Het mooiste eerste wonder

Herinneringen kloppen aan en houden me uit de slaap. Veertig jaar geleden werd ik moeder. Ik was niet langer verpleegkundige op de IC Neurochirurgie, niet langer vriendin van, niet langer zwanger. Ik was moeder.

De hele dag was ik aan het werk geweest in de tuin van het huis waar we met een woongroep van vijf woonden. Ik had in de zwarte aarde staan klauwen of mijn leven er vanaf hing. Baarvoets. Weeën onder het koken (het was mijn beurt) wasten aan, met steeds kortere tussentijd. Die was ineens van belang geworden, net als de seconden, die de klok weg tikten.

Met zwarte groeven in het eelt lag ik op de baarstoel in dat klinisch witte kamertje, oude muren die het steunen en kreunen van mijn voorgangers lieten horen. Ergens brulde een kind haar eerste  kennismaking met de wereld. Eelt was eerlijk net als het zweet en haargroei, manlief had een baard van hier tot Tokio en sleutels in zijn oren. De gynaecoloog was van het ouderwetse soort. Bars, no nonsens, autoritair. Wat moest hij met die hippies. Ik was ‘een oude priem’ en ook nog ‘een stuit’. Een geuzennaam vond ik zelf. Als er een vrouw binnenkwam voor een eerste bevalling in het Academisch in Leiden, ouder dan 25, dan riepen we elkaar toe dat er een oude priem aankwam. Een primi para. Een eerste bevalling.

Midden in mijn gewee, zonder klagen overigens, ging de gynaecoloog op huis aan en prompt overviel me een weeënstorm, die ik nooit meer zal vergeten. De verpleegkundige keek bezorgd en ik vroeg of ze het wel eens eerder bij de hand had gehad. Nou nee, dus. Dat vermoedde ik al. De onrust zorgde voor een taai overwinningsmechanisme en nauwelijks de angst om de pijn. Arts weer opgebeld, zo mogelijk nog norser, want nou hadden ‘ze’ zijn avond ook nog verstoord, ‘damned hippies’ en kon niets anders doen dan inknippen en opvangen.

Daar was het kind, mijn kind, mijn meisje, met haren zo zwart als ebbenhout, even een glimp, apgarscore gemeten en weg was de arts weer. Ik kan me niets meer herinneren van beschuit, wel het bibberen van twee opgetrokken knieën in eenzaamheid, die nooit meer stopten. Kwart over een was alles achter de rug en lag ik de nacht te verbijten en de wonderlijke mengeling van pijn en naweeën en het verlies van het geborgene, van de vertrouwde aanwassende buik van de afgelopen maanden, van de vrucht. Ik was moeder. Vaag besef en nog geen idee van wat er komen ging.

Mijn moeder kwam de volgende ochtend in haar gebruikelijke vliegende vaart. We vielen elkaar huilend in de armen. Voor het eerst na de uitputtingsslag stroomden de tranen bij al het vertrouwde dat herinnerde aan kind zijn en je geborgen weten, armen om me heen, met het inslaan van deze nieuwe weg. Ik was kind van mijn moeder en meer dan dat. Ik was moeder van mijn kind, de cirkel was rond. Veertig jaar geleden is niets, blijkt nu. De nacht is er in geuren en kleuren als ik haar oproep. Het overbrugt met het grootste gemak de tussenliggende jaren. Wat vooral dat ene moment kleurde, was de trots om dat kleine wezentje, dat de aanvulling werd op ons bestaan en vormend het leven invulling gaf. Met elke ontwikkeling werd wijsheid ingegoten, weliswaar in radeloze onwetendheid, maar wijsheid voor later, bij twee, bij drie, bij vier, bij vijf.

Voor nu, voor dit gedenkwaardige ogenblik, geen wonder dat de slaap niet wil overmannen, nu we het over die oervrouw hebben, die toen geboren werd in mij. Moeder van het mooiste eerste wonder.