Een levend memorabel

Parijs 2019 duikelde op uit het geheugen van Facebook. De krachtige foto van zuslief, stilistisch prachtig uitgelijnd, versterkt door het beeld in zwart/wit, brengt de sfeer die er heerste in dat deel van de lichtstad. Zoonlief en ik wandelden door de Joodse buurt Le Marais. We waren er voor een bezoek aan de tentoonstelling ‘Starry Night’ over het werk van van Gogh als een overweldigende illuminatie in L’Atelier van Lumières en grepen de twee dagen verblijf aan voor een avondwandeling door het in kerstsfeer verpakte Parijs.

Als groot contrast met alle schoonheid was er de omheinde Notre Dame, waar dat jaar die desastreuse brand woedde. In een poging om het leed te verzachtten, deden de straten dapper mee in het decor van Parijs de lichtstad. Als ware toeristen kropen we op de standaards om over de houten wal heen te kijken, Quasimodo was nergens te bekennen. Haar statige torens waren veilig verklaard en de wederopbouw was in volle gang. De woorden bliezen koude wolkjes geluk naar boven.

Gisteren een onverwachte high Tea thuis aan de tafel, met meegebrachte hapjes en drankjes, wijn en een brave opstart met de thee. De zussen wilden eerst nog spelletjes doen, maar al gauw vlogen we de diepte in met gesprekken, die golfden op wat geluk was voor de een en hoe dat kon verschillen met de ander. Zus griebelde van mijn grote feesten-en partijenplank in de kast, waar mijn schalen stonden opgestapeld, met daarboven op de beroemde botervloot en de juskom. Botervloot speelde ooit mee in de film ‘De Avonden’ van regisseur Rudolf van den Berg.

Die plank werd alleen gebruikt bij hoogtijbrunches of diners. Zij zou onmiddellijk ruimte maken, door mijn boekenkast te vervangen voor een servieskast. Ik was blij, dat in ieder huis een eigen scepter zwaaide. Zonder boeken wilde ik nooit meer wonen. Tevreden constateerden we, wat men vroeger allang wist. ‘Ieder z’n meug’.

Jongste zus mijmerde over het verlangen wat te gaan doen als het pensioen in zicht was. Eindelijk die cursus volgen zonder de bijbehorende diploma’s. Informatie indrinken en luisteren naar de meningen van anderen om daarna thuis er een eigen chocola van te maken. Ik herkende het verlangen, maar wist ook dat het op een goed moment gedaan was met dat soort wensen. Niet omdat je er niets mee zou kunnen, maar gewoon, omdat de noodzakelijkheid voorbij ging. Is dat wat wijsheid wordt bij het lengen der jaren. We kruimelden de brokken tot een vredig einde en sloten af met de cappucino’s van zoonlief. Na het uitzwaaien zag ik vanaf de bank de inhoud van de oven (drie koekepannen en een wok) onder de schildersezel staan. Een kwinkslag bij een mooie avond.

Er is iemand beneden mij in het huis van de, plotseling verdwenen, benedenbuuf aan het boren. Ze betrachten terughoudendheid en in een repeterend geklotter klinken de korte boorlengtes. Het duurt al minstens een uur. Alsof ze eigenlijk geen overlast willen bezorgen. In feite blijkt het de zachte heelmeester, die stinkende wonden veroorzaakt en is de inbreuk groter dan even flink doorzetten.

Op twitter een column in het NRC van Marcel van Roosmalen. Het is een schrijnend relaas over zijn oude konijn, ooit zo dartel en lief en nu een bijtende oude nurks die in zijn zwarte hok voor de groene laurierstruik zit weg te kwijnen. Daarna vertelt hij over zijn moeder wier dementie, in een vergevorderd stadium, vergelijkbaar lijkt te zijn. Dan beschrijft hij in een paar rake zinnen haar mentale en fysieke toestand. Die lijkt verdacht veel op dat bozige konijn, weggekropen in het verste hoekje van het hok. Zij zou hem vergeten, zodra hij weg was. Hij zou haar willen vergeten zodra hij weg was. De realiteit was dat konijn kennelijk de waarheid steeds naar boven lepelde. Een levend memorabel.