Waarom je van ze houdt

De ochtend lag er roerloos bij toen ik de deur van het portiek dichttrok en richting parkeerplaats liep. Zonovergoten zoals het betaamde op een feestdag als deze. Even daarvoor had ik voor het eerst sinds jaar en dag een lange broek en blouse gestreken. De glijdende bout over de stof, dat een een aangenaam glad oppervlak opleverde, de gevoelens die ondertussen heen en weer flitsten van feest, naar route, naar zomer, naar vroeger, hun vader op vleugels en de twee zonen, de moorkoppen om het te vieren en het ongewone, nee het bijzondere ervan. De bout streek niet alleen mijn kleding maar ook mijn gedachten glad. Mijn eigen meditatiemoment waar ik geen ‘om mani padme hum’ voor nodig had gehad.

Padma zo heette ook de kleine jongen van de documentaire van die middag. Hij werd in Ladakh in India geboren en bleek een reïncarnatie te zijn van een legendarische hoge Tibetaanse lama. Zijn oom zorgde voor hem, want Padma moest verenigd worden met zijn volgelingen. Hij wachtte tot hij gehaald werd, maar toen dat niet gebeurde nam zijn leermeester en peetoom hem mee om hem naar het klooster in Tibet te brengen, waarbij de tocht, voornamelijk te voet, dwars door India voerde. De hele film maakte een ongelooflijke indruk. Om het natuurschoon, om het leven met peetoom in diens kleine hut en de onvoorwaardelijke liefde tussen die twee, in de belevenissen van een rinpoche die ook kind is, om de moeder die achterblijft met een treurend hart, om het onvoorstelbare geloof dat hen kracht geeft om de barre tocht te maken. Toen de twee voor het Tibetaanse klooster afscheid moesten nemen van elkaar stroomden zowel bij hen als bij mij de tranen over de wangen.

Maar ’s morgens was het feest. Zonovergoten zinderde het park met haar libellen als helikopters en de lelies in de gracht. De hoge zaal met deuren die aan alle kanten open konden en daarmee voor een heilzame koelte zorgde ademde feest met haar zilveren vlaggetjes. Een voor een druppelden de gasten binnen. Een bonte mengelmoes van mensen en culturen uit alle lagen van de vrienden van zoonlief en ons gezin. De studie, de voetbal, de buurt. Zo’n zestig mensen, veel jonge gezinnen, 35 jaar tezamen op een zondagmorgen.

Twee keer werd er luid gezongen voor beide zonen. Er was soep en er waren lekkere broodjes, volop te drinken. De kleintjes werden zoet gehouden met nog een fles, korstbroodjes, crackers, en de bellenblaas waar helaas ook een toetertje aanzat, die de kleinzonen al gauw ontdekt hadden. Ze toeterden de jarige joppen naar hun nieuwe jaar toe. De allerkleinsten visten tussen de broodjes de zeepbellen eruit, die moeder blies of ze probeerden het zelf met een gretigheid waarmee het stokje bijna in de mond verdween. Kleine garnalenvingers van twee-jarigen zijn dwingelanden hoor.

Schoon op.

Ik kwam dochter en manlief met haar drie jongens al op de parkeerplaats tegen en we kuierden samen op. De middelste kleinzoon vroeg me het hemd van het lijf. ‘Oma?’ ‘Ja lieverd.’ ‘Waarom schrijf je geen boek. Als je nou iedere week een verhaal schrijft, nu de Yaya-kronieken zijn afgelopen…’ ‘Dat red ik niet hoor, een verhaal per week.’ ‘Nou een keer in de maand dan. Ja, dan heb je’-ik hoorde de hersentjes kraken terwijl hij aan het tellen was- ‘tien, uh nee, twaalf boeken.’ ‘Dat is waar.’ ‘Dan verkopen we ze op marktplaats en dan wordt je rijk.’ ‘Wat een prachtig voorstel, maar lieverd, boeken moet je uitgeven.’ ‘O, dan geef je ze uit en verkoop je ze op marktplaats.’ ‘Meestal verkoop je ze dan in een boekwinkel, maar dan moeten ze heel goed zijn.’ ‘Maar oma, dat zijn ze ook.’

Soms hoef je niet te vertellen waarom je van ze houdt.