Wie weet wat het oplevert nu

Het was al vroeg dag vanmorgen. In mijn hoofd had zich vannacht het scenario van achterstallig onderhoud volledig afgespeeld en de slaap verjaagd. Vandaag zou het de dag worden van de spijkers met koppen. Ik werd klokslag acht uur wakker. In de benen en de kamer op het oog klaar maken voor ontvangst van kleinzoon, het vijfde op rij. Om kwart voor negen werd hij gebracht. Altijd gezellig, ook al schreeuwden de ramen in het zonlicht om ander werk.

Net voordat zijn vader weer de deur uitging, stootte hij zijn hoofd aan de punt van de eettafel, waar de meegebrachte crackers op lagen. Huilen. Op schoot genomen en in veilige armen getroost, terwijl ik schoonzoon gebaarde te gaan. Niet dralen maar gaan. Hoeveel kinderen heb ik niet op deze manier verzachting voor het achterlaten geboden en even vaak ouders weggewuifd. Kusje, dag dag en gaan. Hoe langer het duurde hoe hartverscheurender het afscheid. Ja, ja. Leer mij mijn pappenheimers kennen.

Ik had Greetje naar beneden gehaald, ze mocht weer even in haar rol, samen met schaap en muis. Het was precies voldoende om te wennen aan de nieuwe situatie. ‘Hap’, zei Greetje en hapte in zijn buik. Hij schaterde het uit. Hij deed me denken aan de oudste van de tweeling, die vroeger net als deze pork zo vergenoegd kon blijven eten. Crackertjes, rozijnen het ging er allemaal in. Water erbij, nog een rijstwafel toe. De rozijnen mochten meerijden in een auto en werden er een voor een uitgepulkt. Het was de perfecte vondst om zijn ongeremdheid wat te kunnen dimmen.

Tussendoor waren er liedjes uit het meegebrachte boek van Mieke Van ’t Hout: ‘Daar buiten loopt een schaap’. Heerlijk. Ik kende ze allemaal, dus de bijsluitende cd hoefde niet op. De dozen met autootjes hadden we al onder de bank uitgetrokken en ze reden mee op het ritme van het lied. Alle bewegingen met de handen en het hoofd werden nagedaan tot omrollen van het lachen aan toe.

Poes Pluis vond het maar niets en liep met grote bogen om ons heen. Intussen was het tijd geworden voor het serieuzere werk. De kattenbak moest verschoond en ik wilde stoffen en stofzuigen. Daar had het kroost wel oren naar. Hij deed de stofzuiger en ik de bak. Een prima verdeling. Vooral de ronde knop voor het toerental had zijn belangstelling en de rol vuilniszakken.

Na gedane arbeid was het zoet rusten. Bij het filmpje van Jodokus Kwak: Ik ben vandaag zo vrolijk, begonnen zijn ogen te knipperen, bij het tweede filmpje lag hij bijna in slaap. Net op tijd kwam zijn vader hem weer halen. Sokken en schoenen aan, jas dicht en gaan. Twee dikke zoenen kreeg ik en vijf kushanden op de galerij.

Een huis is altijd stiller daarna. Mijn werk lag te wachten. De kopij voor de Jeugdkroniek moest nodig de deur uit. Het geraamte stond, nu nog redigeren en aanvullen, foto’s erbij en weg. Heerlijk als iets is afgerond, wat moest. Wat zal ik vannacht lekker slapen.

Gisteren had ik een dag ‘pas op de plaats’ gemaakt en was begonnen met de tweede laag van Notourius Big. Balkondeuren open, zonnetje in de rug en duwen en trekken aan het portret. Vanmiddag door aan deel drie. Zo blijven we van de straat. Dochterlief had onder het hashtag ‘#Durf te vragen’ gevraagd of ik moest gaan werken in het ziekenhuis als risicofactor, die ik was. Haha, ze vond dat RS-virus genoeg geweest. Ik besloot om, ter geruststelling van haar en de anderen thuis te blijven. Veel handcontact met Jan en Alleman door de rondgebrachte koffie en thee. Troost gaat veelal gepaard met aanraken.

Een rustig dagje in het verschiet en een opmaat voor morgen. Dansparels in Mijdrecht en nog meer kleinkinderen. Vandaag dansen de penselen, wie weet wat het oplevert.