Om op door te borduren

Iemand loste de woorden op een feest. Zomaar uit het niets kwam het binnen. We hadden het over leeftijd. Het was per slot van rekening een verjaardag. Ik was verreweg de oudste. Altijd heerlijk om jongere vriendinnen te hebben. Het houdt de geest jong. ‘Zou je nog een keer 34 willen zijn’ vroeg iemand aan niemand in het bijzonder.  Ze lanceerde het in de knusse kring, die zich spontaan had gevormd. Al dan niet achter thee, wijn, water en taart.

Er viel een stilte. Daar moest over nagedacht worden. Ik wist het antwoord onmiddellijk. Nooit. Alles wat geweest was lag achter me, alles wat nog is, komt er aan.  Het verleden was niet altijd even makkelijk. De onzekerheid was eigenlijk het grootste obstakel. Al zo lang ik me kon herinneren heb ik me een buitenbeentje gevoeld. Alsof ik de acteur was in het verkeerde stuk, de foute jurk op het feest. Het hoofd vol met gedachten, een flapuit, maar van een oppervlakkige onnadenkendheid omdat, wat ik dacht, tegen mijn verhemelte geplakt bleef zitten. Soms vielen onbeholpen stiltes, een veelzeggend, maar ongemakkelijk zwijgen. Wat doe je dan.

Ik verschool die onzekerheid achter mijn uitdossing. Lange hippiejurken, veel zwart, verhullingen voor het niet geliefde lijf, dat altijd te stevig oogde. Vriendenkringen van studenten, die vriendlief mee naar huis sleepte, met hun soepel bewegende prachtige donkerbruine lijven na de domino een salsa, meringue. Ik was lenig, maar net als de woorden bleven de heupen onwrikbaar en het angstzweet kroop onder mijn oksels, zorgde voor rode wangen. Lang voor de reclame, avant la lettre, vinkte mijn hoofd het hokje ongeschikt aan.

Het was een lange en niet de soepelste weg van huisje boompje beestje. Moederschap kwam niet aanwaaien, maar werd bevochten op mijn eigen weifelend gemoed. Iedere beslissing daarna hield nog altijd de gedachten  gevangen, tot ik eindelijk de euvele moed had ze te bevrijden. Sinds die tijd was mijn leven van mij en van niemand anders. Dat is wat ik moest leren. Het leven eigen maken. Een lang en ingewikkeld proces van vallen en opstaan. Dat is de reden dat ik geen 24 meer zou willen zijn. Blij als ik ben met de rust die is neergedaald.

Dansparels

Gisteren ontmoette ik de jeugd bij de interactieve voorstelling Dansparels. Lieve dansers van 24 en 25 vol ambitie. Die een kant gekozen hadden, met een ontwikkeling die zou groeien. Zo zeker van zichzelf, zo vasthoudend aan hun idealen, uitgestippeld en doordacht. Een van hen wilde de overgang maken naar leerkracht en ik hoorde mezelf de wijsheid uitvouwen die ik in een loopbaan van 30 jaar had opgebouwd, of nee in het leven had uitgebouwd. Zonder restricties of dogma’s mogen vertellen wat fijn was aan de omgang met jonge kinderen om hen te begeleiden in de eerste schreden op het pad van hun ontwikkeling. De enthousiaste vrouw tegenover me, stond te popelen om fantasie te prikkelen en verwondering te brengen op een ZMLK-school. Ze was al dansdocente. De manier waarop ze de taal sprak van vijfde en zesde groepers en zestig kinderen wist aan te sturen tot het tonen van hun beste kunnen was liefdevol en knap.

Het duurde bij mij twintig jaar voor ik wist dat Jenaplan de richting was die me op het lijf geschreven stond. Ik had me jaren terug afgekeerd van het reguliere basisonderwijs.  Nee, ik zou niet graag nog eens over doen wat ik nu weet. Liever kijk ik vooruit. Nieuwe vaardigheden ontdekken en stroomlijnen wat ik aan kennis bezit. In ontwikkeling blijven. Er werd onder de groep vrouwen wisselend gedacht, maar over het algemeen koos men voor die vooruitgang. Mooi onderwerp voor een groep die ik niet kende, maar wel herkende in het gedachtegoed.

Het was een feest op alle fronten. De verjaardag, de ontmoeting bij dansparels, een verhaal op twitter dat me tot deze overpeinzing zette en waar ik één waardevolle gedachte uitfilterde. Het credo ‘Regeren is vooruitzien’. Om op door te borduren.