Het water kaatst een foto terug

Wat je van ver haalt is lekker, maar dichterbij kan soms net zo lekker zijn. Dat bleek maar weer toen we met de zussen besloten het natuurgebied om de hoek bij een van ons te gaan verkennen.

Nieuw Wulven ademt veel groen en klompenpaden, ongerepte natuur met akkerbloemen, insecten, vogels, ringslangen, beekjes en maisvelden afgewisseld met een speelbos, een bos met ogenbomen. Loof en naald wisselen elkaar voortdurend af, met af en toe een brede laan ertussen en een bankje om even uit te rusten en te genieten bij een ven. Het kost geen moeite je op het platteland van België of Frankrijk te wanen. De veelheid aan klompenpaden leiden je dwars door het groene hart, dat gezegend is met al die bijzonderheden, een wereld vol ontdekkingen. Zuslief wist de weg, want zij wandelt er met regelmaat in alle vroegte de ochtend open.

Klepperende ooievaars op het aangelegde nest is het eerste vrolijke geluid dat we horen, alsof ze de wandelaars en fietsers welkom willen heten. We zien er drie. De blik wordt getrokken door de kale verticalen iets verderop. Altijd weer een kunstwerk op zich met hun zwijgen op de vragen. Waarom zo’n cluster, waarom zo kaal, waarom zo lang.

De kale verticalen

Ergens op de scheidslijn van twee klompenpaden staat een groot insectenhotel en nu weet ik waarom ik het daar zo verwonderlijk vond. Immers, door de grote variëteit in het landschap, de afwisseling in grondsoort en begroeiing, komen insecten volop aan hun trekken. Juist door die vrijheid vallen de strakke gestructureerde lijnen van het hotel ietwat uit de toon, een bijna overbodige veiligheid.

De bijenkasten van een imker, slordig gerangschikt achter wat struiken doen het beter. De volken zwermen er in een lieve lust omheen. Door de schijnbare achteloosheid passen ze beter in het landschap. Ze zoemen er op los. Zus wijst ons op de paardrift van de rode vuurwantsen op, vooral de gele, schermbloemige pastinaak die we tegenkomen. Ze paren en krullen hun leven in zoete drift.

Alles is zo aangelegd dat er geen behoedzame verwijdering is ontstaan tussen de natuurlijke habitat en eventuele preventieve maatregelen. Hier is nog eerbied voor al wat groeit en bloeit, dus ook de prachtige berenklauw en de engelwortel, waarbij het om de verantwoordelijkheid en de kennis van de natuur draait. Niets van bedreiging, maar die ene simpele regel in het algemeen. Als je alles met rust laat, laat men jou met rust.

Er is géén ontmoeting met het ijzeren emmertje. Het hengsel hangt doelloos aan een ketting in het water te bungelen. Twee langslopende dames spraken er schande van. Even daarvoor hadden we een biertonnetje op een tafel zien staan, de feestvierders hebben vast uitgelaten en lacherig de emmer omhoog gehengeld. Maar wat moet je met een emmer zonder handgreep, ontheemd, onthand.

Als we een prachtige laan inlopen, voelen we de blikken op ons gevestigd. Deze grauwe abelen beschouwen de wereld op een eigenzinnige wijze. Met een blijde, verwonderde, kwaaie, omfloerste en soms zelfs met verliefde blik. ‘Waar trekken al die passanten heen,’ hoor je ze denken terwijl hun kruinen ritselen in de wind. In de nacht fluisteren ze elkaar de bijzonderheden toe en spreken hun verbazing uit over dat wonderlijke specie ‘mens’ terwijl hun ogen rollen. Klokslag zonsopgang staan ze weer te staan en kijken op of neer naar het heden dat zich voor hun oog voltrekt.