Laat maar waaien

Zo dankbaar waren die bollen, toen ik ze met liefde in de zwarte aarde vleide. Sommige lieten van pure pret al een puntje van de steel zien. De hoop is nu gevestigd op woelmuizen, die op een andere manier aan voedsel komen en niet aan mijn bollen gaan knabbelen. 165 bollen bleek een hele klus. In het begin had ik nog dapper mijn handschoenen aan, maar de scilla en de blauwe druifjes waren zo miniem dat ik de strijd om schone handen voor gezien hield en rouwrandjes opdiepte door gaten te prikken met mijn vinger. Eerst rullen met de schepel en daarna als een mes door de boter. De giganten onder de sieruien zette ik beschut allemaal bij elkaar zodat ze houvast zouden hebben in saamhorigheid. Het was een dankbare klus, die precies voor de beloofde bui geklaard was. De wind was toegenomen, maar de schapen graasden onverdroten voort. De dames hadden het te druk om aandacht te besteden aan iemand die door de sloot gescheiden was. Onverstoorbaar haalden ze hun maaltje binnen.

De tuinder vooraan was in zijn tuin bezig en vroeg of ik hard gewerkt had. Op mijn bevestiging en de vraag hoe het met hem stond, lachte hij breeduit: ‘Ik werk nooit hard. Een beetje hier en een beetje daar, langzaam aan. Hard werken is niet goed voor een mens, als hij ook nog wilt genieten’. De wijsheid ligt op straat. Een tuinder op de fiets deed het hek al open. Ik slingerde een zak onkruid in de kleine blauwe en haastte me achter hem aan, terwijl ik gebaarde een sleutel te hebben. Hij fietste een stukje door, aarzelde, stopte en keek om, maar toen hij zag dat ik naar het hek toeliep, vervolgde hij gerustgesteld zijn weg.

Net voordat Masterclass Australie zou beginnen plofte ik op mijn geliefde stekkie. Wonderlijk hoe je kan genieten van die malle kookcompetitie, maar ja, koken is natuurlijk een van de aangename bezigheden en zeker nu zoonlief weer tijdelijk inwoont, zodat ik nieuwe creaties kan bedenken. De inspiratie doek ik op uit deze middaguitzendingen.

Doordat ik zo lekker in de aarde had zitten wroeten wist ik wat de opdracht voor #Inktober moest worden. ‘Hide’ werd een egel, die zich opgerold had voor een grote speelse hond. Altijd als ik zo’n schattig bolletje zie, hoor ik egel fluisteren: ‘Ik ben er niet, ik ben er niet’, of denk aan een van mijn heerlijke toppers van liedjes in de groep: ‘Want als ik schrik, dan rol ik op, ik wordt een balletje. Een balletje dat heel erg prikt, een naar gevalletje.’ Hilarisch vonden ze het, niet op de laatste plaats door de aandoenlijke stem, die de zelfkennis verkondigde.

De opdracht van gisteren was ‘Music’ en dat werd Tracy Chapham, waar ik grote bewondering voor koester. De korte schetsen zijn een prima tijdverdrijf om daarnaast een programma te volgen of muziek te luisteren. Dit prachtige lied bijvoorbeeld om in de stemming te komen en eigenlijk nog steeds van deze tijd. #Inktober is een mooie gedachtengeleider, je komt op de meest uiteenlopende ideeën.

Er was voor vandaag regen voorspeld, maar hier schijnt de zon. Straks ga ik op dribbel passen, kleinzoon vijf. Niemand is ziek, dus ik waag het erop. Het blijven altijd afwegingen. Als het dit weer blijft, is het grote park aan de overkant een mooi alternatief. Dierenweide en speeltuin in de frisse buitenlucht. De woordkraker uit de krant van vandaag is praktisch opgelost en er ligt nog een Palet, die ik te leen kreeg van vriendinlief, 98 pagina’s dik. Een nummer uit 2011, maar Kunst is tijdloos en stromingen zijn van alle tijd. Verveling, ik ken het woord, maar de inhoud niet. Nietzsche noemde het ‘een onaangename windstilte van de ziel’. De remedie: Het waaien van een frisse wind. ‘Herfst in het denken’ zeg maar. Laat maar waaien.