Franck en vrij

Een bezwaard gemoed valt te ontluchten. Soms middels het schrijven, soms met een tekening maar sneller nog door erover te praten met de persoon in kwestie. In dit geval was het de Oude, die zijn woede had omgezet in daadkracht en  de doorgang naar de tuin van de achterbuuf had gebarricadeerd met een dikke takkenril en de doorgang naar mijn tuin had ingezaaid met manshoge erwtenbeloften en een blauwe regen. Het laatste was wat minder rigoureus, maar de boodschap zonneklaar.

Achterbuuf speelde het klaar om haar emoties opzij te schuiven en door te vragen naar de herkomst van de woede waardoor hij, zonder overleg, overgegaan was tot deze maatregel. Tegenover haar stond na haar verhaal geen oude man meer maar een bedremmeld jongetje, die met hart en ziel begreep dat hij een verkeerde keuze had gemaakt. Hij beloofde om de drastisch opgeworpen drempel te slechten. Toen ik hem daarover een compliment gaf, was hij zichtbaar opgelucht en nodigde me uit om zijn nieuwe glazen huis te komen bewonderen. Daar konden we eindelijk rustig over een aantal zaken praten. Dat is waar ontluchten goed voor is.

Het paradijselijke aan de tuinen is juist dat er bij iedere tuin wel een kruip-door-slup-door is. Het geeft ons samenzijn daar het gastvrije tintje waardoor het verpozen een feest blijft. Een praatje hier en daar, soms borrelen, elkaar uit de brand helpen, het hoort er allemaal bij. Het is precies datgene wat het leven rijker maakt naast de schoonheid van de tuinen door de bloemenzee, het gekwinkeleer en het gezoem op een lome zonnige dag. Emoties opzij schuiven is een gave op zich en dé kraan om te ontluchten.

Waar de woede vandaan kwam wist hij niet. Nu ik erover peins denk ik dat hij vooral alle stekeleteeën die hij ooit heeft opgelopen, de butsen en botsen, met zijn ijzersterke geheugen onthouden heeft. Hij kan me nog precies vertellen wat hij ooit, jaren her, niet leuk vond. Onverwerkte momenten, bedenk ik nu. Het stapelen gaat ver terug, want we kennen elkaar al 55 jaar. Zo heeft hij in relatie tot een aantal mensen muurtjes opgebouwd.  Eigenlijk heeft hij met de ril handen en voeten gegeven aan die muren van onverwerkte gevoelens. Een ijzersterk geheugen kan dus een voordeel zijn, maar ook een groot nadeel als je je oriënteert op negatieve gevoelens. Het is een van de redenen waarom ik de schoonheid, het kleine geluk en de kracht en kwaliteit van mensen wil blijven zien.

De kas is prachtig en het glazen huis past hem als een handschoen.  Ooit, jaren geleden, werkte hij op een school als leraar Nederlands. Men hanteerde het nieuwe leren en hij had zich de serre aangemeten als persoonlijke werkplek. Daar konden de leerlingen langs komen met vragen en problemen. Het was een glazen serre, een grote aangebouwde kas en ze stond vol met planten en wonderlijke snuisterijen waar overal een verhaal aan ten grondslag lag. De verhalen waren met regelmaat het uitgangspunt voor zijn lessen. De entourage zorgde voor een open en vertrouwde sfeer.

Dit nieuwe huis zou hem weleens die zelfde sfeer terug kunnen geven en dat is precies wat ik wens. Zodat hij na de laatste moeizame jaren de weg  naar een vriendelijke vrede vindt met een open doorgang naar iedereen. Franck en vrij