Een veelbelovend nieuw begin

Eindelijk was het vrijdag. Een uitje sinds lang. Een afspraak met vriendinlief om naar haar vesting te komen, ver weg midden tussen de weilanden, was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik had alle dagen geteld en versneld omgekekn. Onderweg in de Kleine Blauwe Prins verscheen, ook sinds lang, de zon en buitelden een vlucht kieviten boven het veld. Lente in mijn hoofd ook al sprak de kou het tegen. We wilden wandelen naar de molen, maar helaas werkte de knie niet mee. Na een heerlijk lunch, kaasstengels, geurende broodjes, oude kaas en een hartverwarmende orange jaypur in een ouderwetse rondbuikige theepot, nestelden we ons op de bank.

In vogelvlucht vlogen de levens voorbij in korte anekdotes, wederwaardigheden, perikelen van deze tijd, de aanpak van de scholen, het ongehoorde nieuws uit Washington. Manlief en de twee dochters zaten aan de tafel te werken. Kort daarvoor hadden we uitgebreid de literatuur laten passeren en de vierdelige serie naar het boek van Connie Palmen, I.M. Heerlijke droomvlucht met gelijkgestemden. De jongste zat er bij en was op een hele andere golflengte bezig. Ze kon totaal niet volgen waar het over ging. Zo werkt dat dus. Ze trok zich, na de maaltijd, terug in een eigen wereld met laptop en muziek. Oortjes in en rust aan de tafel. In het atelier van vriendinlief deelden we de moederharten en alles wat daar beroering in kan brengen. Haar dochters op de doeken met de herkenbare toets keken neer op dat alles, verbondenheid tussen twee vrouwen door alle jaren heen.

Vele koppen thee later was het tijd om op te stappen. Corona-luchtkussen en denkbeeldige omarming, ‘Dag dag, tot gauw en zodra het weer kan een dag naar het museum met z’n tweeën’. En weer die zon op mijn pad, waardoor ik besloot van de snelweg weg te blijven en door de vlakke polders terug te rijden. Te zompige bermen beletteen het stilstaan voor een eventuele foto. Registratie in het hoofd dan maar van twee vliegende buizerds, een uil, hoog in een boom, pluizige schapen als vergeelde bolletjes wol in het groen, de gouden gloed op een bomenrij, het drassige chocoladebruin op de akkers. Holland laagland op z’n best.

Zoonlief appte dat hij langs was geweest. Hij had iets voor me en of ik even langs hem wilde rijden. Het geluid van de schuurmachine door de deur heen, dan maar de telefoon laten waarschuwen dat ik beneden stond. Als een witte geest verscheen hij, potsierlijk stond de stevige mondkap op zijn hoofd. Vanachter een reuzenbos bloemen verscheen een grote grijns. In een tas nog wat lekkers voor het weekend. een prachtige artisjok, een avocado en een heerlijke Zaalouk, een auberginepuree van zijn favoriete marktkraam in Amsterdam. Dan zou je ‘m toch spontaan een dikke smakkerd op dat lieve hoofd willen geven, maar ach. Hij ging weer aan het werk en ik mijn weegs.

Thuis ontving ik een appje dat de Buurtbierwinkel het cadeau voor de iepensneller had afgeleverd bij de buren. Fijn. Afstrepen van een steeds leger wordende korte lijst. Veel viel er niet te doen deze dagen. Kranten spellen, een beetje penselen, wat tekenen, heel veel lezen, en af en toe iets op tv. De Baklijsten zijn binnen. Vaart maken met de laatste hand aan de doeken en dan kan dat ook weer worden weggestreept. Het zal gek zijn zonder die twee ‘koppen’ in de kamer, maar dan is er ruimte om iets nieuws te beginnen en dat is ook heel wat waard..

Er ligt rijp op de daken en het grasveld, op de bomen, een dun en wit beslag dat de wereld toch een beetje een winters aanzien geeft en onmiddellijk duikt er een ouderwets kerstlied omhoog. We staan vooor het stalletje thuis en zingen uit volle borst mee. ‘Het hagelt en het sneeuwde en het was er zo koud, de rijm lag op de daken’. Nu overspoelt de nostalgie. Rijm op de daken en dat prachtige lichte grijs in de lucht erboven, dat ik in mijn kleurenbijbel van Kassia ST Clair terugvind als loodwit. Maagdelijke onschuld op de vroege morgen, een veelbelovend nieuw begin.