De tol, ondanks de roem

Het weer is de bekende spreuk aan het veranderen. Ze voert het spel uit: Na zonneschijn komt regen. Wie fluistert het haar in, dat het andersom is.

Met zon een een flinke waai toch maar voor een warme sjaal gekozen. Onverwachts een uitje naar het park in Oog in Al. Daar was ik in mijn  hele leven nog nooit geweest. Wonderlijk is dat. Ik dacht alle plekken van de stad te kennen, maar deze was mij vreemd. Dochterlief wist dat daar Landhuis in het Park was. Een aimabel restaurant met een heerlijke serre midden in het park. De naam was goed gekozen en ook een om te onthouden. Spontaan hadden we een ontmoeting met het gezin verzonnen. ‘Is er een feest’ vroeg zus bij het zien van de foto’s. Nee, eigenlijk niet. Ja het grote feest van het ontmoeten. Daar hadden we allemaal behoefte aan. De drie kleinzonen Frankrijk en hun vader waren helaas geveld door griep of overdraagbare verkoudheden, dus dochterlief kwam alleen. Daardoor konden we wel even bijpraten. Schoonzoon van andere dochter zat in Berlijn. We hadden een tafel voor zeven en drie kinderen in die leuke serre. Soms past alles in elkaar.

Thuis besloot ik dan toch maar eens wat houtskool op te pakken en het portret van Notourius Big op te zetten. Ik dacht dat achter hem P. daddy stond, maar zoonlief lachtte me uit. Nee malle dat is Diddy P. Ik hou ze niet uit elkaar en de muziek is te weinig eigen. Zoonlief wil al heel lang een geschilderd portret van de eerste. Een aantal foto’s stuurde hij op, waaronder deze. Een mooi item om uit te werken en weer eens wat te proberen. Het luie zweet eruit. Met omber lijkt het een beetje op het lijnschetsen. Heerlijk om op je dooie akkertje in het mini-atelier vrijuit te kunnen werken. Wat heb ik dat gemist. Notorious had er ook zin in, want hij gleed zowaar onder mijn vingers vandaan. De eerste opzet was geslaagd te noemen. Vandaag deel twee.

Kauw en ekster zitten elkaar in de veren. Kauw verdedigt het territorium, bovendien hebben de eksters al het hele kastanjeplein hierachter ingenomen. Een paar van de zwarte veders komen helpen. Ka, ka, ka. Ekster kiest het hazenpad. Door de regen is het nog steeds geen tuinweer, daar staat het andere portret alweer weken te wachten. Maar met deze drassigheid is het niet te doen, om er naar toe te struinen.

Raymond van het Groenewoudt net teruggekeken. We hadden met de band het nummer ‘Meisjes’ in het repertoire. Met mijn ‘Backing vocal wederhelft’ voerden we een hele act uit, daar op het podium en we genoten van de reacties van het publiek. Daar stonden we. Een bejaard en een iets minder bejaard meisje. Wat voelde ik de jeugd weer trekken bij dat lied.  Raymond bleek een doorleefd leven te hebben gehad, waarbij ook zijn Coeur d’Artishaut, zoals hij zijn weke hart voor vrouwen benoemde, een grote rol speelde. Natuurlijk was er een arsenaal aan verdrietige en aangename emoties, succesvolle en minder succesvolle tijden. Hij heeft veel vrouwen gehad. Zijn zonen noemen hem een afwezige vader, maar een van hen ziet ook de muzikale kracht van die vader, los van zijn leven. De kunstenaar.

Het was een mooie docu en zet aan het denken. Van Raymond zijn teksten en liedjes heb ik altijd gehouden. ‘Hij is een authenticiteit’, zegt een van zijn vrouwen, maar ook ‘een seriemoordenaar van relaties’, zegt een ander. Heftige uitspraken voor een man die zich in uitersten geeft. Op de toppen van gevoel leven betaalt zijn tol, ondanks de roem.