Wel de lusten en niet de lasten

De eerste samengestelde wandeling vergde wat voorbereiding. Schetsboek en aquarelset mee, de opvouwbare driepoot mee, douchegordijn mee, de fameuze groene, voor als het nat zou worden en ik zittend op de kruk me wilde vrijwaren voor teveel spontaan regenwater in de aquarel. De zussen hadden besloten om de bloeiende heide op te zoeken en derhalve togen we naar het Leersumse veld.

Ze hadden zin in een stevige wandeling en ik wilde mijn eigen gang gaan. Zo in het open veld vond ik dat prettig. Daar had ik goed overzicht en niet het idee dat achter elke boom een potentieel gevaar zou schuilen in de gedaante van een mens. Dieren waren doorgaans banger voor mij dan ik voor hen, maar elke einzelganger in het bos, zorgde ervoor dat ik op mijn qui vive was en de driepoot in een stevige greep hield. ‘Regeren is vooruit zien’ zei mijn moeder altijd.

Halverwege het veld zeiden we elkaar gedag. Daar waar ik de runderen zag grazen en mijn zussen een omtrekkende beweging om het drooggevallen ven wilden maken. In het midden van niets was het heerlijk toeven. Vlak voor mij een koe , die zich losgemaakt had van de kudde en verderop plukjes tegen de bosrand. Prachtige tinten groen in allerlei schakeringen, wuivend helmgras, zanderige drooggevallen bodem. De bomen deden aardig mee, in afwisselend licht en donker. Aan de linkerkant zaten twee mensen op een bank, dat gaf ook een veilig gevoel en aan de overkant zag ik de fluoriserende Jack in the back van zus om haar middel geknoopt. Het was er stil. Niet de stilte van de nacht, maar de stilte van onbereikbaar voor welk verkeer dan ook, tot een helikopter met veel vertoon de hemel open scheurde. Achter me stonden drie boleten bij elkaar te schuilen, alsof ze doorhadden dat het nog geen herfst was, in de verte klonk een waarschuwend geloei.

Geen moeilijke taak om diepte te houden met deze mooie vlakverdeling en heerlijk om te kunnen kriewelen. En plein air schilderen is het leukste dat er is. Altijd weer een wonder in zo’n kort tijdsbestek. Na een stief half uur en hard doorwerken kon ik uitgerust aan de terugweg beginnen. Daar zag ik de zussen met twee runderen in hun kielzog, die door het opjagen als terreinwachters fungeerden. Zus had nog geen echte hei gezien, wel hier en daar een pluk, dus gingen ze op zoek naar een paarse deken, terwijl ik voortstruinde in het vogelbroedgebied, waar je nu weer in mocht, omdat het broedseizoen voorbij was. Geelgors zag ik en de kleine plevieren, vinken en mezen. Het speet me meer dan anders dat ik het fototoestel vergeten was mee te nemen. De Iphone nam onnavolgbare donkere foto’s. Bovendien waren de vogels sneller dan mijn reactievermogen.

Halverwege ontmoette ik de zussen opnieuw en zagen we het moslaantje waar we al eens eerder doorheen waren gestruind. Het zachte groene tapijt strekte zich uitnodigend uit tussen de hoge sparren en was bezaaid met al dan niet lege sparrenappels. Het was het bos van de horizontalen en verticalen en nog altijd ontroerde de schoonheid ervan. Er volgde een pittige wandeling terug nu we waren afgedwaald door deze verlokking. Al met al hadden we meer gelopen dan gedacht en dat kwam voornamelijk door het laatste stuk terug. De zussen een goede zeven kilometer en ik zo’n drie kilometer minder.

Groen licht voor de bitterballenborrel en een heerlijk resultaat om op terug te kijken. Bij de volgende samengestelde loop, zussen lang en ik op eigen tempo aan de wandel, neem ik weer het schetsboek mee en de driepoot. Een uitstekende oplossing voor het compenseren van duurloop is zo’n tekensessie. Die houden we erin. Wel de lusten en niet de lasten.