Het leven in kleur

De dag begon alsof ze ons wilde voorbereiden op de hoogtepunten die komen gingen. Ze kleurde prachtige schakeringen van zacht roze naar oranje toe.

Een kleurrijke dag, dat bleek toen we aankwamen wandelen bij Voorlinden, dochter en ik. De hele weg lang hadden we gekeuveld over waar moeders met dochters nou eenmaal gesprekstof genoeg hebben liggen. Kleine en grote vreugde en zorg over de kinderen, verwachtingen, werk en vakantie. De eeuwige invulling van het leven. Geloof, hoop en liefde, al was de betekenis daarvan bijgesteld en kreeg het een geheel eigen invulling.

Het weer was net zo wispelturig als de onderwerpen van gesprek. Het bleek frisser dan we dachten, maar dat mocht de pret niet kreuken. We begonnen met thee voor dochterlief en latte voor mij  binnen in het welhaast leeggeruimd, duidelijk anderhalvemeterproof, voorname oude restaurant en wachtten op het gereserveerde tijdstip, dat we naar binnen mochten.

Geen straf om buiten tussen de fantastische door Piet Oudolf aangelegde tuinpartijen te wachten tot de rij voor ons slonk. Overal waar het oog strekte was het een golven van zinderende kleuren, wuivende grassen, prachtige bloembedden. De donkere boompartij erachter bracht nog meer intensiteit in de beleving.

Aanvankelijk wilden we beginnen bij Momentum, maar daar waren opa en oma op stap met kleinkind en bleven eindeloos lang staan bij elke kunstvorm met een heel verhaal erbij. De zalen van Rendez-vous waren nog rustig, soms zelfs bijna leeg.

Opvallend door de doordringend klanken is het ‘Singer Trio’ van William Kentridge, waar de Singer naaimachines een klaaglied laten horen van samenzang en de klanken een blikken nasmaak krijgen door de erop gemonteerde megafoons. Een vleug gemoedelijkheid, weemoed en opstandigheid ineen.

Ze onderschrijven de ‘Food for thought- Al-Muállaqât’, waar Maha Malluh ons op trakteert. 95 alluminium kookpotten, overduidelijk gebruikt. Door de samenstelling, allen hangend aan de wand, refereren ze aan de hangende Odes, de zeven arabische gedichten uit de zesde eeuw. De geslagen potten en pannen fluisteren poëzie en levensverhalen van Bedoeïnen door de eeuwen heen. Met het klaaglied als ondertoon versterken en omarmen beide kunstwerken elkaar nog meer.

Nog een tijdreis maken we aan de hand van de 58 bewaarde mallen gedurende 50 jaar van John DeAndrea: ‘The Faces of fifty years’. De meesten staren met lege ogen voor zich uit, soms verkrampt, soms trots, soms leeg, soms lijdend. De twee menselijke koppen ertussen, met de terneergeslagen blikken, vallen extra op.  Stille getuigen van een scheppingsdrang van de kunstenaar midden in zijn proces.

Momentum is dat ene moment, waarop de kunstenaaar een kantelpunt beleeft in zijn denkproces. Daar waar hij het licht ziet, die heldere ingeving naar een volgende stap, het hoogtepunt in de beleving.

Jacco Olivier: Momentum

Bij het betreden van de zaal hengelt de HD-Animatie van Jacco Olivier alle aandacht binnen. Hij bracht 44 geschilderde duikers achter elkaar in één beweging samen in zijn film. Het geeft eigenlijk dezelfde sensatie als die, bij het zien van van Goghs penseelstreken in Parijs tijdens het bezoek aan Atelier des Lumières. Elke minieme verandering versterkt de actie.

Vertederend is de kleine muis in een lege zaal, vanuit een klein holletje. Dat mechanische muizenkopje, niet van echt te onderscheiden, steekt een heel verhaal af tegen ieder die het horen wil. Een vrije interpretatie van de tekst van Charlie Chaplins beroemde toespraak uit ‘The Great Dictator’, die extra kracht put uit het aandoenlijke kinderstemmetje, de negen-jarige dochter van de kunstenaar. We zitten op de bankjes en luisteren, terwijl onze ogen de tekst volgen in het boekje, want soms galmt het teveel.  Muis zegt rake dingen als: ‘There is enough space on this planet for everyone. There is a way to live that is free and open and beautiful. The world is a wonderful Place’ Helemaal aan het eind, dat er niet echt is, want ze blijft maar doorgaan, komt de boodschap door. ‘Defy expectation and allow your assumptions to be defied’. Met andere woorden:’Tart je verwachting en trotseer je aannames’. In feite zegt de kleine: ‘Kom op mensen. Er is werk te doen.’

Kiefer

Beide tentoonstellingen zijn zeer de moeite waard en dan heb ik het nog niet eens over Gupta, Fernhout en Magritte, om er maar een paar te noemen en natuurlijk ook niet over de Highlights van het museum zelf. Onze galmende lol in Richard Serra’s ‘Open Ended’, waar we selfies probeerden te schieten, het zwembad van Leandro Ehrlich met de lange wachtrijen en ‘Couple under a Umbrella’ van Ron Mueck of de spikkels op de herfstbladen van Anselm Kiefers ‘Im hefbst dreht sich die erde etwas Schneller’. Buiten was er die eindeloze zomer van Piet Oudolf, die dit seizoen tot een hoogtepunt verheft in prachtige schakeringen van roze tot oranje, van paars tot distelblauw. De kleur van het leven, het leven in kleur.