Liefde voor ieder

En weer een vroege dag. Corona eist haar tol. De nacht was doorspekt met het idee dat dochterlief met haar man naar Amerika af zou reizen, terwijl de kinderen hier bleven vanwege de schoolplicht. Maar ‘God zei geloofd en geprezen’ heeft Trump de grenzen dicht gegooid. De eerste keer dat ik het eens ben met deze man. Zo veel ongerustheid om de actie an sich en de hele situatie in het bijzonder. Ik ben de nuchterheid zelve. Het is zoals het is. Maar dochterlief liet haar bezorgdheid blijken. O  ja. Hormonen schudden en prioriteiten bij stellen en inbinden.

Slapeloze nacht in die wetenschap en ook dat ik straks 177 kinderen zal ontmoeten voor de voorstelling van ‘Ik zie je’ door de stichting Tranz. Geen handen geven, elleboog en handen wassen dreunt het systeem. Het is er goed ingehamerd.

Montfoort oogt veel vriendelijker dan dit pad. Zonnetje, iets te harde wind en oude gevels met bijzondere gevelbeelden, de kerk, het haventje en de draaiende wieken van de molen. Holland op haar smalst. De kinderen komen met verwachtingsvolle kreten en verlangens die verwaaien in de wind luidruchtig hun jassen ophangen. Een kapstok per school, het is krapjes maar lukt.

Een boeiende voorstelling volgt. Over wat hen bezig houdt. Iphone die tussen elke ontmoeting staat. Buitengesloten worden door de digitale plaat voor de relatie, die vroeger voor de betonnen plaat voor het hoofd zat. De boodschap komt duidelijk over. Mede door de rap en de beat, de smilies die, life and kicking, zich voortbewegen boven het flitsende scherm waar heel veel evenbeelden aan het dansen zijn. De kinderen zijn blij verrast, hun scherm levend te zien op dat podium en herkennen heel veel, blij verrast.

Na de optredens, twee dit keer, blijft de zon uitbundig schijnen en is het op goed geluk op naar de fysio. Ook hier die Corona kriebels. Waar is de alcohol en de zeep. Wonderlijke roller coaster, zeker als je daarna de retirade aan maatregelen hoort verkondigen van Rutte en zijn virologen. Ik adem in en adem uit en bedenk dat die ziekenhuisstop van mij op de woensdag toch echt het beste was. Maar hoe is het nu met het mannetje uit… en de dame van….! Het blijft gissen op alle fronten. Dit zijn de onzichtbare kanten van het hele zijn. Leven in angst. Het is een nieuwe ervaring en voor veel mensen een flinke hobbel om te nemen.

‘En het is allemaal angst, allemaal angst ‘ zingt Robert Long, maar toe waren de tijden anders. Wij, van de naoorlogse situatie, hebben nog niets meegemaakt dat ons van ons apropos kon brengen, maar dit is nieuw. Een echte crisissituatie. Hoe te handelen. ‘Geen paniek’ zeggen mijn nuchtere wortels. Als het je tijd is is het je tijd, denk ik dan altijd. Aan de andere kant zijn er wel wat kruimels om rekening mee te houden. Mijn lieve bloedjes van kinderen en schoonkinderen en wat te denken van de voortzetting van dat kroost, die al die tijd nog naar school moet, om de zorg te ontlasten. Dat snap ik aan de ene kant wel. Je wilt de maatschappij mobiel houden.

Wat is wijsheid. Dat is wel zo’n  beetje de hamvraag. Los van het vrijdenken.

Waar is de grens tussen liefdadigheid, gemeenschapszin en maatschappelijke onderbouwing. Luister naar je lijf. Ze geeft aan hoe het er voor staat. Bedenk dat enige twijfel een nee verkondigt. Liefde voor ieder.