Harten voor het oprapen

Gisteren na rijp beraad met de ratio, toch de stoute schoenen aangetrokken en met mijn zwarte handschoenen aan en het zwarte snoetje van zoonlief voor, naar de kleine blauwe Prins getogen, die direct enthousiaster leek te stralen. Ach, wat kan je kleine materie, waar je hart aan verpand is, toch missen, die trouwe vierwieler van de aanminnige soort. Het voelde direct weer vertrouwd, na drie weken rijstilte. Nu pas zag ik hoe stil de snelwegen waren in vergelijk  met voor de crisis. Geen dikke rijen, lange files, maar ademloos veel ruimte om me heen.

Uit de radio klonk het vertrouwde geschetter van een plaatselijke zender en liet me weten wat ik al bevestigd kreeg door naar buiten te kijken. Nederlanders hielden zich, op een enkele uitzondering na, goed aan het advies. Wie wil er nu niet voor intelligent doorgaan bij zo’n halve lockdown.

De Tom-Tom wees de weg en dat was maar goed ook, want ik had de hockeyvelden aan de hele andere kant van het dorp gedacht. Ik tufte langs toen ik zuslief zag zwaaien vanuit mijn ooghoeken. Ze stonden er al. Twee fietsen en kleedjes op het gras, ruimschoots uit elkaar, de auto van mijn jongste zus, waarlangs ik die van mij laveerde. We hadden elkaar innig gemist. Ik had instructies gekregen van zoonlief. Raam half open, uit de wind gaan staan en meer van die vaderlijke betuigingen. Ik en zus hadden eigen koffie, de andere twee deelden op een afstandje stond zwager, die zich letterlijk en figuurlijk afzijdig hield van het gekakel. Wat een vreugde. Het maakte niet uit wat er gezegd werd, hoe de omsstandigheden waren, maar gewoon: Het oude vertrouwde, de lieve gezichten, grapjes die aankwamen, ervaringen die gedeeld konden worden.

Na een stief uurtje gingen we weer, ieder naar de eigen bezigheden, gelaafd voor een week, volgende week weer. Er lagen dropjojo’s in het dashbordkastje. Mmmm. kleine zonde. Dat maakte het helemaal af. Om de paar dagen vroeg zoonlief of ik nog iets nodig had. Soms verzon ik zo’n snoeperijtje, maar doorgaans vergat ik het. Er was vooral veel gezond met die afgetrainde telgen om me heen.

Vandaag liet de mail weten, dat Pluis jarig was vandaag. Een fictieve verjaardag want op de gok genomen met het terugrekenen vanaf de dag dat ik haar ophaalde in Ermelo, of all places. Mijn lieve balkonkat was van oorsprong in de genen een echte originele boskat met een moeder die door de bossen rond Ermelo kon struinen. Het uitte zich nog door haar hang naar het balkon. Sinds daar sinds enkele maanden de zwart-witte van de buren neerdaalde vanaf de hoge muur tussen de twee balkons in, was Pluis bedachtzamer geworden. Ze blies ernaar en mepte. Mijn terrein, liet ze de indringster weten, die dapper terugsloeg. Beiden zijn geen vreedzame Minoes. De datum ontbreekt bij de DNG, dat voor databank voor gezelschapsdieren staat. Met goed zoeken in mijn google fotobestand vind ik haar terug als kleine wollebaai.

Hotspot

Ze is van Maart 2016 en derhalve pas vier jaar oud. Ze voelt jaren ouder. De openslaande deuren naar haar vrijheid toe herbergden tot haar grote verdriet geen kattenluik. Ze moest ‘uitgelaten’ worden bij de gratie van onze aanwezigheid. Ze kent ongekende dagen ten tijde van deze Crisis. Verjaardag vieren op hoog niveau. Er komt geen einde aan haar buitenleven. Toch verkiest ze soms liever haar favoriete doezelplek, ongestoord, hoog en droog.

Het weer viert haar verjaardag lustig mee. Ondertussen is het doek weer toe aan een nieuwe worstelpoging en staan er nog twee deadlines op het program. Vandaag af maken, anders wordt het te onrustig in de bovenkamer. Facebook stuurt me een stenen hart, vastgelegd op mijn wandeling een paar jaar geleden. Voor ieder die het nodig heeft, een extra hart onder de riem. Uit de serie: ‘Harten voor het oprapen’.