De teller staat op 7.3

De laatste zonnige dag is er een om benut te worden door een lange wandeling met de zussen. Het kasteel Beverweerd ligt op een niet te versmaden afstand, het is praktisch om de hoek, Het ligt op ooghoogte van het dorp Werkhoven en weet zich omzoomd door dikke rijen bossen. Wonderlijke bomen die een grillig lijnenspel trekken met hun kale stammen, smalle paadjes die overlopen van dicht bos naar weidse velden. De vele geulen en slootjes die we tegenkomen zijn te trotseren middels een plank of twee, niet altijd even betrouwbaar zien ze eruit, maar houden doen ze ons allemaal. De zussen lopen voorop in stevige pas en ik sjok erachter aan. Bij een bloeiende wilde kamperfoelie wil het fototoestel niet meer. Te laat denk ik aan mijn Iphone en zie dat de anderen al veel verder zijn. Haast is geboden.

Het is de dag waarop de schellen van de ogen vallen. Dit moet ik niet meer doen. Geen wandelingen op een ander tempo dan het mijne. Zo word je het derde wiel aan de wagen, het blok aan een been. Zuslief heeft gezegd dat ik het aan moet geven als het minder snel moet, maar om als rem te fungeren is ook weer een brug te ver. Nuchtere zelfkennis is handiger.

Het gebied rond de Kromme Rijn is de moeite waard daar bij het kasteel, dat zelf een verwaarloosde indruk maakt. Hekken zijn roestig, het gras is lang, de ramen van een bijhuis groezelig en het kasteel heeft niets van de grandeur van vroeger. Wel is er een prachtige lange Lindelaan met indrukwekkende bomen aan weerszijden die koelte toewuiven. ‘Liesje Leerde Lotje Lopen Langs de Lange LindeLaan’, vertelde de spraaklerares mij vroeger om mij van een spraakgebrek en een slissende -S- af te helpen. Vijf was ik en voor elke -L- zei ik een -R-.

Ik zag Liesje al geknield zitten met de armen wijd, daar in die Lindelaan: Kom maar Lotje, nog een paar stapjes’. Mijn spraakgebrek ging na veelvuldig oefenen ook op de loop. Het slissen bleef. Later heeft Juffrouw Suasso de Lima de Prado het nog eens geprobeerd, omdat ze bij de opleiding hoorde. Ze liet me graven in haar mollige buik om me te laten voelen waar de steunademhaling zat. Mijn ‘vieze A’ (haar woorden en eigenlijk gewoon een onvervalste Utrechtse A) verdween en pas veel later met een nieuwe tandarts het slissen ook. Haar naam was ingewikkeld genoeg. Ik heb er aardig op zitten zwoegen.

Het wemelt er van de klompenpaden. Op de paaltjes zijn de geheimzinnige aanduidingen van routes, die allemaal staan voor een verschillende lengte. Deze paden zijn fijn omdat de geruisloze racefietsers ontbreken, die op de gewone wegen onhoorbaar voorbij suizen in vliegende vaart. ‘Killerbikes’ zijn het voor ‘iet of wat dove’ oudere oren. De vogels horen we luid en duidelijk. Er zitten veel onbekende tussen, aan de trillers te horen, maar door het dichte bladerdak zijn ze goed beschut. Zoals het ons betaamt wijken we af van de gerichte paden, moeten een prikkeldraad versperring onderdoor en lopen vast op een boerderij en een prive-erf.

De koeien en de wilde paarden verderop bekijken ons met argusogen.’ Vreemde eenden in onze bijt’. Zus vindt ze vooral groot, maar ik hou van koeien en hun zachte ogen, de grote natte snuit. Op de weg terug lopen we over een kamillepad, de kiespijnthee van vroeger. Nog steeds worden we niet wijzer van de richtingaanduiding op de telefoon. Navigerende zus doet het uit haar hoofd en heeft veel beter opgelet.

Als ik na een middagje weer thuis kom neem ik de Yaya-kronieken op voor de kleinkinderen en zie een veel te moe hoofd. Daarom weet ik het zeker. Geen wandelingen meer op dit tempo. Dat maakt me ‘gelijk een hijgend hert der jagt ontkomen’. Het vergt teveel. Tegen een stap van hen ben ik drie stappen aan energie kwijt. Met zus spreek ik tijdens de bitterballenborrel af dat ze hun stevige tochten alleen gaan maken en dat er een keer in de zoveel tijd een gezellige wandeling op het menu staat, waar ik moeiteloos bij aan kan schuiven.

Als ik mijn voeten neervlei op de bank, ontlucht ik. De teller staat op 7.3.