of vannacht Mark Rutte gedacht hebben. Omdat ik op reis ging naar Turkije en een flauwvallende imam wilde maken, een gerecht dat aardig bewerkelijk was, bleef ik thuis na de boodschappen en viel, tijdens het bereiden en de wachttijden door, met mijn neus in het debat. Eigenlijk de eerste keer dat ik dat helemaal kon volgen. Ik viel bijna van mijn geloof. Onwaarschijnlijk veel gedraai en gekeer van iemand die het vuur na aan de schenen werd gelegd. Waarom moest ik toch aan Petrus denken iedere keer dat er heftig werd ontkend. Is ‘niet de waarheid zeggen’ dan iets anders dan liegen, ook al doe je het naar eer en geweten en is het geheugen wat zwak. Mijn mond viel open. Wat een draaien om de hete brei.

De aubergine hield zich beter aan het protocol. Alleen vertoonde mijn geheugen ook een hiaat, want ik sneed haar direct al door midden en dat had pas na de oven gemoeten. In een mooie streepjas frituren en daarna de oven in, zo toonde de instructiefilm voor het bereiden van de de Imam Bayildi. Ondanks dat snapte ik wel dat er een imam van lang geleden flauw was gevallen bij het proeven van deze heerlijkheid. Toch nog goed gelukt. Rutte zal hetzelfde gedacht hebben.

Bijna heb ik weer zin om voorjaarsschoonmaak in de klerenkast te houden, maar nog net niet helemaal. Straks dan, later, eens kijken of ik de onderste plank nog versterken kan met verse herinneringen.