Lanterfanten is voor de poes

Met twee goedgeladen accu’s voor de grasmaaier trok ik richting tuin. De lucht hing rechts dreigend grijs boven de tuinhuizen en aan de linkerkant spiegelde een strak blauw met witte wolken in de sloot. Ogenschijnlijk was er niet veel wind, maar daar bovenin wisselde het decor sneller dan ooit. Het zou niet regenen. Dankzij de temperatuur schoot het goed op. Na de onkruidsessie van de vorige week hadden de verdrukte planten zich eens flink uitgeschud en verheven. De springbalsemienen waren de honingbevoorrading bij uitstek. Dikke hommels en bijen, wollig geel op het lijf, oogden als kleine teddyberen door het overdadige stuifmeel. Het hart maakte altijd een sprongetje van deze bedrijvigheid.

Achter versperden ze de doorgang met buuf, dus daar moest gesnoeid worden, evenals de wilg op die plek. De anderen zou ik snoeien als de herfst het bladverlies ging inzetten. Vriendinlief had al beloofd om te komen helpen. Noeste lichamelijke arbeid werkt helend bij optrekkende kou. De springbalsemienen met hun rabarberstengels knapten met een droge tik onder de snoeischaar. Hommels en bijen bezochten de bloemen tot op het laatst, waar ook de vele gekrulde zaden op de grond lagen van de opengesprongen zaaddozen. Koddige ballerinarokjes leken het. De dans van de voortgang.

Het grote doek binnen stond verleidelijk op de ezel nu het niet te warm was in het atelier. Met alle tijd na de snoei en het mooie uitzicht over de opgeruimde tuin werd de tweede laag opgezet over de sienna-bruine bloemen heen. ‘Kloddertje hieeeeer, klodddertje daaaar’, tante Til van de familie Knots zweefde in gedachten langs. Tante Til die in een suikerzoete wolk van roze zich uitleefde met kwast en verf. ‘Penseel’, zou mijn oude meester zeggen. ‘Kunstschilders hanteren geen kwasten, maar beroeren het penseel’. Natuurlijk, ik vind alles best. Als er maar wat uit handen komt. Heerlijke serie en knotsknetter, vol wendingen en malle taferelen, uitgesproken types en alles in een overtreffende trap.

Zo, de tweede laag zat erop. Nu uitvissen hoe de transparantie erin verwerkt moest worden. Het bleef duwen en trekken, gisten en brouwen. Toen ik buitenkwam bleek de zon te schijnen en voegde een opgewekte noot toe aan de bloemen, die er licht doorschijnend van werden. Thuis moest ik maar eens een recept voor vlierbessenjam opzoeken. De drie bomen rond de tuin gaven een overvloed aan dieprode bommetjes. De frambozen kleurden ook. Vlierbessen/frambozenjam dus. Of vlierbessen/appel. Beide smaakvol, leek me zo.

Er kwam een mail binnen van de hoofdredacteur met de mededeling dat alle vier de recensies door konden in het nieuwe nummer. Altijd fijn om te horen dat het werk, vanmorgen vroeg de laatste geschreven, voldeed. Door het lezen van De doge-ring van Thea Beckman was mijn bewondering nog meer gestegen. De laatste twee dikke pillen van de trilogie Kinderen van Moeder Aarde lagen klaar voor eigen plezier.Al is lezen nooit een straf.

Van vriendinlief kreeg ik door dat er een tentoonstelling verwacht werd van John Constable, de landschapsschilder in het Teylermuseum in Haarlem. Bij de aankondiging las ik dat de schrijver zijn heftige emotie vermengde met zijn verf. ‘Geluk en verdriet, liefde en vriendschap gaan schuil in zijn licht, lucht en landschap. ‘Painting is but another word for feeling’ schreef hij aan een vriend. Het leek me alleszins de moeite waard. Helemaal omdat hij gezien werd als één van de ‘Vaders’ van de moderne kunst. Iets om naar uit te kijken. De tentoonstelling van Isaacs en Breitner in het kunstmuseum van Den Haag had ik gemist, omdat ik niet door het tijdslot heen kwam. Ik zou wensen dat we binnenkort weer gewoon ongedwongen binnen mogen lopen. Of voor de hele collectie of voor een doek alleen, waar je even in weg wil zinken.

De krant is uitgespeld, de koffie is op. De hoogste tijd. Lanterfanten is voor de poes.