Door niemand beknot en beteugeld

Er komen veronrustende beelden voorbij. Niet het filmpje waar de doodskreten te horen zijn van George Floyd. Dat is te gruwelijk voor woorden. Maar de beelden waarop Trump zijn troepen inspecteert, vlak nadat het plein waar ze staan, op een nietsontziende manier werd schoongeveegd. Als een leider het voorbeeld geeft van hoogmoed en macht nemen zijn knechten het vanzelfsprekend over. Hoe kan je subtiliteit verwachten met als voorbeeld een man die de botte bijl hanteert en nog nooit over nuances heeft nagedacht.

Terwijl dat wereldleed zich afspeelt fiets ik naar dochterlief om voor het eerst een knuffel aan de kleinkinderen te geven, laadt de accu van de fiets op en die van mijzelf  en trap door naar de tuin. Daar staat mijn gieter bij de oude, maar ik wil hem gewoon weer onder eigen beheer. Het levert zowaar een discussie op, terwijl het toch zo simpel is. Een kwestie van op eigen benen staan, niet meer en niet minder. Natte voeten voor de dankbare uitdijende planten. En weer op de fiets.

Ik reis af naar de Bilt en door  stad Utrecht weer terug naar huis. ’s Avonds heeft iedereen een mening klaar over de bijeenkomst op de Dam. Het is gebeurd. Hoe hard we er over krakelen, dan nog is het niet meer terug te draaien. Het is leergeld voor de volgende demonstraties in Den Haag en Rotterdam. Tegelijkertijd zou men de overweging van het vrijgeven van de verpleeghuizen en instellingen  schielijk moeten overdenken. De discrepantie is te groot. Daar, lieve mensen, zit de meeste pijn, harverscheurend lot voor velen. Je kan op verschillende manieren de dood tegemoet treden, maar die van de machteloosheid door het beknotten van de vrijheid is de ergste vorm. Voor de mens zelf én voor haar omgeving. Hij heeft zijn zeis al geslepen. Dan kan het ook humaan.

Dat bedenk ik tijdens het trappen als veulentjes langs de kant bij hun moeder zogen, twee kalfjes ongeduldig tegen de volle uier van moeder stoten, dikke hommels zoemend de klaver en het fluitekruid bezoeken en vogels fluiten dat het een lieve lust is. Natuur gaat haar gang. Maar ook buxus en eik, die de strijd moeten opgeven tegen de opmars van de buxusmot en de processierups, omdat die een probaat middel in handen hebben, inkapselen en verstikken. Het raakt me meer dan ooit.

Mijn fiets draagt me moeiteloos verder en de beelden flitsen voorbij. Parken waar ik geen weet van had, plas, kanaal en rivier vol spartelende zwemmertjes en de benen trappen onverdroten voort. Bij een hochie zet ik de stand wat hoger en met het afdalen, zoef, zoef, kan het weer laag. Wat een uitkomst is een elektrische fiets. Bewegingsvrijheid ten top en wat fijn dat de tuin dus toch binnen bereik valt.

Bij een fietsenmaker op Kanaaleiland schaf ik een slot aan. Niet het zwaarste, maar ook niet het lichtste en van een respectabel merk. Daarna ben ik een stief kwartier aan het stoeien om mijn vrijheid vast te leggen aan de ketting, raak verstrikt in de sleutels die niet los willen als ze eenmaal vastzitten. Er zijn meerdere clusters nodig.

Ieder hart klopt gelijk dat van een ander.

Zoonlief heeft makreel gekocht. Ineens doemt de Pepesan uit het verleden weer op. Ik maak een minder hete variant met een saus van ketjap manis, citroensap, een eetlepel sambal, twee eetlepels ketchup, met een groentewok van spitskool, dun geschaafd en paprika en met lavash, het platte brood. Een heerlijke maaltijd. Een mengeling van culturen, zoals het hele leven is. Omdat ieder mens recht heeft op zijn eigen plek onder de zon. Een vreedzame plek om te kunnen leven en ademen als ieder ander, door niemand beknot en beteugeld.