Op alle fronten

Na de sudderende ochtend zette ik de snelheidsknop hoog om twaalf uur. Straks een middag met kleinzoon 3 in het atelier. Niets in huis, of toch. Jawel ergens onder in een van de drie diepvrieslades vond ik een pakje bladerdeeg en het laatste stompje belegen kaas. Het was kort dag. Oven voorverwarmen, bladerdeeg snel ontdooien, kaas snijden in kleine plakjes en in het midden van het deeg plaatsen. Verse peterselie erop en dichtvouwen.

Zes mooie pakketjes zaligheid om de oven in te schuiven. Met de twintig minuten die het zou kosten om te garen, bleef er precies genoeg tijd over om naar de school in een stad verder te reizen. Water mee, plat en prik, penselen mee en gaan. Het regende en mijn verlangende blik stuwde de wolken voort en verder nog.

De zware schooldeur ging eindelijk open. Het verwachtingsvolle, dat zoekende, bij het als eerste naar buiten komen, mini tegen het ouderwetse hoge gebouw, beantwoordde aan de app, die me gestuurd werd door schoonzoonlief. ‘Hij heeft er héél véél zin in’. Het vertaalde zich in een verheugd zwaaien toen hij me ontdekte, leunend tegen de lantaarnpaal.

‘Eerst naar oma’s lievelingswinkel’, was het plan, dat onmiddellijk werd goedgekeurd. Honderd vragen van kleinzoon 3. Het doel was handgeschept papier te kopen, dat die morgen werd aangereikt door een lieve blogvrriendin. Mijn waarschuwing voor het zwarte snoetje, waarbij mijn gezicht werd gereduceerd tot twee ogen, werd weggelachen en nee, hij hoefde geen ontsmettende vloeistof. Vragen die je maanden geleden hadden getrakteerd op ogen als schoteltjes. Een snelle inburgering.

Het was weer smullen. Het papier was prachtig. Gemaakt van Indiase lompen, hand geschept en door de katoenen vezels en de verlijmde glycerine geschikt voor al het schilder en tekenmateriaal. De verrassing was de afmeting. Van A7 tot oneindig veel groter. De A7 en de A3 ging mee naar huis. ‘Mocht je gezellig mee’vroeg de eigenaar van de winkel. ‘We gaan vanmiddag naar het atelier legde ikhem uit hè …’, grote frons in dat kleine koppie. Hij wachtte netjes tot we buiten gehoorafstand waren en zei toen: ‘Je zei L… tegen mij’. Oops. Oude oma speelde op, namen verhaspelen. Vanaf daar ging het fout, want het kwam nog wel drie keer voor. O, o, o. Als eenmaal iets in de kop zit, krijg je het er maar moeilijk uitgesleten.

We hinkstapten over de diepe voren, door de fietsers in de modder gereden, in het pad naast de sloot. Even was hij bang dat de tafel zou ontbreken, want dan konden we niet doen waar hij zijn zinnen op had gezet: Het Dino-kwartet. Bij een geruststellend antwoord werd de zin weer reuze. Modderschoenen in het kleine wit met blankhouten huis maakten inventieve oplossingen. Op de witte stoel rond de kleine bamboetafel. Eerst de kaasbroodjes, waar hij niet van hield, maar die hij toch even probeerde en daarna opsmikkelde.Water erbij, mandarijn toe. Sanitaire stop op de emmer.

De stegosurussen, diplodocussen en de brontosauriërs sloegen ons om de oren. De verschillende te behalen kwartetten hadden naast de plaatjes ook eeenzelfde kleur. Handig voor een niet lezende kwartetspeler.Tussen neus en lippen door vroeg ik of ie wilde schilderen. Niet heel enthousiast werd het idee onthaald. Kleine doekjes kwamen te voorschijn. Aarzeling. De kleurrijke viltstiften, daarmee kon het ook. Zijn grijze wolkje boven het hoofd klaarde op. Er kwamen dino’s op kleine schaal, maar ook bomen en twee eekhoorns, terwijl op mijn doekje een stegosurus verscheen.

Mijn tactiek zette de aquarel op tafel met een kommetje water en twee kwastjes. Niet aandringen, laten gaan in het proces. De stegosurus kreeg vloeiende groenen en blauwen. Daar kreeg je dus geen vieze vingers van. Nou ja, oma’s wel, bleek achteraf, maar hij niet. Schilderen en prietpraat. Luisteren naar de vogeltjes, de roodborst, de staartmees. Zijn heldere lichte kleuren versus de aardetinten van mij. En de vraag aan mijn adres: ‘Waar is de paddenstoel’. Prehistorie in een moderne jas. Alhoewel, schimmels zijn tijdloos.

Met drie kaasbroodjes en twee schilderijen voor het verbouwde huis stonden we even stil bij de lucht, waar de inzet voor de vallende avond al begonnen was. Blauw, grijs, zwart, paars en roze en geel, waardoor oma vergat een foto te maken. Hij zag het en somde ze moeiteloos op, en dat de kleur aan de kant van de molen donker was en in de richting waar we naar toe moesten lichter. Over de kleine blauwe prins viel de avond en bij het bospark kwam dochterlief net aanrijden. Alles werd overgeheveld in haar auto, opgetogen kwebbelend. Hij klom naar de bagageruimte en stuurde een reeks kushanden tot ik hem niet meer kon ontwaren. Wat een heerlijke dag. O ja, hij won. Op alle fronten. ❤