De hoogste tijd voor het echte werk

Twitter heeft rode oren van de ophef die ontstaan is naar aanleiding van het programma van Jinek gisteravond. Het zou geen platform moeten zijn voor de argelozen. Dat konden programmamakers ook bedenken. Wat er gebeurde was niet actueel, maar koren op de molen van een groot probleem aan de vooravond van een nieuwe catastrofe. Haal echte onderwerpen van stal, waarover gediscussieerd kan worden, raak eens aan een positieve kijk, behandel veelzeggende literatuur, denk oplossingsgericht, wat zijn de mogelijkheden. Ik heb flarden gezien en slechts verwondering geoogst. Een podium is voor hen, die de gemeenschap met gestaafde argumenten kunnen verrijken of iets meegeven om te overpeinzen.

Mijn lieve kleinzoon van zes had een spraakwaterval voor me in de auto terug naar zijn tijdelijke woning op het bospark. Hij kwebbelde honderduit over alles wat zijn wereld groot en zinvol maakte. Thuis gingen we na het gebrul van zuslief, omdat papa thuis bleef werken, wandelen. Hij nam zijn pakhaai mee en een lege tas, want we wilden de vruchten van de naderende herfst ‘plukken’. Met de tanden van de haai kon hij alle eikels en dennenapppels oprapen. Geen zand erbij graag. We hoefden alleen het park maar rond te gaan om 2.5 km te wandelen, kwamen langs huisjes met een hoog sprookjesgehalte, rammelende potten, gammele schuurtjes, langs een semi-permanente bewoning met porseleinen beeldjes voor de ramen en weelderige begonia’s aan het hek, langs schijnbaar verlaten exemplaren met sanseveria’s op de vensterbank. Tot onze vreugde vonden we een tak met wel zeven sparappeltjes eraan en een glanzende complete appel onder een appelboom, die zijn vruchten doelloos aan het verliezen was.

De zon scheen ongenadig op onze hoofden. De wandelwagen had een fleurig roze afdakje en zuslief lag heerlijk te soessabbelen op haar speen. Na een stief uurtje kwamen we bij de winkel van het park met een bordje erop: ‘Vandaag om 16 uur open’. Er stond een uitnodigend uitstallingsbord van soorten ijs in alle maten. Het was op een kwartier na zover, dus doken ze nog even de speeltuin in. Daarbij transformeerde kleinzoon in grote broer en hielp de parmantige kleine overal op en in. Op de wip, op de glijbaan, op de wipwap. Altijd aandoenlijk om te zien hoe ze onder de oksels werd opgetild en onhandig op de eerste tree werd gesjord. Ze vond alles best en hobbelde tevreden rond. Kleinzoon keek af en toe verlangend naar het Middelandse zeezwembad, waar kinderen aan het gillen en lachen waren. Om vier uur zat de winkel nog altijd potdicht en een bordje op het restaurant ernaast leerde, dat men alleen vanaf donderdag tot zondag in dienst was.

Geen ijsjes, dan maar een banaan aan huis. Het kantoorwerk was gelukt en de twee mannen konden nog even op pad voor een duik. De emmers vormden een ideaal drumstel met drie tonen voor de begeleidng van het arsenaal aan liedjes. Kleindochter leerde een vuist maken voor de klassieker van Ome Willem. Dochter kwam met een glaasje Sauvignon precies op tijd om de boel weer op te laten veren.

Om vijf uur maakte schoonzoon de meest heerlijke spaghetti met spinazie-pesto en kreeg ik een tijdgeest mee, vol filosofiën en interessante verhalen als tegenhanger voor het geneuzel op televisie. Het was de hoogste tijd voor het echte werk.