Een heerlijke herinnering

Om de krant te halen zijn er vier trappen om af te dalen, eigenlijk vijf als je die van boven naar beneden in huis mee rekent. De knapknie was kennelijk uitgerust uit de nacht gekomen en bij de eerste stappen nauwelijks te voelen. Als iets geen prikkels geeft, gaat het lijf op de automatische piloot. Dus stapte ik, alsof ik ’s werelds beste knieën had, weer als altijd naar beneden. Geen huppeltje, maar toch. Twee kranten in de bus en de gang naar boven. Daar voelde ik het al. Toch te frivool bedacht dat een en ander was verbeterd. Datzelfde lijf sprak schande en liet het me bezuren. Oke knie. Deemoedig bind ik in. Misschien toch maar eens een bezoek aan de huisarts. Zes weken kon het duren. Dit is volgens mij de vijfde. Ze is nu weer dik en stijf. Suffe knie. Ik spreek het niet uit. Stel dat ze me hoort.

De omlegger van de iep heb ik cadeaubonnen en een moordspel van de Buurtbierwinkel toegestuurd. Dan kan hij lekkere biertjes uitzoeken en tegelijkertijd een spelletje spelen met mijn tuinbuurvrouw, die hem geholpen heeft de takken te ruimen. Wat ben ik blij met de afhaalmogelijkheden in deze gesloten-winkel-tijd. Ze zijn legio en origineel. Het kriebelt veel meer nog dan voorheen het creatieve vermogen. Tel je zegeningen.

Gisteren in de bus twee lieve kaartjes. Vriendinlief van het dansje en dientengevolge de knapknie, bedankte me voor alle steun en support in dit zware jaar, waarin ze in een tijdsbestek van drie maanden wees geworden was. Het was alles waard geweest en ik zou het zo overdoen ook al kende ik de gevolgen. Nou ja, ik had niet als een dertigjarige staan swingen, maar als een bedaarde zestiger, waar in mijn hoofd nog steeds geen ruimte voor is.

Het tweede kaartje was van een van mjn liefste, ingetogen en bescheiden vriendinnen, die ook zo van het kleine geluk genieten kon en allerlei lieve acties verzon, om het leven lichter en aangenamer te maken. Niet zelden zettte ze me aan tot een overpeinzing of een gedachte die met me mee bleef zweven. We deelden de liefde voor de kunst van het leven. Haar nieuwjaarswens was een juweel van een kaart, zoals altijd met liefde en aandacht gemaakt met de opmerking de blaker met het lichtpuntje door te geven in figuurlijke zin.

Drie opdrachten van zuslief. Een verhaal over mijn manier om het leesonderwijs te stimuleren en twee tekeningen. De appel met de schil lukte stellig. Schrijven over liefde voor het lezen is voor een boekenverslinder een koud kunstje vol warme genegenheid. Een grote stimulans om tot lezen te komen is vooral het enthousiasme waarmee het aangeboden wordt. Liefde voor het boek valt of staat met de liefde voor het kind en de taal. Verhalen mogen verzinnen, eigen kleine boekjuwelen maken, waarbij een tekening eigen woorden geeft aan de handeling. Er waren zoveel mogelijkheden om vooral het woord leven in te blazen. Een van mijn lievelingsboeken was een onooglijk boek met de mooiste hand-en-vingerverzen. Van het aloude touwspel tussen de vingers tot verzen als Hompeltje en Pompeltje: Twee kabouters(de duimen) die zich verstoppen in de knuisten en dan weer tevoorschijn komen. Met recht valt op te merken dat een kinderhand gauw gevuld is, maar nog meer, dat verwondering wekken weinig meer nodig heeft dan het aanstekelijke geloof in taal van de boodschapper. Het idee dat er heel veel kinderen het boek hebben omarmd is de bonus en een heerlijke herinnering.