Duimen maar weer

Hoe ouder, hoe gekker schudde mijn oma’s hoofd soms, als ze een leeftijdsgenoot paradijsvogelijke beslissingen zag nemen. Een verdwaalde roos in het haar of een dierbare hondje dat moest worden vereeuwigd door het op te zetten. Deze dame heeft voor het eerst in haar lang-zal-ze-leven een bod gedaan op Catawiki. Ik heb niets met veilingen, kan het ook niet. Ik wil graag horen wat het kost. Bevalt het, dan betaal ik, vind ik het te hoog, dan gaat het object mijn neus voorbij. Simpel als het leven kan zijn. Maar nu kwam ik voor het eerst in tijden mijn eigen albasten tuinengel tegen.

Op deze mistige zaterdagochtend in alle vroegte vloog ze mijn verlangen binnen en kon ik haar niet meer los laten. Er zaten twee bustes bij, maar daar ging het niet om. Mijn eigen lieve tuinengel, waar ik deze zomer zwoegend weer een passend hoofd op had gemaakt, was door het vochtige herfstweer aan het buigen geslagen. Steeds dieper boog ze door het stof, totdat haar afbrokkelende nekje het begaf en haar gelaat voorover in haar grote schelp tuimelde. Zo liet ik haar staan, als boegbeeld voor de onthoofde engel en ik wist dat het met het beeld niet meer goed zou komen. Eenmaal hetzelfde sierlijke beeldje op het netvlies, compleet met lieflijk hoofd bleef het idee rondzweven. Zelfs droomde ik vanmorgen na de ontdekking nog van een grote brocante, waar de meest wonderlijke beelden te koop waren en mijn engel er glimlachend bovenuit steeg. Vandaar dat er niets anders opzat dan te bieden. Het levenspad is ondoorgrondelijk.

https://www.npostart.nl/BV_101398841

Vanmorgen vroeg, voor de engel, had ik het aanstekelijke programma ‘Floor blijft hier’ gekeken. Eerst was er een feeërieke voorstelling van een operazangeres in een baljurk, een soort doornroosjesachtige jurk, die verlicht op het water dreef en tergend langzaam door twee wonderlijke Lakeidragers met grote kappen op, voortgeduwd werd. Ze hield een paraplu hoog en het sprookje verwarmde, ondanks het, ongetwijfelde, ijskoude van het water. ‘De Drijvende Diva’, een korte theatrale muziekuitvoering, is van Victorine Pasman, van wiens hand het concept en het kostuumontwerp was en werd hier vertolkt door Frederique Klooster, die met haar heldere sopranenstem de donkere nacht in vervoering bracht.

Het begin van het volgende bezoek, een kleine langharige geit die een geel bloemtje verorberde, was precies de vlag die de lading dekte. Het dier stond centraal bij hun hoedster, die ooit de wereld had overgereisd voor de mode en nu duurzaam garen en wol spon van haar eigen geiten en schapen. Een heerlijke plek ergens midden in de polder en een totale verstilling, naar volle tevredenheid, een diep gewortelde liefde voor de dieren en hun producten.

Over paradijsvogels gesproken. De volgende tocht ging naar een zachtaardige excentrieke en welverzorgde einzelganger, die met hond, twee zwijntjes en een vriendin op afstand midden in het Brabantse leefde en Kunst beleed met een grote -K- volgens het oude principe ‘Wat je ogen zien, kunnen je handen maken’. Iets waar hij nauw naar het woord, vooral mee bezig was. Knutselen noemde hij zijn gouden handen, die van alle markten thuis waren. Meubels, muziekinstrumenten, klassieke stillevens, fonteinen en beelden op grote schaal. Het was precies voldoende om indrukwekkend te zijn en bij mij ineens het verlangen naar mijn gave engel weer op te roepen. Het huis was een museum vol oosterse ornamenten, niet zelden replica van zijn hand, geen boeken bedenk ik me nu, maar beeldjes, kommetjes, tapijten, kleden, kasten vol schaaltjes, glazen, een sprookjesachtige keuken waarbij maaltijden ondergeschikt waren aan de schoonheid, net als zijn bescheiden plek op een rood/witgeblokt kleedje aan een hoek van de overvol gestouwde tafel.

Mooi, al die mensen die hun hart volgen en voorbijgaan aan de gangbare wereldse of Hollandse , soms benauwende, normen en waarden. Naar vrijheid het leven volgen, fier en trots met opgeheven hoofd. Dat zou toch ook voor engel weggelegd moeten zijn, zodat die paradijselijke vlieger in mijn kleine wereld de balans terug kan brengen. Duimen maar weer.