Daar doe je het toch voor

Vier eksters zijn druk in de weer om territorium af te baken in de Es voor mijn raam. Er is slechts plaats voor twee, lijkt het. Met man en macht bestrijden ze elkaar, gaan achter de anderen aan. Iedereen vliegt op, de snelste weer neer. Het is al een tijdje aan de gang. Ben benieuwd wie er winnen zal. Ondertussen zijn de kauwen te druk met hun nest in de dakgoot, om op de indringers te letten. Een van hen vliegt met takken half zo groot op en neer. Ze zwenken en zwoegen. Te druk met de voorbereidingen van het nieuwe leven. De zon zet de wereld in kleur, maar de krant brengt de achterkant van dat gelijk.

Druk app-en-bep verkeer met al die vrije tijd om handen. Voor de bananencake ging ik gisteren op zoek naar mijn handmixer. Voordat ik er aan beginnen kan, slecht ik de kast waar een hele tijd lang niemand meer iets te zoeken had. Oude puddingvormen, een koffiezetapparaat, schalen die uit de gratie zijn of te gebruiken voor hoogtijdagen, wonderlijke nostalgische herinneringen diep weggestopt op de bodem van de kast.

Mijn oog viel op een oude keukenmachine die ik, zeker al zo lang ik hier woon, niet meer in gebruik had gehad. Ze stamde uit 1978 en ik kreeg het bij mijn eerste lidmaatschap, van wat toen nog ECI heette. De Nederlandse boekenclub, waarvan ik de producten, in afgezwakte vorm, onder anderen in mijn drie wandboekenkasten herberg. De Oude mocht er ook een, omdat ik hem gestrikt had als lid.

Ze bleek vergeeld en stoffig. Poetslap, Maarten van Roozendaal op spotify en de ingrediënten voor de bananencake beloftevol op het aanrecht, zonnetje erover en daar kwam een hernieuwde energie terug. Tegelijk voerde ze me naar de jaren in de vroegere huizen elders in de stad, waar ik altijd aan het bakken was, toen de kinderen en ik nog over zeeën van tijd beschikten en we alleen maar over goed te bestrijden virussen beschikten. Mazelen, Rode Hond en de zesde, zevende of achtste virusziekte met rode vlekjes op de huid.

Ergens moest ik ook nog cakevormen hebben. Ze werden opgeduikeld uit de fornuislade. Ach kijk nou zo schattig. De nootmuskaatrasp van mijn moeder. Dof metaal, zoals de herinnering. Met een sopje kregen ze beide iets van de oude glans terug. Mijn moeder boven de schaal met rauwe gehakt, waar net de vier fijn geschuurde beschuiten en de eieren doorheen waren gekneed en de foelie, peper en het zout nu werden aangevuld met de poederwitte noot in mijn moeders handen, raspend langs het metaal.

Zo schaaft de tijd langs de beelden in mijn hoofd. Van vroeger naar nu, naar net, naar straks.

Mijn trouwe keukenmeid stond nu schoon te wachten. Ze krijgt dadelijk waar ze temend om vraagt. Boter, eieren, bananen blauwe bessen en een snufje liefde. Een beetje van mij en een beetje van Koopmans. Daarna zong ze als een zonnetje de keuken in. Het werkte. Alles deed het nog gewoon. Het gebutste cakeblik blonk in zijn herstelde trots. Hij mocht weer. Naast het bananenmengsel stond al een belofte voor de appeltaart van ooit. Zeeën van tijd vragen om een creatieve invulling met voldoende afwisseling. Huiselijkheid ten top.

Bananen-Blauwe/bessen-Cake

Cake kwam prachtig uit de oven.

De geur van ‘pas gebakken’ bracht nog veel meer nostalgie, begeleidt door Zjef Vanuytsel, voor het eerst sinds lang weer in de afspeellijst. Zoonlief kwam op die verleidelijke luchtstroom naar beneden. Hij proefde de eerste plak en knikte bedachtzaam.  Het smaakte naar meer. Kleine geneugten in onzekere tijden. Daar doe je het toch voor.