Geduld is wijsheid

De sneeuwwitte vlakte had plaats gemaakt voor een grote modderdrek, daar waar het pad naast de sloot opsplitste in het pad over het bruggetje en het recht-toe-recht-aan stuk. Omzichtig zochten de voeten de graspollen ten einde niet helemaal weg te zakken in de soepbrei. Bij het turen in de verte viel de zachtheid van de lente op, al was de wind nog wat guur.

De koolmezen dartelden een ‘diefje met verlos’, ik telde er zo al zeven, met schrille tjilpjes en veel vleugelgewapper als uitgelaten pubers bij elkaar. De achterbuuf was er en zat op een bankje de wilgentakken te ontdoen van de staketsels. Ze schoof een eindje op en op gerede afstand dook ik naast haar. Winterlange perikelen schoven voorbij, van crisiskommer tot ouderdomskwalen en over het besef van tijd, die sneller voorbij tikte naarmate de jaren gingen lengen.

De schoorsteen van de oude braakte gelige rook en kennelijk verspreidde het ook kwalijke dampen. Geen goede plek om lang te zitten. Wat voor brouwsels werden daar verstookt. De buuf liep mee om de wilgen te inspecteren, die het doelwit zouden worden van mijn snoeiescapades. Door de rook waren de ‘three willows’ tussen de twee tuinen geen optie, maar om de drie achter in de tuin waaide een verfrissende wind van de schoorsteen af. Met de belofte de stokzaag te mogen lenen, ging ik met de grote takkenschaar aan de slag. Mooie gelegenheid om de spierballen weer eens te laten rollen. Onder de begeleiding van koolmezengetjilp, het suizen van de wind en af en toe een blaffende hond en de verwaaide stemmen uit het Noorderpark, kwam het er nu eindelijk van. De wilgentakken ploften een voor een op het pad, soms rakelings langs mijn hoofd, maar werden vaker ondersteund door de andere uitsteeksels. Ook de kronkelwilg werd het haasje. Helemaal bovenop bleek nu niet haalbaar, maar de achterkant was in een oogwenk geknot. Morgen kwam er weer een dag. Eerst de voorraad maar vast een beetje verwerken. Kaal plukken van de takken die straks zouden dienen voor de nieuw te vlechten schutting tussen mij en achterburen. Kalmpjes aan, dan brak het lijntje niet.

Tussendoor koffie uit de kleine witte thermoskan en zuurdesembrood met hele oude kaas en rucola om de inwendige mens te versterken en het onwennige lijf weer even rust te gunnen. Knie protesteerde zwakjes, ik moest vooral goed opletten waar ik de voeten neerzette en dan was het heel wel te doen. Het beetje geknies was voor lief te nemen.

Buurman kwam ook nog even kijken en nam de schade aan de buitenkant van het atelier onder de loep. De verf was op enkele plekken aan het afbladderen gegaan. Wel vreemd, op een klein gebied. Het leek of er iets tegenaan gezeten had. Ineens zag ik het licht. Dat waren aan de voor en achterkant precies de plekken, waar de borden van het bedrijf op hadden gezeten. Een bord erover, dat zou een goed idee zijn, dacht buurman. Dan ben je gelijk van een veel lelijker reparatie af. Gaaf idee eigenlijk, een bord met de naam van het atelier, De Bernagie. Maar hoe. Niet in het ouderwetse bonte, maar dan eerder een grafisch ontwerp, een moderne typografie.

Bij het nazoeken nu, op naam en mogelijkheden kom ik achter tal van nieuwe weetjes, ideeën en de waarde van de plant, die voor een deel mijn naam draagt. Inspirerend om mee bezig te zijn.

Toen de achterburen vertrokken waren, knipte ik nog even door, maar alras vonden de voeten het welletjes nu de kou van de bodem optrok in de zwarte kloffies. Tijd om te stoppen, maar niet voordat ik de eerste dapperlingen met hun frisse kopjes boven de zwarte aarde had vastgelegd. Nog een laatste kop koffie, onderweg wat boodschappen en tijd te over voor gemijmer thuis. Over de Bernagie, het ontwerp en de beloftevolle sluimerende tuin, die zich al wat uitrekte. Het was pas februari, wie weet wat voor een winter er nog over heen ging. Minder dan op de ontwakende tuin, lag de focus op de klussen. Geduld is wijsheid.