Toch nog vertier

Na het persbericht gisteren dacht ik dat de wereld stil zou vallen, maar op de weg voor het huis draait ze gewoon door. Ik lees zin en onzin op de media en filter eruit wat er toe doet. De bussen rijden nog, de fietsers haasten zich, de auto’s zoefen voort en weer een bus. De duif voor het raam pikt aan de proppen in de boom. Voor hem is elke dag zoals ze komt. Niet meer en niet minder. Alleen te ontvangen en niet te verlangen, wat zou dat handig zijn. Charie Mackesy tekent wijsheid op in zijn prenten van ‘The Boy, the Mole, the Fox and the Horse’. Hij laat de jongen zeggen ‘I can’t see the way through’ Het paard zegt: ‘Can you see your next step’. ‘Yes’. antwoordt de jongen. ‘ Take that’ is de goede raad.

Iedere dag staat zo’n nieuwe tekening met een doordachte opmerking op zijn side. Het zijn kleine lichtpunten, die gedachten kunnen ombuigen en wat positiviteit brengen. Ze voeden de dag.

Per stap voorwaarts. Trager dan ooit, hier binnen. Waarom schiet dat lied van Boudewijn de Groot door mijn hoofd: Avond, met het eerste deel van het eerste couplet. De tekst van de onvolprezen Lennard Neigh:

Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed.
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt.

De rest van het lied is onlosmakelijk verbonden met vriendinlief, die vorig jaar overleed. Dan krijgt een tekst als ‘Nu hoef je nooit je jas meer uit te trekken’ een hele andere lading. De omstandigheden geven de betekenis aan het woord. Dat is de samenhang der dingen, bedenk ik me. De opdracht van Else Kramer voor vandaag is om verbinding te fotograferen. Het blijft onbewust meespelen bij alles wat aan mijn oog voorbij trekt en stuurt de gedachte. Dat is waar iedereen naar zoekt. Dan kan de sociale  media een zegen zijn met  haar langsflitsende prachtige flinters van schoonheid. Dan is verbondenheid te voelen in hoe iedereen probeert een riem onder het hart te steken voor het eenzame bestaan van de hoestende en proestende medemens.

Ik denk voortdurend aan de afdeling en hoe daar de kwetsbaren der kwetsbaren liggen, omdat ze al zo ziek zijn en een weerstand van nul hebben met een chemo die de vitale functies belaagd. Dan belt zoonlief over viooltjes en stuurt een prachtige foto van lichtpaarse exemplaren die lente kleuren en vreugde brengen. Zo is dat. Stap voor stap, zoals Mackesy zegt.

Ik moet wel straks even in beweging. Een stukje langs de Lek banjeren in mijn uppie. Even uitwaaien. Al die muizenissen verassen met een frisse wind. Woei en waai voor het spinnerag daarboven. Niet naar de kinderen, de kinderen niet naar mij.

Zoonlief had het toetsenbord van de PC virusvrij gepoetst, en ze heeft het prompt begeven. Helemaal steriel is ook weer slecht voor de weerstand. Duif is terug op haar tak en houdt me in de gaten. Een mooie dikke doffer. Ze koketteert want daar komt manlief al aanvliegen. Ze schuift stapje voor stapje naar de uiterste twijg en als hij ook verlangend verder stapt buigt de tak te ver door en vliegen ze samen op voordat ik een foto kan schieten. Dat had een prachtige verbinding geweest.. Toch nog vertier.