Een waarheid als een onthoofde engel

Een queeste naar de Engel, daar was deze onstuimige maandag goed voor. De arme, die al tien jaar in de tuin waakt, staat nu al een goed half jaar onthoofd te zijn. Ik heb gepeurd in het kleine vijvertje of daar iets op de bodem ligt, maar waarschijnlijk kolk ik er met de schep steeds omheen, want bij iedere diepgang is er slechts leegte.

Als je eenmaal een lieftallig koppie in je hoofd hebt, dan valt elke andere beeltenis in het niet, omdat overal te voor staat. Te protserig, te groot, te kinderlijk, te engelachtig, te klein. Het is een ware graal. Iedere keer denk ik ‘nu ga ik klei kopen om het zelf te maken’, maar steed weer is er de hoop eenzelfde exemplaar te vinden. Hoe iets geliefd kan zijn. Ze schrijft natuurlijk ook geschiedenis. Heeft mijn tuin zien groeien op haar sokkeltje en bloeide op in het voorjaar , trotseerde wind en regen en in de winter speelde ze ijskoningin.

Twee kringlopen hier op het industrieterrein, een in Eemnes en een in Naarden en tenslotte nog een in IJsselstein en toen kon ik geen pap meer zeggen. Eigenlijk zijn kringlopen niet geschikt om doelgericht te zoeken. Kringlopen zijn er uitsluitend voor toevalligheden en ontdekkingen. Ik had nergens anders oog voor dan voor beeld. Ik zag Hollands kitsch in grote getale voorbij trekken, veel herder en herderinnetjes, oude opa in leunstoel, grootmoeder leunend op de stok, cherubijnen in kleur een arsenaal aan science fiction warriors, moderne moeder met kind, dikke dames, maar nergens een wit albasten (nou ja) engel.

Het was spitsroeden lopen. Er was veel volk op pad die, hoewel ze zichtbaar tot de kwetsbare groepen behoorden, gezellig een dagje aan het kringlopen waren. Ze goochelden met mandjes en manden, liepen tegen de geadviseerde eenrichting in of raakten de weg naar de trap kwijt. Ik slalomde er om heen en ‘gel’de veelvuldig tussendoor. In Naarden was het heel druk en moesten we buiten wachten. Binnen was het complete chaos en daar bleef ik zegge en schrijve met een veilig winkelwagentje precies tien minuten binnen.

Onverrichterzake keerde ik huiswaarts met een overload aan scheppingsdrang, maar uitgebluste energie. Er stond zelfgemaakte pizza op het menu, nou ja, dat wil zeggen, een courgettebodem hoefde alleen maar in de oven geschoven. De bekleding werd een kunststukje met tomatensap vermengd met rode pesto en verse oregano, mozzarella, voorgestoofde ui, champignon en paprika, en er bovenop verse babyspinazie met, als finishing touch, Parranovlokken en basilicum. Dat was in ieder geval een voltreffer, dus het gevoel van onvrede werd al genietend gerestaureerd. Geen haast bij het engelenhoofd en vast een keer te vinden. Ze stond nu als torso onvolmaakt volmaakt te zijn.

In een van de kringlopen trof ik mijn ex-collega’s uit mijn eigen kringlooptijd. Door alle rimpels en groeven heen wisselden we de twintig jaar uit dat we elkaar niet gezien hadden. Lief maar ook heel veel leed, een arsenaal aan aandoeningen, tot aan een rolstoel toe en toch weer herrezen als taaie doorzetter en nu stonden we te wiebelen op de benen, wilden eigenlijk zitten, maar bleven toch staan. Fijn om elkaar in het leven even ‘aan te raken’ om vervolgens weer door te kunnen gaan met een hoofd vol herinneringen van wat kennelijk toch ooit die goeie ouwe tijd was geweest, al was het toen ook sappelen.

In de auto realiseerde ik me wat ik allemaal vergeten was te vragen en te vertellen, maar wist dat die kans weer ergens zou komen. Ooit, ergens, net als de engel.  Het komt op je pad. Of zoals een tegeltje in een van de kringlopen het antwoord gaf: ‘Geluk is geen mooie vlinder waar je achteraan moet rennen, maar een schaduw die je volgt als je er niet aan denkt.’ Een waarheid als een onthoofde engel.